Kaderim Peşimde (devam ediyor)

CEM ve Binnur. Bölüm 93

BINNUR.

Güller hanımın o irenc gerçekle neşemi söndürmesi hiç iyi olmamıştı.Allahtan dügünün sonuydu ve Metehan beyin uyarmasıyla toparlayıp dönüştüm salona.Bu gün sevdigimi iki kişinin en mutlu günüydü ve benim asık suratımla kimsenin mutluluguna gölge düşsün istemezdim.

Dügün bitmesiyle  veda başladı.Tatlı gelin damattı bal ayına ugurlarken bende Sinemi alıp bagdat cadesine evime burakmıştım.Gerçi onu konaga götürmek isterdim ama ben öyle kalabalıkta rahat edemem diye anahtarı elimden kapıp beni yolcu etmişti.

Başıma dikilmiş Mahmutlarla geri dönerken yol uzunu Gülerin söyledikleri kalbimin darlanmasına neden oldu.Acaba gerçekten o söylemeseydi o pislik herif kaza yapmasaydı annem halan yaşıyormuydu? 

Kafada sorular kalabalık, cevabsız düşünceler delirmiş ve   konaga girdiyimde sesizlik en ihtiyacım olan şeydi.Yukarı kaltım Metehan bey beni merdiven başında bekliyor.Boyumu görmesiyle de siteme başladı.

Doktor niye bu kadar gec geldin? sana birlikte götürelim dedim niye bu kadar inad ediyorsun?

Sinirlenme canım gördüyün gibi kendim haledebiliyorum.

Off Binnur bu senin kendi halletmelerin ne zaman bitecek? ne zaman bi bana burakacaksın? 

Hiç bi zaman, ben kendi işimi kendim halletmeyi seviyorum.Ayrıca yanlız kalmaya ihtiyacım vardı.Neyse  tartışmayalım, Alhaydar uyudumu?

Uyudu merak etme.

Tamam o zaman bende bi duş alıp yatıcam.

Konuşmak istermisin?

Hayır dedim ve direk duşa teslim oldum.Suyun verdiyi ferahlıgı hiçbi teseliye degişmezdim ki her zaman acılarımı avutan en büyük destekçimdi.Şimdi de aynısını yapacaktım ki kafamdan aşşagı akan sulara göz yaşlarımı da kattım.Annemim küçük ailnin, hatta dedemin hasreti bagrımda korlanırken o güzelim kadının bahtsız ömrüne yanmıştım.

Kim bilir  ne arzuları vardı.Kim bilir Akça gibi yılan bi kaynana karşısında kalbi titrerken nasıl sevmişti babamı., Annesiz olmak kimsesiz olmaya bedeldi bu hayatta.Ve bi annen yoksa tüm dünya sana hep yabancıdır ki her ne kadar farklı statüsülerde etrafın insanlarla dolup taşsa da en derin hisslerini, en dokunlumaz duygularını, en zemheri korkularını kimseye söyleyemezsin.

Korkarsın bi gün o korkuları sana karşı kulanırlar diye,. kıskanırsın en dokunulmaz duygularını konuşmaya, utanırsın en derin hisslerinden bahs etmeye.

Ve burdan bakınca annemin tüm hayatını düşündüm.Ne kadar da zor olmuştu, dünyaya göz açarken annesiz olmak.Bi babayla tek başına büyümek.Sonra evinden memeleketinden uzakta tek başına okumaya gayret etmek.Sahi annemin annesine ne olmuştu?

Bu konuyu hiç hatırlamıyorum ki ben o zamanlar küçüktüm ve böyle soruları sorgulamak niye aklıma gelmemişti? 

Acaba zavallı kadın dogumda mı ölmüştü?

Bilmiyorum ve sadece hatırladıgım tek bişey vardı oda bi keresinde annem saçlarımı taraken sen çok şansılısn demişti.Benim saçlarımı hep babam taradı.

Kalbimi sızlatan hatıralarla çıktım banyodan.Saçalarımı kurutup taramadan kafamın ortasında bi topuz yapıp üzerimde bi tane sıcak tutan pijama giyidim.Ve tabi çorabsız olmazdı, en kalınından giydim ve  çıkmıştım.Bu aralar BE 12 eksikliyi yaşıyordum ve sürekli böyle üşümem normaldi.Gerçi havada soguktu ve ocak aynın tam ortasında oldugumuzu da işin içine katarsak bu halerime bi süre alışmam lazımdı.