Escape /taekook

Uzak Dur

10k olduk bunun şerefine yb attım iyi okumalar 💜

Yorumlarınızı bekliyorum🙂

"Abim Kim Taehyung"

Odamdaki kitaplığımın bir köşesinde yer edinen Dostoyevski'nin Suç ve Ceza romanı benim masum aşkımın beyaz güllerinden bir tomurcuğu saklarken benim için; aşkımı yad etmek ve unutmamak adına ara sıra açıp sayfalarını o gülü bulur koklar Kim Taehyung'un bir zamanlar beyazı olduğumu bilir gözyaşı dökerdim.

Ve şimdi karşımda bana aşkını dile getiren kadının abisi olarak ve bir yabancıyla göz göze gelmiş gibi bir hisle, ilk gördüğüm o an gibi yeniden ama başka bir şekilde tanışmak için elini uzatmıştı bana. Şaşkındım çünkü  onun beni terkedip gittiği 365 gün boyunca bir kez bile kesişmemişti yollarımız ve ben onun bu ülkeyi bile terk ettiğini düşünürken o bir kaç kilometre uzağımda yeniden küllerinden doğmakla meşgülmüş oysa.

Kalbim acıyordu ona olan yabancılığıma ve kollarım ona sarmalanmak için zangır zangır titrerken ben ona bir adım uzakta sadece elimi uzatabilmiştim, onun için ölümlerden dönen bir aşık olmamış gibi.

"Memnun oldum Jeon" derken sesini ne denli özlediğimi ilk kez o an anlamıştım. Ellerimiz bir süre birbirinden kopmak istemezcesine kenetli kaldığın da ne o ne ben konuşabilmiş, daha fazla dayanamayarak arkamı dönüp kalabalığın arasından kendimi dışarıya atmıştım nefes almak ihtiyacıyla.

Barın önüne geldiğimde elim göğsüm de kalbimi dizginlemeye çalışıyordum. Bu nasıl bir kaderi böyle ki beni sürükleye sürükleye ona getiriyordu. Ben onu bulmak için çabalayıp durmuştum lakin hiç unmadığım bir an da ve vazgeçmryr meyilliyken yeniden karşıma çıkmıştı.  Kardeşiyle benim aramda kalmaması için ben sevdamdan vazgeçmişken, kardeşi beni sevmiş ve ben de onunla iyileşmeye başlamıştım.

Tüm bu düşüncelerle cebelleşirken kolumdan tutulup çekildiğim de onun göğsüyle çarpışmıştım. Kim Taehyung 'un zaafım olan elleri tarafından yeniden temas eden vücudum çoktan alev almaya başlamış, ben onun gözlerinin içine bakarken göz bebeklerinde tekrar kendimi görmemin hüzünlü bir mutluluğuyla dolmuştum. "Jungkook".

Uzun kirpikleri arasındaki gözleri ve hala kalbimi ilk günki gibi çarpmasına sebep olmuş ve ben ağlamamak için yutkunmuş, boğazım düğüm düğüm olurken sesim bir fısıltı gibi çıkmıştı. "Taehyung".

Kolumu tutan eli yavaşça düşerken benden bir adım uzaklaşmasıyla sanki aramızdaki mesafeler kilometrelere dönüşmüş gibi bir hüzün sarmıştı içimi. "Taehyung sen.."diye başlayan cümleme devam edememiştim. Şu an ona ondan ayrı geçen günlerin hesabını deli gibi sormak isterken, ikimizin birer yabancıya dönüştüğünü anlamam tüm kelimeleri anlamsız kılmıştı o an da.

" Kardeşimi nerden tanıyorsun? "diye sorduğun da yüzündeki sert ifade ve ellerini cebine sokup karşımda hesap soran o olmuştu lakin konu bizden ziyade bir başkası olması canımı sıkmış ve ben de tıpkı onun gibi ellerimi deri pantolonumun cebine iliştirmiş, yüzüme kendinden emin ve alaycı bir gülümseme kondurmuştum. "Bir dergi çekiminde tanıştık, Kim bilebilirdi ki bu kadar iyi anlaşıp çabuk kaynaşabildiğim o tatlı kızın ağabeyi olabileceğini."

Çenesini sıkıp kaşlarını çattı. Bakışları öfkeyle doldu lakin onun öfkesi içimdeki öfkenin yanından geçemezdi. Onun nezdinde terk eden bendim ama bilmiyordu ki terk edilen asla o olmamıştı.

" Kardeşimden uzak duracaksın Jeon"

"Abi!"

İkimiz de Ji-eun'a döndüğümüz de kızgın bakışlarıyla karşılaşmıştık. Ama kızgınlığı bana değil abisinin onu benden uzak tutmak için sarf ettiği son cümleyeydi. "Abi sana inanamıyorum nasıl olur da Jungkook'a benden uzak durmasını söylersin. Daha onu tanımıyorsun bile!"