Peng mëkati

20

"Mos eja këtu Fabiola, është e kotë. Shtëpia s'ka mundësi për të mos marrë dëmtime serioze."
"Nuk ia vlen barra qiranë. Është gjithë ajo rrugë për kot gjë."
"Do merrem unë me këtë çështje, ti vazhdo me punët e tua."

E shumë arsye të tjera si këto më tha Xhoni për të më bindur, por ai s'e ndalonte dot vrullin tim të ushqyer nga dhimbja. Të mos interesohesha as për shtëpinë time të fëmijërisë do të thoshte të më brente ndërgjegjia për gjatë gjithë jetës.
Si rrjedhojë, pas tre orësh makina ime ndaloi përballë shtëpisë së vyer.

Dola prej saj me shpejtësi, vetëm që më pas këmbët të më nguleshin në tokë si gozhdë kur të shihja atë pamje.
Prej asaj shtëpie dikur aq madhështore, tashmë kishin ngelur vetëm trarët dhe një pirg i madh me pluhur e hi. Tashmë atje s'mund të vraponte më ajo vajza e vogël çapkëne, s'mund ta ndiqte nga pas babi i saj që bënte çmos të shihte gëzim në fytyrën e vajzës, nuk do kishte më një vend ku dimrit të gatuheshin biskota në formën e bredhit, as një vend ku të qëndronte kolltuku pranë oxhakut të veçantë. Çdo gjë kishte ikur. Por bashkë me shtëpinë, iku edhe një copëz e brishtë e shpirtit tim aq lehtë të shkërmoqshëm.

-Fabiola, - një zë më thërriti nga larg.

Nuk u ktheva të shihja se kush ishte. Kisha ngrirë në atë pozicion, trupi s'më bindej, tashmë ai s'komandohej më prej logjikës sime.

-Fabiola!

I njëjti zë, por këtë herë më erdhi më i dobët. Ai afrohej, zemra dhe mendja ime largoheshin.

-Do kishe bërë mirë të më kishe dëgjuar. Këtu nuk ka asgjë...

Buzët e tij lëviznin, por nuk e kuptoja se pse s'po koncentrohesha dot në fjalët që po më thoshte. Ndieja sikur gjithë retë ishin mbledhur mbi kokën time e një rrebesh i fortë po më shplante gjithë qenien.

-Po më dëgjon?

Shikimi sa vinte e më dobësohej. Ato që kisha përballë ndryshonin trajtë, zvogëloheshin, zmadhoheshin, më trembnin, më lemerisnin.
Kjo gjendje zgjati derisa trupi im i mjerë të më lëshohej pa ndjenja mbi krahët e Xhonit. Sa do të doja që dhe shpirti im të lëshohej ashtu siç u lëshua ai trup.

***

-Po, thjesht ka nevojë për një shkëputje të gjatë nga çdo gjë që e lodh.

Këto qenë fjalët që dëgjova kur vetëdija më erdhi sërish. Me sytë gjysmë të hapur, arrita të shihja veshjen e bardhë të mjekut dhe fytyrën e njohur të Xhonit.
Ajo që më bëri përshtypje ishte se nuk rrethohesha nga mure të bardhë e të urryeshëm, nga aparatura të shumta e nga drita të forta shikimvrasëse. Ishte pamja e një shtëpie të ngrohtë e mikpritëse.

-Xhon? - thirra emrin e tij pasi doktori u largua.

-Oh, Fabiola, më në fund u zgjove, - më tha i shqetësuar e më erdhi pranë me nxitim. -Më trembe. Pata frikë mos ishte diçka serioze.

U përpoqa të buzëqeshja, por asgjë s'ndjeva në fytyrë. Shpirti im i vrarë s'mundej dot të shtirej sikur ishte në rregull.

-Kush e dogji shtëpinë?

E lënduar, nuk mundesha dot ta fshihja dhimbjen e shtrëngimin në kraharor, edhe pse diçka e tillë s'më pëlqente.
Pas disa çastesh ngurrimi, ai vendosi të më përgjigjej.

-Bredi.

Shtrëngova nofullat fort e mbylla sytë për disa sekonda. Një ndjenjë e madhe zemërimi më dogji gjoksin.

-Tani është në dorë të policisë, apo jo?

-Po, as mos e vrit mendjen për këtë gjë.
Dhe diçka, ndërkohë që doktori po të vizitonte, Arveli të mori disa herë në telefon. Shpresoj mos të të bezdisë fakti që iu përgjigja.