Escape /taekook

V

Akşamı beklerken uykuya dalmıştım ve Jimin'i aramayı unutmuştum. Gerçi onu arasam bile bir süre bu durumdan ona bahsetmeyi düşünmüyordum. Benim için endişelenmesini istemediğimden onu aramaktan vazgeçip telefonu elime aldım ve kapalı olan telefonumu açtım. Bir sürü arama ve bir kaç mesaj vardı. Çoğu annemden olan aramalar ve evden kaçtığımdan habersiz canım arkadaşımın attığı mesajlara göz gezdirdikten sonra aramalara girip annemin adına tıkladım.

"Jungkook oğlum nerdesin, ne yapıyorsun oğlum, lütfen eve dön çok merak ediyorum seni lütfen anneni üzme daha fazla evine dön"

Telefonu açar açmaz annem ağlayarak konuşmaya başlamıştı, dolmaya başlayan gözlerimle telefonu sessizce dinliyordum. Eve geri dönemezdim artık dönmekte istemiyordum. "Anne ben iyiyim lütfen ağlama, arkadaşım da kalıyorum beni merak etme." demiştim. Sesim titremeye gözümden yaşlar akmaya başlamıştı o an. Annem dünyadaki tek varlığımdı ama o adamın yanın da olduğu sürece oraya dönemezdim. Artık hakaretlerine ve şiddetine göz yumup, bekleyemezdim. O küçük çocuk değildim on sekizimdeydim ve yaşadığım berbat çocukluğuma gençliğimi de eklemeye niyetim yoktu.

Dönmem için yalvaran anneme daha fazla dayanamayıp telefonu kapattığım da yüzümü yakan göz yaşlarımı silip, ayağa kalktım. Uyumaktan ve ağlamaktan şişen yüzümü soğuk suyla yıkadıktan sonra ayna da saçlarıma baktım. Bu yeni renge Alışmam uzun sürecekti anlaşılan ama aynadaki görüntüm hoşuma gitmişti. Dişlerimi de fırçalayıp üzerimi değiştirmek için dolabın önüne geldiğim de raflar da asılı transparan siyah gömleği inceledim bir süre. Neden hepsi transparan olmak zorundaydı ki? Neden diğerleri gibi takım elbise koymamışlardı dolabıma?

Söylenmeyi bırakıp gömleği ve beyaz dar kotu üzerime geçirdim. Normal de siyah tişört ve siyah kot pantolondan başka bir şey giymeyen ben bu kıyafetler arasın da çok farklı görünüyordum. Değişen çok şey vardı bir gece de hayatım da kıyafetler ve saç rengim dışın da. Bunlar aslın da en önemsiz detaylardı belki de. Saat gece yarısına yaklaşıyordu ve ben birazdan ilk iş günüm de beni nelerin beklediğinden  bir haberdim aslında.

Felix kapıyı çalıp içeri girdiğin de gözleriyle beni baştan aşağı süzüp ıslık çalmasıyla gözlerimi devirdim. Neden her seferin de beni böyle utandırmak zorundaydı ki? "Hazırsan araba geldi, çıkalım" dediğin de başımla onu onaylayıp son kez aynada kendime baktım. Odadan çıkarken, ve sonrasın da lüks siyah bir arabaya bindiğimiz de içimi saran korku ve heyecan tüm vücudumu ele geçirmişti. Ellerim terliyor, bacaklarım titriyordu. Dans etmek ne kadar kötü olabilir ki diye kendimi rahatlatmaya çalışsam da araba ilerledikçe gerginliğim kat be kat artmaya devam ediyordu.

Şoför arabayı bilmediğim sokaklardan sürmeye devam ediyor, Felix elindeki sigarasını ciğerlerine çekip, dumanını açtığı camdan dışarı üflüyordu. Sonra bakışları beni bulup sigarasını camdan fırlatır gibi attıktan sonra her zamanki gülümsemesiyle konuşmaya başladı. "Korkuyor gibisin?" dediğin de bakışlarımı ondan kaçırıp dışarı da akıp giden şehrin ışıklarına baktım. Konuşmak istemiyordum, korkak bir çocuk gibi davranmak istemiyordum.

"Bak Jungkook, memnun olmasan da işini iyi yapmalısın yoksa Bu senin için iyi olmaz. Kim Taehyung benim patronum kadar vefalı değil, sana böyle iyi bir teklif sunduysa ona minnettar ol ve onu memnun etmeye bak" dediğin de korkum artık iki kat daha fazla artmıştı. İşimi iyi yapamazsam bana ne yaparlardı, ya beceremezsem o zaman ne olacaktı? Araba durduğun da ben de nefesimi tutmuştum, Led ışıklarla V yazan barın önünde durmuştuk, işte başlıyorduk.

Felixle beraber içeri girdiğimiz de kırmızı loş ışıklarla aydınlanan siyah bir koridor da ilerlemeye başlamıştık. Ben ürkekçe adımlarımı atarken o ara sıra bana göz kırpıp halime gülüyordu. Bu tavrı sinirimi bozsa da şimdi düşüneceğim son şey buydu. Bir kapıdan içeri girdiğimiz de buranın hazırlanma odası olduğunu anlamıştım. Bir sürü kostümler ve makyaj masası dolduruyordu küçük odayı. "Hyunjin naber güzelim?"