A Decade Of Drumbeat

Chapter 1: That one day, a year ago

Tumigil ako sa paglalakad at nagtago. Umiyak ulit ako, ayaw kong may luha pang tutulo mamaya pag-uwi ko sa bahay.

This is it, this is my life. I'm a happy person, you can make me happy easily without knowing it. Seeing someone's smile makes my heart melt, hearing someone's laugh makes me laugh too, that's why this innocent heart of mine is full of joy. But somehow, people abused it. Yung tipong mabait ka naman sakanila pero ‘di sila marunong bumalik ng kabaitan.

The fact that I'm making her my inspiration but I'm just like a big load to her she's carrying. Before, para na akong baliw kung umiyak kapag sinasaktan niya. Naiintindihan ni mama ang nararamdam ko dahil ganito din siya kagaya ko, maybe...I'm just too weak to handle this kind of situation, am I really?

Pagod na yung mama ko kakabigay ng advice sakanya dahil matigas ang ulo nito. Aabot na nga sa punto na iiyak na yung mama ko, nagmamakaawa sakanya na tratuhin ako ng tama. My mama is the reason kung bakit siya humihingi ng kapatawaran dati, you know pretending that she regret what she did but that is all because of my mama. Ayaw niya lang masaktan si mama kaya nagagawa niya yun.

At first, akala ko totoo talaga ang mga ganon niya. Alam niyo na minsan, uto-uto rin. Kainis na buhay! nagmukha akong tanga dati. Hindi ko na inisip yung lahat ng masasakit na salita na sinabi niya, masasakit na ginawa niya kasi that time, ang inisip ko lang ang paghingi niya ng patawad, patawad na plastik lang pala.

Kaya lagi siguro akong naaapi kasi ang tanga ko, kasi mas tinitingnan ko ang postibong bagay kaysa negatibo. Oo, okay namang tingnan ang positibo but the accurate thing is that you need to balance it. Look at the positive side as you look at the negative side. Dapat pantay at patas.

Pero kahit ganon, hindi ko pinagsisihan na nagkaroon ako ng pusong ganito. This kind heart is a big blessing, this is the only thing that no one can stole from me.

Leigh! lumabas ka nga dyan, ligpitin mo ‘to! sigaw ni ate Rina sa labas.

Hindi ko na muna tinapos ang pagligpit sa kwarto niya at lumabas muna.

Ano na naman ba ang ginagawa mo? ha?! nakasimangot niyang tanong at binitawan ang painting brush na hawak.

Niligpit ko ang---

Kanina pa yung utos kong ligpitin ang kwarto ko, bakit hindi parin tapos ngayon? yumuko nalang ako. duon ka na nga, linisin mo ang buong bahay, ang kalat!

Rina! bibig mo ah! sigaw ni mama na kakadating lang galing trabaho.

Ngumiti si mama nang makita ako kaya ngumiti rin ako. Tinanggal niya ang sapatos niya at hinila ako para mahalikan sa noo.

Hayaan mo na yun, tutulungan nalang kita.

Wag na mama, galing pa kayong trabaho eh. pagtanggi ko.

Trabaho naman talaga ng mga nanay ang paglinis sa bahay. nakangiti parin si mama.

Aish! okay na ako mama, kaya ko naman.

Kaya mo pa? parang may kung anong humawak sa puso ko nang marinig yun.

Kakayanin po. she nodded.

Masasanay ka rin kagaya ko, ginaganyan din ako ng papa niyo dati, pero habang tumatagal, parang normal nalang na mga salita yung mga masasakit na salita. kinagat ko yung labi ko para pigilan ang luha.