I wanna be yours.

Plot.

«Πρώτη μέρα επιστροφής στην δράση! Είμαστε στον πρώτο γύρο από τους 23,της φετινής σεζόν της Formula 1. Τρέχουμε στην Αυστραλία!», ακούγεται από τα μικρόφωνα ο παρουσιαστής αυτού του Σαββατοκύριακου,καθώς εγω και ο αδερφός μου,περνάμε την είσοδο για τα pits. Χτυπάω το καρτελάκι μου στο scanner,και περιμένω τον αδερφό μου να κάνει το ίδιο.
Κάποιοι δημοσιογράφοι,περπατούν μανιασμένοι δίπλα μας,και προσπαθούν να απαθανατίσουν τον παγκόσμιο πρωταθλητή,Max Verstappen.
«Γιατί δεν μπορούν ποτε να κοιτάξουν την δουλειά τους;»,τον ακούω να γρυλίζει μέσα από τα δόντια.
«Έλα τώρα Max! Χαμογέλασε λιγάκι!»,αναφωνησα,αφηνοντας με τη σειρά μου ένα χαμόγελο σε έναν πολύ γλυκο κύριο που τραβούσε μερικές φωτογραφίες.

Είναι ίσως η πρώτη μου φορά,που έρχομαι σε αγώνα formula 1 μαζί με τον αδερφό μου,ως «επίσημη» επισκέπτης. Συνήθιζα να τον θαυμάζω από μακριά,σε όλη την διάρκεια της καριέρας του,καθώς δεν ήθελα να τραβήξω προσοχή γύρω από το προσωπο μου.
Φτάνοντας στο γκαράζ της ομαδας,είδα τον άλλον οδηγό της Red Bull, Sergio Perez.
Μόλις αντίκρισε τον Max,του χαμογέλασε και μας πλησίασε.
«Έτοιμος να τους τα πάρουμε όλα φέτος;»,τον ρώτησε και γέλασε.
«Πάντα είμαι έτοιμος!»,απαντησε ο αδερφός μου με την κλασσικη έπαρση του.
«Θα μας συστήσεις;»,αναφωνησε παιχνιδιάρικα.
«Είναι η αδερφή μου,Ophelia»,είπε ψυχρά.
Ο Sergio,έτεινε το χέρι του για χειραψία και έπραξα αντίστοιχα.
«Γνωρίζω ποιος είσαι,δεν χρειάζεται να μου συστηθείς»,αναφώνησα γελώντας.
«Επίσης,με φωνάζουν Lia»,είπα χαρίζοντας του ακόμη ένα χαμόγελο.

«Max! Επιτέλους! Έχω να σε δω από την Βαρκελώνη!»,ακουστηκε ο διευθυντής της ομαδας,Christian Horner. Ένας μεσήλικας άνδρας,οχι αρκετά συμπαθητικός στους υπόλοιπους υπεύθυνους των ομάδων,αλλά σύμφωνα με τον αδερφό μου,ο καλύτερος υπεύθυνος όλων.
Αγκαλιάστηκαν,και μου συστήθηκε,δίνοντας μου μια θερμή αγκαλιά.
«Μετά τα δοκιμαστικά στην Βαρκελώνη,λέγεται ότι η Ferrari έχει εξελιχθεί,πολύ! Θα έχουμε ανταγωνισμό φέτος εάν αυτό ισχύσει!»,ξεκινησαν να μιλάνε για αγωνιστικά θέματα,και αποφάσισα να απομακρυνθώ. Ίσως να εξερευνήσω λίγο μόνη μου το μέρος όπου θα περάσουμε το Σαββατοκύριακο.

Βγήκα από το γκαράζ, αφήνοντας πίσω μου τους μηχανικούς,τον αδερφό μου και την ομάδα του. Περπάτησα δειλά στον τεράστιο δρόμο που απλωνόταν μπροστά μου,και υπήρχαν τα γκαράζ των υπολοίπων ομάδων,ενώ οι υπάλληλοι κάνανε ζέσταμα για τους δοκιμαστικούς χρονομετρημένους γυρους που ακολουθούν.
Επιασα στα χέρια μου το κινητό μου,και συνεχισα να περπατάω,προσπαθώντας να γράψω ένα μήνυμα στον πατέρα μου,ώστε να τον ενημερώσω πως είμαστε καλά. Ένιωσα κάποιον να πέφτει πάνω μου,και ένα ζεστό υγρό,που από ότι φαίνεται είναι καφές,να λερώνει το άσπρο πουκάμισο μου! Γαμωτο!
«Με-με συγχωρείς!»,ακουσα μια ελκυστική αντρική φωνή,με περίεργη αγγλικη προφορά. Έφερνε κάτι σε γαλλικά! Σήκωσα το βλέμμα μου. Ο πρώτος οδηγός της ιταλικής εταιρίας,Ferrari,κλείδωσε το βλέμμα του στο δικο μου.
«Δεν-δεν πειράζει! Όλα καλά! Απλα θα χρειαστώ καινούριο πουκάμισο!»,ειπα γελώντας και έκανε το ίδιο.
«Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι για το πουκάμισο! Ίσως όμως μπορώ να επανορθώσω με ένα καινούριο μπλουζάκι!»,ειπε.
«Είμαι ο Charles!»,συνεχισε. Του χαμογέλασα. Ξέρω ποιος είσαι,σκέφτηκα.
«Ophelia! Μπορείς να με λες Lia»,είπα.

«Λοιπόν Lia,ακολούθησε με. Πρέπει να επανορθώσω!»,αποκριθηκε και τον ακολούθησα καθώς περπάτησε γοργά προς το γκαράζ της ομαδας του. Μπαίνοντας σε αυτό,μερικοί μηχανικοί με κοίταξαν περίεργα,όμως αδιαφόρησα. Τον ακολούθησα μέχρι το δωμάτιο του,που έχουν και χρησιμοποιούν όλοι οι οδηγοί για να αλλάζουν και να ξεκουράζονται.
Έψαξε νευρικά μέσα σε ένα συρτάρι της κόκκινης ντουλάπας του,και αφήνοντας ένα επιφώνημα έκπληξης με κοίταξε.
«Ορίστε!»,ειπε,δινοντας μου ένα κόκκινο μπλουζάκι.
«Είσαι σίγουρος;»,ρώτησα και γέλασε.
«Δικά μου είναι τα ρούχα,ο,τι θέλω τα κάνω! Φόρεσε το,θέλω να σε δω! Θα είμαι από εξω!»,αναφωνησε. Είναι τόσο ευγενικός! Απορώ γιατί υπάρχει τόση κόντρα με τον αδερφό μου!
Έβγαλα γρήγορα το τόσο λερωμένο πουκάμισο μου,και αφού επεξεργάστηκα πρώτα την μπλούζα,τη φόρεσα. Στο πίσω μέρος της,έγραφε το επώνυμο του, Leclerc,με άσπρα,έντονα γράμματα,και είχε πάνω το κλασσικο σήμα της ομαδας,το πασίγνωστο αλογάκι,και τα σύμβολα των χορηγών.

Άνοιξα την πόρτα,και με κοίταξε.
«Σου πάει»,είπε αφήνοντας μου ένα χαμόγελο.
«Σ-σε ευχαριστώ»,κομπιασα.
«Πρέπει να επιστρέψω στην δουλειά μου! Έχω ζέσταμα και ξέρεις μετά,μπαίνω για πρώτη φορά,επίσημα στο μονοθέσιο! Όμως..»,είπε και έκανε μια παύση.
«Όμως,ελπίζω να σε ξανά δω μέσα στο Σαββατοκύριακο! Εντός ή εκτός πίστας!»,συνεχισε λέγοντας τις τελευταίες του λέξεις παιχνιδιάρικα και αφήνοντας μου ένα προκλητικό χαμόγελο.
«Και εγω το ελπίζω Charles»,αναφώνησα,και χαρίζοντας του ακόμη ένα χαμόγελο,βγήκα βιαστικά από το δωμάτιο,και το γκαράζ του κύριου εχθρού του αδερφού μου,κρατώντας στα χέρια μου το κατεστραμμένο πουκάμισο.

Επέστρεψα στον αδερφό μου και πριν προλάβω να μπω στο γκαράζ,τον είδα να με πλησιάζει σχεδόν απειλητικά.
«Τι διάολο φοράς Lia; Που βρήκες μπλούζα του Leclerc;»,μου φωναξε,και όλοι γύρισαν τα βλέμματα τους σε εμάς.
«Έπεσε με καφέ πάνω μου και-και προσφέρθηκε να βοηθήσει με το χάος»αναφώνησα δείχνοντας του το πουκάμισο που κρατούσα στα χέρια μου.
«Έλα μέσα να αλλάξεις! Μόνο δικές μου μπλούζες θα φοράς!»,μου φωναξε ξανά,και σχεδόν ένιωσα τα μάτια μου να δακρύζουν. Γαμω τα προβλήματα θυμού σου Max!

Έχοντας εθισμό με το συγκεκριμένο άθλημα,και δημιουργώντας διαφορα σενάρια στο μυαλο μου,κατέληξα σε μια ιδέα,αξια να την αποτυπώσω γραπτά. Ακόμη και αν δεν είναι στα ενδιαφέροντα κάποιου η Formula,θεωρώ πως η ιστορία θα είναι βασισμένη στην ίντριγκα και τον έρωτα,παρα στο ίδιο το άθλημα! Ελπίζω να σας αρέσει! ❤️