Peng mëkati

24

-Fab?

Dhimbjen që doja të shihja tek Arveli për atë çka po bënte, e pashë te Sejdi, tek i vetmi person që doja të gëzonte, të vendoste një buzëqeshje të madhe në fytyrë sa të arrinte deri te veshët.

E gjeta jashtë shtëpisë së Arvelit, duke më pritur mbështetur pas murit të ftohtë e të lagur nga shiu e bora.

Me hapa të vegjël e mekanikë shkova drejt tij. Lotët më ishin tharë në sy, por dhimbje shihej në çdo pjesë të trupit tim.

-Më ço larg që këtu, - iu luta qetë me zërin e akullt.

M'u bind menjëherë. Hyri brenda makinës, priti derisa të hipja unë e më pas u nisëm.
I dhashë adresën e psikologes dhe pastaj në heshtje e mbështeta kokën mbas xhamit të ftohtë.

Nuk e dija sa kohë kaloi, nuk e dija nëse kaluan minuta apo orë që udhëtuam, nuk e dija nëse jashtë ishte natë apo thjesht sytë e mi shihnin atë që kisha në brendësi: errësirën.

Vetëdija më erdhi vetëm kur Sejdi më shkundi lehtë në krah e më tha "arritëm".
Nga përhumbja, s'e falenderova, por hapa derën e dola jashtë në terr.

Disa trokitje të lehta lashë në derën e zezë e të fortë. Prita. Trokita sërish. Prita përsëri. Do trokisja për të tretën herë nëse dera nuk do hapej e atje të shfaqej psikologia ime e durueshme.

-Fabiola?

E vura re tronditjen në sytë e saj kur më pa aq mjerueshëm, por nuk tha asgjë që mund të më lëndonte.

-Eja, hyr brenda, mos rri në të ftohtë.

-Më fal që të shqetësoj tani kaq vonë, - i thashë teksa hyja brenda.

-Ç'është ajo fjalë? Të kam thënë me mijëra herë të vish tek unë nëse ke nevojë. Këtu, hyr te kjo dhomë.

Më bëri me shenjë te një dhomë e vogël, një lloj zyre në shtëpi.
Para se të futesha, një zë fëmijë dëgjova, që qeshte e lumtur një kat më lart.

-Është vajza. Luan me të atin, - më shpjegoi duke më dhënë një buzëqeshje.

Zemra më theri. Sikur të kisha edhe unë mundësi të luaja edhe një herë me tim atë.

U ula në një prej kolltukëve të zinj të vegjël e të butë. Prita të ulej edhe ajo para se të filloja të flisja.

-Çfarë ka ndodhur?

Sërish mora frymë thellë, nuk e di se për të satën herë atë ditë. Shqetësimi i saj, në vend që të më bënte të flisja më lirshëm për faktin e thjeshtë se ajo ishte duke u interesuar për mua, më bëri të stepesha.
Disa çaste më kaluan në heshtje, duke përpunuar ato që do thosha.

-Jam e lodhur. Nga gjithçka.

Shtrëngova duart fort. Vështrimin e fokusova në shkresurinat sipër tavolinës së saj të punës.

-Nuk kam më forcë për të vazhduar para. Ndihem...e lënduar.

-Pse?

Një lot më ra në faqe. Në qetësinë e asaj nate, Arveli më erdhi akoma dhe më fort në mendje.

-Nuk e dua më këtë jetë, - i thashë dhimbshëm pa iu përgjigjur pyetjes së saj.

Heshtja e saj më bëri të kuptoja se fjalë të tilla s'i kishte pritur. E ndoshta as unë s'e mendoja se mund të thosha të tilla gjëra.

-Asgjë nuk më mban më këtu. Askush. Jam...vetëm. Atë e humba përjetë.

Si një e vdekur qëndroja atje. E dija gjendjen time në ato momente: fytyra më ish zverdhur e gjitha, bashkë me të edhe buzët, sytë s'më shprehnin ndjenjë, vetëm sa humbisnin rrotull në gjërat më të zakonshme, trupi s'më bënte asnjë lëvizje. Gjithçka në qenien time kish ngrirë.