"သားလေး"
နွေးထွေးငြင်သာစွာ ခေါ်လိုက်သောအသံကြောင့် သူအနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ရောက်ခါစက ညို့မှိုင်းနေသောမျက်ဝန်းများကား အရောင်တလက်လက်တောက်ပနေပြီး ညစ်ထေးနေသော အသားအရည်တို့က ကြည်လင်စပြုလာပြီဖြစ်သည်။
မိခင်ဖြစ်သူကိုပြုံးပြရင်း သူနာပြုထံမှ ဝှီးချဲကို လက်ပြောင်းယူလိုက်သည်။ခြံထဲရှိ အရောင်အသွေးစုံလှသော ပန်းပင်များကို တမေ့တမောကြည့်ရင်း ဖြေးညင်းစွာ
"အမေ...တောင်းပန်ပါတယ်။"
စကားပြန်မပြောဘဲ အနောက်တွင်ရပ်နေသော သူ့ကိုတောင်းပန်စကားဆိုနေသော မိခင်ဖြစ်သူကို ငုံ့ကြည့်နေလိုက်သည်။မိခင်ဖြစ်သူမှာ စိတ်ကစဉ့်ကလျားရောဂါကို သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်ထားနိုင်သည့်အချိန်မျိုးတွင် တောင်းပန်စကားကို အတွင်တွင်ဆိုတတ်သည်မဟုတ်ပါလား....
"အမေလည်း...အဲ့လိုမျိုးမဖြစ်ချင်ဘူး။မင်းတို့အတွက် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမဖြစ်ချင်ဘူး။အမေတောင်းပန်ပါတယ်။"
ငိုကြွေးစပြုလာသော မိခင်၏ပခုံးကိုကိုင်ရင်း အိတ်ကပ်ထဲကphoneကို ထုတ်လိုက်သည်။
"အမေ...ဒီမှာကြည့်...ချောလား"
Phoneအတွင်းက သူရိုက်ယူထားသောJin Hyung၏ပုံများကိုပြလိုက်သည်။phoneကို အသာအယာယူလိုက်ရင်း
တစ်ပုံချင်းစီကို အသေအချာလိုက်နေပြီး မျက်ခုံးကိုပင့်၍
"မင်းအဖေပြောတဲ့...?"
မဝံ့မရဲခေါင်းငြိမ်ပြလိုက်သောသူ၏မေးစေ့ကို မယူ၍ ပြုံးပြလိုက်ရင်း
"လူချောလေးပဲ...ပြီးတော့
သားချစ်တဲ့လူဆို အမေလည်းချစ်ပါတယ်။"
သူ့ပါးပြင်ကိုကိုင်ရင်း နွေးထွေးစွာဆိုလိုက်သော မိခင်၏စကားကြောင့် မျက်ရည်များပင် ဝေ့လာသည်။
နှစ်ပေါင်းများစွာက ဝေးကွာနေသော မိခင်၏ရင်ခွင်အတွင်းဝင်လိုက်ပြီး
ဘယ်အချိန်ထဖောက်မည် မသေချာသောသူ့မိခင်၏ရောဂါဆိုးကြီးကို အလွန်မုန်းမိသည်။
"အမေ အခုပြောမယ့်စကားကိုသေချာနားထောင်နော်။"
ရင်ခွင်ထဲမှထွက်လိုက်ပြီး စကားကိုအသေအချာနားထောင်လိုက်သည်။
