Kaderim Peşimde (devam ediyor)

Orman 1 gün. Bölüm 32

*

Binnur.

Patlamanın şidetinden kulaklarım delinecek gibi oldu.Sanki bi araba degildi  de,dağları patlatmıştın.Üzerimize toz toprak öyle bi saçılmıştı ki kapatığım gözlerimi açtığımda Metehan beyin yanımda uzanan halini tozduman içinde buldum.

Anın şokuyla da  bi süre  sırt üste uzanıklı kaldım. Duman duman olan kafamın içinde bir sürü soruyla beraber bir korku, endişe vede birbirine çarparak kanatları kırılan hayal  kelebeklerimin kırgınlığı vardı.

Kulaklarımda tren zili gibi susmayan uğultuysa ayrı bir işkence yapıyordu dirseyimin üzerine kalkınıp etrafa bakınmak için göz kapaklarımdan toprağı silkinmiştim. Öbrü elimle  de kulağımı ovhalayıp sesi durdurmaya çalışır iken, aklımın soruları sıraya dizildi.En başada da," ben az önce ne yaşadım"? sorusu geliyordu.Sahi gerçekten biz şu alev alev yanan aractan sağ mı kurtulmuştuk? 

 Halla inanamıyordum ve bakışlarımı  düşüdüyümüz  yüksekliye yönelttim ve bi anda adralinin verdiyi hissle vucudumun tüm ağrıları hafifledi.Ne yani biz o kadar yüksekten mi düşütük ama ölmedik mi?

Yok artıkkk,. ve kendi kendime deli gibi gülmüştüm tamam dedim.Ordan düşümüş, bir kaç kere takla atmış, ardından patlamadan şu alev alev  arabadan kurtulmuş, ölmüş degilsek o zaman ayağımızın bastığı bu toprak üzerinde ölmek ahmaklk olurdu.

Kalkınmış Metehan beyi sesledim ama tık yoktu. Yaklaşıp üzerinden topragı az temişlemiştim, Yarasına baktım,. dirsekten baya yukarı kolunda kurşun.Bacağının da hemen dizden otuz santim yukarıdan isabet etmiş.Ama bunların yanında karnında bi yarası vardı ki her halde düşürken bişeyler oldu.Çok kanamıştı gömleyini gügmesini açıp kaldırdım.Ve kanayan bölgeyi ilaclamam gerekirdi aksi hanlde böyle yürüyemezdi.

Gerçi baygındı nasıl gidecek bilmiyorum ama bi şekilde burdan gitmemiz gerekirdi.Ve tabi bize hayat olucak çantamı aramıştım yanan arabanın etrafında toprak altta buldum.Hemen de almış, Metehan beyin yarasını kanı durduracak şekilde ilaclayıp sardım ama kurşunlara dokunmamaıştım ki onların çok işi vardı.

Hem bu ısıszlıkta mayısın sıcaklıgında o yaraların mikrop kapamadan iyileşmesi anca ateşle daglamaktan geçerdi, aksi halde burda hayatta kalamazdık.Sahi burası neresiydi ki?

Yarasın sarmış, işimi bitirmiş,. Metehan beyi kaldırdım.Başı dizimin üstte hadi dedim lütfen uyansana,. hadi adam niye leşş gibi düşüp kaldın hadi uyan.Baya bi hırpalamıştım burnuna dayatığım kolonyayla kendine geldi.

Ohhh nihayet,. bana bakk açık tut gözleri.Metehan bey beni duyuyor musun?,

Gözleri kapalı,, niye beni kurtardın dedi ve gözlerini  azacık açıp yanan arabaya baktı.

Ohh nihayet saçma konuşmalar, kelimeler devreye girmişse kendine gelmişsin.Hadi oyalama bizi burdan gitmemiz lazım.Hadi kalkalım bana yardımçı ol diye kalkmasına yardım ettim.Gerçi çok ağırdı ve benim onu taşımam mümkün degildi ki kendi yardımçı olması gerekirdi.Bayılmaması için dua ederken kolunu boynuma geçirdim ve ufaktan yürümüye başladık.

Neryee,.

Bilmiyorum,. tek istediğim burdan uzaklaşmak.O adamlar her kimse peşimizden gelecekler o yüzden ne kadar uzaga gidip izimizi kaybetirirsek o kadar hayatta kalmak şansımız var.

Bu haldeyken mi?

Ne varmış halimizde?,

Zorla yürüyordu sakın dedim bayılmayı felan düşünme 100 kilosun seni hiç taşıyamam anladın mı?