Nefes alamıyordum. Algımı yitirmiştim duyduklarımdan sonra. Güvendiğim eller tarafindan dipsiz bir kuyuya itilmiştim. Nasıl çıkacaktım bu kör kuyudan? Önümü bile göremiyordum.. geleceğim nerdeydi.
"Nisa ne dikiliyorsun hala orda? Git üstüne düzgün bir şeyler giyin."
Annemin sesiyle çıkmıştım derin düşüncelerden. Anlamsızca goz attım etrafa. Her şey çok hızlı gelişiyordu. Yetişemiyordum.
Anneme bakmadan salondan çıkıp merdivenleri sendeleyerek çıkarak odama yöneldim. Titreyen ellerimle kapıyı açtım. Odaya girdiğim an annemin yatağa bıraktığı elbiseyle bakıştım. Derin bir nefes çektim içime. Şu an ihtiyacım olan şeydi.
Upuzun, üst kısmında tüller olan, kolları ve eteği pullarla kaplı olan elbiseyi süzdüm. Bunu mu giyecektim gerçekten? Berbattı.
Telefonun cebimde titremesiyle kafamı çevirip telefonu elime aldım.
Ilgın
Bak bu şarkı. Dinle olur mu?
Medya
Mesajı silecekken yalnışlıkla medyaya girdim.
Adım attıkça topuklarından çıkan her ses
Bir daha geri dönmeyeceğini söylüyor gibi
Yüzüme çarpan gerçeklik, bir şarkı sözüyle nasıl bu kadar anlam kazanmıştı.
Anladığım dilden konuşan uçaklar, ayakkabılar, bavullar Tek bir kadını anlatıyor bana, seni
Tireyen ellerimle şarkıyı kapatmaya çalıştım. Ne kalbimdeki yoğun ağrıyı ne de şarkınıng derin anlamını bastıramıyordum.
Kayboldum sende
Odaklarım üstünde durdu
Yanında huzurlu
Komşu evrende mutlu
Ankara soğuk İstanbuldan
Götür mont üşüme bir molada
Anlamasını isterdim. Anlamalarını
İsterdim. İpince, kopuk bir halat bile olsa canımın acıyacağını dahi bilsem burdan kurtulmak isterdim.
Çok daha kesinsin benim için
Vedanın gerçeklik payından Kanatların var melek mi
Penceremdeki perim gibi
Ve hiç bu kadar vedalardan nefret etmemiştim.
Ağladığında sen farklısın
Nehirler akar selin gibi
Üstümde yorgunluk
Güllerde var bir solgunluk
Ayakta durmak zordu. Dizlerimin bağı çözülüp yerle buluşturdu bedenimi. Hıçkırıkların ardı arkası kesilmiyordu. Ağlıyor muydun? Yüzümün ıslaklığı gözyaşlarından mıydı? Ağlamak bu kadar berbat mıydı?
Derin düşüncelerden sıyrıldığım vakit şarkı hala devam ediyordu.
Büyülendim, büyülendim
Güzelsen napayım bebeğim
İstemsizce yükseldim
Bizden olsun isterdim
Bizden olur muydu? Oldururlar mıydı?
...
" nisa hadi amcanlar geldi. Bir selam ver." Hayatımın ellerimden kayışını boş gözlerle izliyordum.
Annemin arkasından ilerleyerek mutfağa girdim. Annem daha önce görmediğim çeşit çeşit yemekler hazırlamıştı. Neyin hazırlığıydı bu hayatımın ellerimden kayışını mı kutluyorduk?
Ve bir adım daha..
Amcam denen hayatımda belki de bir kaç kere gördüğüm adamla beraber mi yaşayacaktım? Yaşamak denirse tabi.
Tüm vücudum titrerken duvarlara tutunarak misafirlerin olduğu odaya ilerledim. Ayaklarım benden habersiz ilerliyordu. Ruh gibiydim. Odaya girip içerdekiler göz gezdirdim. Amcam denen adama ilerleyip önünde durup eğildim ellerine. Saygı maksadıyla hiç tanımadığım adamın ellerini öpmem gerekiyordu. Eline dudaklarımı bastırıp anlıma götürdüm. Midem bulanıyordu. Ailemin memnun bakışları arasında odama ilerlerdim. Kaçabileceğim tek yer orasıydı.
Kapıyı hızla açıp yatağa doğru ilerledim. Yakamı çekiştirip soluklanmaya çalıştım. Nefes alamıyordum. Telefonun ışığı yanarken bulanık gözlerimi ekrana çevirdim. Bulanık gözlerle seçtiğim kadarıyla ablamdı. Açıp konuşmak istemiyordum ama ısrarla çalan telefon ona ihtiyaç duyan tarafımı tetikliyordu. Açmalıydım Ya her şey daha kötü olursa?
Daha ne kadar kötü olabilir ki?
"Nisam neden telefonumu açmıyorsun kaç sattir arıyorum?"
konuşacak gücü bulamadım kendimde. Ağzımdan kaçan hıçkırık sessizliği bozmuştu. Endişeli sesi çarpıyordu kulağıma.
"Nisam noldu? Hadi söyle bebeğim."
Kurtara bilir miydi beni?
"Abla tevfik amca beni istemeye geldiler lütfen bir şey yap.. " karşı tarafta sesizlik hakimken korku içimi kemiriyordu Beni yalnız bırakmazdı Ablam.
Bir kaç dakikanın ardından telefondan sık soluklarını işittim. Hemen ardından sakin tutmaya çalıştığı, Şefkatli sözleri içimdeki korkuyu bastırmaya yetmiyordu.. yetinemiyordum..
"Nisam, lütfen sakin ol.. ben halledeceğim şimdi. Sen odaya kitle kendini kulaklığı takıp müzik dinle hiç bir şeyi takma kafana güzel güzel uyu hiç bir şey değişmedi değişmiyecek Güzelim. Seni çok seviyorum ve asla yalnız bırakmam anladın mı hadi"
Telefonu kapatıp yatağın üstüne bıraktım. Üstümü hızlıca değiştirip köşeye attım görmek isyemiyordum. Kapıyı 3 kere kilitleyip dolaba yöneldim. Kulaklıkları sakladığım yerden çıkarıp Ilgın'ın attığı şarkıyı açtım onu özgürce sevmeyi hayal ederek gözlerimi kapattım..
(Yazarın ağzından)
"Ee hadi Gelin kızımız nerde?" Genç kadın Adamın isyanına karşı titrerken dudağını ısırıyordu korkudan. Nisa yaklaşık yarım saatir ortalıkta görünmüyordu kahve bekleyen Damat tarafı hayli sabırsızdı..
"Gelir şimdi Abim." Adam gözleriyle karısına işaret verirken kadın korkuyla kafasını salladı çünkü bu tehtiditti.
"Abi telefonun çalıyor"
Orta yaşlı adam cebinden çıkardığı telefona gözlerini kısarak baktı ekrandaki numarayı seçmeye çalıştı
"Tanımadığım numara bakayım bi" aramayı gerçekleştirip kulağına götürdü.
"Amcacım nasılsın inşallah?" Duyduğu sesle kan akışının yavaşladığını hissderken çaktırmamak için boğazını temizleyip dikeldi.
"Sen beni niye arıyorsun?"
"Aaaa Amcacım hayırlı bir iş varmış duyduğum kadarıyla, Yoksa seninle Kadir dayının sözünüz mü var boşandınız mı eşlerinizden yoksa hala gizli saklı mercimeği fırına mı atıyorsunuz" adam duydukları karşısında öksürük krizine girerken duyduğu son cümle tehdit sözleriydi.
"Eğer hemen o evi terk ettmezsen başına geliceklerden ben sorumlu değilim Amcacığım" Adam düşmemek adına koltuğun köşesine tutunurken elli boşluğa düştü bayılmıştı.
Nisa'nın babası sinirle telefonu kulağına götürürken duymaktan nefret ettiği ses kulaklarındaydı.
"Merhaba Babacığım iyisindir umarım. Sana bir şans daha tanıyorum eğer Nisa'yı bir daha evlendirmeye kalkışırsan kapına polisi, sosyal hizmetlerini dikerim sen olması gereken yerde Nisam da, hiç istemediğin halde benim yanımda olur seçim şansı sende"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Acı veren kalpsizlerden olamazdın |GxG|
Ficção Adolescente"Seni kurtaracağım" diye fısıldadı Adımı dahi bilmeyen kız, iplerimin Ailemin yönettiğini farkındayken..
