ခြေလက်ဆေးပြီးအိပ်ယာဝင်ဖို့လုပ်နေကာမှ JeonJungkookဆီကဝင်လာတဲ့ဖုန်း...
""KimTaeHyung!....ကျွန်တော်ဆေးမိထားတယ်..(.........)clubက အခန်းနံပါတ်(..)ကိုအမြန်လာခဲ့!...."
ထိုမျှသာပြောပြီး ဖုန်းချသွားတာကြောင့် လူက ကမန်းကတမ်းလိုက်ဖို့ပြင်ရသည်။
ညအိပ်ဝတ်စုံကိုလဲနေဖို့အချိန်မရှိတာကြောင့် အပေါ်က ခပ်ရှည်ရှည်coatတစ်ထည်ကောက်ဝတ်ပြီး ကားသော့ဆွဲကာ အမြန်ထွက်လာခဲ့ရသည်။
JeonJungkookက တနေ့တမျိုးမရိုးရအောင်ပါပဲ..။
ကိုယ်သွားနေကျမဟုတ်သည့် ခပ်စိမ်းစိမ်းနေရာတစ်ခု၌ waiterလေး၏ အကူအညီယူကာ အခန်းကိုရှာဖွေရသေးသည်။
"ဒေါက်!...ဒေါက်!....
Jungkook!...အဆင်ပြေရဲ့လား!...တံခါးဖွင့်ပါဦး..."
အထဲကနေ lockချထားတာကြောင့် တံခါးကိုအဆက်မပြတ်ခေါက်ကာ အသံပေးမိသည်။
တော်တော်နှင့် ဖွင့်မလာသည့်တံခါး...
အထဲမှာ တစ်ခုခုများဖြစ်နေပြီလား..?
"Jungkook!!!...အ့!...."
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ပြီး တံခါးခေါက်ဖို့ရာ လက်အလှမ်းတွင်...
ရုတ်တရက်ပွင့်သွားသော တံခါးနှင့်အတူ အခန်းထဲသို့ ဆွဲသွင်းခြင်းခံလိုက်ရသော ခန္ဓာကိုယ်..။
လူကိုဆွဲချပြီး နံရံတွင်ကပ်ကာ အတင်းဖိကပ်နမ်းရှိုက်သည်။
"Jungkook!..အွန့်..."
စကားပြောခွင့်တောင်မပေးတော့ပဲ အတင်းဖိကာနမ်းနေတာကြောင့် လူကအသက်ရှူတောင်မဝချင်တော့။
JeonJungkookက မျက်ဝန်းတွေနီရဲနေပြီး တစ်စုံတစ်ခုကိုအပြင်းအထန်လိုအပ်နေဟန်..။
နမ်းရှိုက်နေရင်းမှ နှုတ်ခမ်းတွေကိုပါ အကြမ်းပတမ်းကိုက်ဖဲ့လာသည်။
"ဟင့်....အ့..."
နားရှက်ဖွယ်ရာကောင်းသည့် ညည်းညူသံအချို့ ပင်နှုတ်မှထွက်ကျလာရသည်။
နှုတ်ခမ်းတို့မှ တစ်ဆင့် လည်တိုင်ကို ခေါင်းအပ်ကာ နမ်းရှိုက်သည်...။
"Ummm!...ကျွန်တော်အရမ်းလိုအပ်နေပြီ..."
ညဝတ်အကင်္ျီကြယ်သီး အချို့ကိုဖြုတ်ပြီး ပေါ်လာသည့် ညှပ်ရိုးတို့ကို လျှာနှင့်လျှက်ကာ ထပ်မံကိုက်ခဲပြန်သည်။
