(Unicoad)
ညေနကတည္းကေမ့အိပ္အိပ္လိုက္တာမနက္ၾကမွနိုးလာတယ္။ေဆးခန္းရဲ႕ျပတင္းေပါက္ကေနမနက္ခင္းအလင္းေရာင္ေလးကမ်က္ႏွာေလးကိုျဖာၾကလ်က္မ်က္လုံးေလးပြတ္ၿပီးထလာၿပီး
"ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ"
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူေဆးမထိုးဘူးဆိုၿပီးထြက္ခဲ့တဲ့ေဆးခန္းထဲမွာဘဲပတ္ဝန္းက်င္မွာလဲဘယ္သူမွမရွိ။လူရွာေနရင္းတံခါးပြင့္သံၾကားေတာ့တံခါးဆီအၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး
"သက္သာလား"
အင္းဒါနဲ႕ညီေလးနိုင္လင္းထက္ေကာ"
"ေက်ာင္းသြားၿပီေလ"
"ေအာ္..ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့ျပန္ရမလဲ"
"ညေနဆိုျပန္ရၿပီ။မေန႕ကတည္းကေဆးေလးတစ္လုံးထိုးလိုက္ရင္ၿပီးေနတာကိုခုေတာ့မင္းဘဲေဆးေတြအမ်ားႀကီးထိုးရတာ"
"ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနတုန္းထိုးတာႀကိဳက္သေလာက္ထိုး ကြၽန္ေတာ္ေလအဲ့အပ္ျမင္ရင္မတရားမုန္းတာ"
"ဟုပါၿပီဗ်ာ မုန္းပါဗ်ာ ေနမေကာင္းရင္ေတာ့ထိုးရမွာဘဲ"
႐ြဲ႕ေျပာေျပာရင္းနဲ႕လက္ထဲကဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ေလးထဲဇြန္းကိုကိုင္ရင္းေသခ်ာတယ္ခြံေကြၽးရေတာ့မယ္ဘာလို႔ဆိုသြင္းထားတဲ့ေဆးကမၿပီးေသးလို႔ဘဲ
"ဟ...ပါးစပ္"
"Nurseမရွိဘူးလား"
"ဒါေဆး႐ုံမဟုတ္ဘူးဟမွာသာဟစမ္းပါ"
ကိုယ္ကေစတနာနဲ႕ခြံေကြၽးေနတာကိုျငင္းခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ေဒါသသံေလးျဖင့္ေျပာလိုက္တယ္
ေဆးကသြင္းထားတာဆိုေတာ့ခြံေကြၽးတာကိုျငင္းမရေတာ့
"ေရာ့...ေဆးေသာက္ ေရွ႕ကလူနာေတြသြားၾကည့္လိုက္အူးမယ္"
ေဆးခန္းကေနအေဆာင္ျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့မေန႕ကနိုင္လင္းထက္ကဆိုင္ကယ္စီးသြားတယ္
"ျပန္ေတာ့မွာမလား လာငါလိုက္ပို႔မယ္"
ေဒါက္တာေနာက္ကေနမ်က္ႏွာဆူပုတ္ပုတ္ေလးပါသြားတဲ့ဆရာေလး
ေဒါက္တာကအလိုက္သိကားတံခါးေလးပါဖြင့္ေပးလိုက္ေသး
YOU ARE READING
သဲငယ်ရဲ့ကိုကို
Romanceကျောင်းဆရာဖစ်ပေမဲ့နှစ်ယောက်ထည်းတွေ့ရင်ကလေးလေးလိုဖစ်သွားတဲ့ကောင်လေးနဲ့ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်ပြီးသူ့ချစ်သူဆန္ဒလိုက်ရောတတ်တဲ့ဆရာဝန်လေးတို့၂ယောက်ရဲ့အချစ်ကြောင်း
