Wilburs Zusje

28

Alles deed pijn. Ik probeerde me te bewegen, maar het lukte niet. Ik opende mijn ogen en zag zwart. Ik hoorde mijn hartslag bonken in mijn oren. Misschien is het allemaal een droom, ik moet wakker worden. Vaag hoorde ik een stem. En nog een. 'Luna ligt hier dood te bloeden en jij denkt nu aan je relatie, ongelofelijk.' Zei de ene stem. 'Ohja tuurlijk het is weer mijn schuld.' Ze de ander. 'Ja inderdaad. Dit is allemaal jou schuld.' 'Oh hoezo dan?' Heel even was het stil. 'LUNA IS FKING WEGGEREND VAN HUIS ALLEEN OMDAT JIJ GRAPPIG WOU ZIJN, ZE LIGT HIER HALF DOOD DOOR DAT JIJ HAAR BANG HEBT GEMAAK.' Schreeuwde de eerste stem.'OHJA, HOE MOEST IK DAT WETEN DAN EN JIJ WAS DE HELE WEEK WEG TOEN ZE JE HET MEEST NODIG HAD. 'Hoorde ik erna. Ik kreunde van de pijn. In mijn hoofd zei ik dat ze moesten stoppen, maar dat deden ze niet. 'Oh muisje, ben je wakker. De ambulance is er bijna, houd nog even vol.' En ik voelde dat iemand naast me op de grond plofte. Aan de andere kant gebeurde hetzelfde. Ik voelde een hand die van mij vast pakken. Daarna werd alles weer zwart. Ik hoorde niks meer.
*3uur later, in het ziekenhuis.
Ik open mijn ogen en zie felle lichten. Als mijn ogen eraan gewend zijn kijk ik een beetje on me heen. Langzaam probeer ik rechtop te gaan zitten. 'Woww Lunn, blijf lekker liggen.'een lange man kwam op me aflopen. Daarachter kwam een vrouw met een witte jas aan lopen. In het hoekje van mij kamer stond Tommy levenloos voor zich uit te staren. Ik wou naar hem toe, maar dat kon niet. En dat wist ik, want ik heb hun gesprek gehoord. 'Hey, Will.' Hij gaf me een knuffel. De dokter kwam dichterbij me staan. En vertelde wat dingen over de wonden en medicijnen, daarna liep ze de kamer uit. 'Luna Faye Soot, je gaat nooit, maar dan ook echt nooit meer alleen naar buiten. Je was bijna fking dood.' Ik schrok van Wilburs reactie. Ik probeerde het echt, maar het lukte niet. Echt niet. Tranen stroomde over mijn wangen. Mijn gedachtes begonnen te malen, Had hij me maar vermoord. Ik kan niet meer stoppen met huilen. Wilbur sloeg een arm om me heen. Ik lag daar maar op het bed. Ik wou hier weg, en wel zo snel mogelijk. 'Meneer, ze heeft wat rust nodig u moet naar huis. We houden u op de hoogte oke.' Zei de zuster vriendelijk en ze loodste Wilbur naar buiten. Ik keek de kamer rond. Tot mijn verbazing zag ik Tommy zitten. Hij zag er verwilderd en moe uit. Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken. Dit was allemaal mijn schuld. Zachtjes begon ik te snikken. Ik deed mijn ogen dicht. Evenlater was ik weer gekalmeerd en was Tommy wakker. 'Het spijt me Luna, I..ik wist niet dat..' even was het stil. 'Het is oké. Kun je hier komen?' Moeizaam stond hij op.  Ik ging rechtop zitten. Ik pakte hem vast en zoende hem vol op de lippen. We moesten eben adem halen. 'Maar Will' begon hij naar ik schudde mijn hoofd. De zuster kwam weer binnen. 'Hoe de. Eruit jij Luna heft slaap nodig.' En ze trok Tommy de kamer uit. Nu was ik weer alleen.