Acı veren kalpsizlerden olamazdın |GxG|

Anlıcağın, Anlamı'caklar

"Nisa aç kapıyı baban seninle konuşmak istiyor" Annemin tok sesiyle irkildim. Dün gece muzik dinleyerek uyumuştum aşağıdaki bağrışları duysam da müziğin sesi daha çok açıp uykuya yenik düşene kadar ağlamıştım. Ağlamak gerçekten çok kötü hissetiriyordu..

Ilgın gerçekten farkında olmadan beni kurtarmıştı zihinsel olarak, gönderdiği şarkı sayesinde tüm gece benim yüzümden çıkan kargaşayı duymamıştım..

Şimdi yüzleşme zamanıydı kaçmak fayda etmiyordu. Belki Babam, ablamın yaptığına daha çok sinirlenip başka görücüler çağırırdı bilmiyorum bildiğim tek şey babamın benim için hayırlısı neyse onu yapacağı. O biriyle evlenmemi isterse evlenicektim çünkü Ailem benim iyiliğimi ister karşı çıkarak Nankörlük yapamazdım. Kendi isteklerim için Ailemi karşıma alamam bu çok yalnış ve Günahtı. Ve ben yeterince kirlenmiştim günahlardan, omuzlarımda ağırlığınca O günahların yükü vardı daha fazlasını istemiyordum.

Toparlanıp yataktan çıktım eşarbımı düzelttim ve kapıya yöneldim. Bugün Pazardı ve Babam da evdeydi tüm gün. Konuşmamızın vakti çoktan gelmişti yani.

Kapının kilidini açıp sonuna kadar açtım. Annem dikilmiş beni bekliyordu yüzünde her zamankinden de Büyük bir gerginlik vardı gözlerinden çaresizlik akıyordu bana yardım edemediği için üzgün müydü?

Beni beklemeden gittiğinde peşinden gidip salona ilerledik hiç bir öğüt, uyarı vermemişti sanırım bu defa o bile ne yapacağını bilmiyordu.

Salona geldiğimizde Babamın televizyondaki bakışları Annemin üstünde gezinip bana döndü. O kadar ifadesiz boş bakıyordu ki gözleri, resmen Hırsı perdelemişti gözlerini. Eskiden Milletin çocuğunu sevdiğinde, ufacık bir sevgi kırıntısı bulundurduğu gözleri Hırsıyla kapanan perdelerinin arkasında kalmıştı.

Lütfen benden nefret etme.. Lütfen

"Sen mi Haber verdin ablana?" Buz gibi keskin sesi Odayı doldurduğunda içim korkuyla kasıldı. Bırak yalan söylemeyi, konuşacak gücü bulamamıştım kendimde. Bütün bedenimi kaskatı kesilmişti korkudan..

"Beyim nasıl haber versin? Bütün gece yanımdaydı. O Elif söylemiştir zaten Kıskanıyordu küçüklükten beri Nisa'yı çekmemiştir Amcası Nisa için geldiğinde." Babam, Annemin kendinden emin sözleriyle kaşlarını çatarak yüzümü incelerken gözlerini gözlerime dikti.

"Okula gitmiyorsun bundan sonra. Otur evinde senin için seçeceğim kısmeti bekle" tüm vücudum zangır zangır titremeye başlarken Ellerimle eteğimin köşesine tutundum Ayakta kalmakta zorluk çekiyordum.

Başıma yıkılan koca Evde, Hayalini kurduğum Ailem, Mesleğim ve Gelecek hayallerim vardı hepsi bir anda başımdan aşağıya yıkıldı. Bütün bunlar sadece Babamın sözüyle olmuştu.

"Ama Beyim-"

"Ne var?"

İkilinin tartışması kulağımı uğultulu gibi geliyordu yaşam belirtisi için çırpınırken, hepsinin ellerimden kayıp gidişine şahit oluyordum Neden böyle oluyordu anlamıyordum. Hiç bir zaman sözlerini ikiletmediğim Ailem niye bir türlü beni Görmüyordu?

"Beyim, Sülalemizdeki tüm erkekler İmam, kızlarıda Hafızlık okuyor. Bizim kızımızdan biri zaten gitti.. niye Nisayı Yönlendirmiyoruz? Hem Dinini bilen, bağlı biri olur hayırlı bir Şey yapar. Zamanı gelince de evlendiririz Herkes Hafızlık okuduğunu öğrenince, Allah razı olsun Senin Ailenden der Gururlandırız bizi"

"Doğru benim kızımın ne eksiği var ki diğerlerinden?"

Kolumu Dürtten annemle derin düşüncelerden çekildim. Az önce duyduklarım Gerçekti.. gerçekten beni Hırsları ve Gururları için kulanacaklardı. Kimse Geleceğimi umursamıyordu.

"Ben ödevimi yapmayı unuttum da-" sesimin titrememesi için büyük bir çaba verirken Babamın yüzünde daha önce görmediğim bir gülümseme vardı. Daha önce, Vermediği bir şeyi istiyordu.. Gurur

İlk defa, sırf kendi istediği şeyi yapacağım için gururla bakıyordu gözlerime.. çocukken başarılarla dolu Karnelerimi, belgelerimi getirdiğimde bakmasını istediğim gibi bakıyordu şimdi.. bu kadar basit miydi gerçekten..

Hışımla salondan çıkıp merdivenleri çıktım. Koridorda abimle karşılaşsam da umursamadan yanından gittim ve odama yöneldim. Nefes alamıyorum.. nefes alamıyorum...

Geleceğim yoktu.. istediğim Mesleği değil, Ailemin istediğini yapacaktım 16 yıldır yaptığım gibi. İsyan etmek günahtı biliyorum ama niye Allah'ım? Niye sadece bir kere ben istedim diye bir şeyi yapamıyordum.

Dolaba yönelip kapağı açtım. Giysilerimin arkasına gizlediğim resim defterimi çıkardım.

Kapağını açtım. Buruk bir tebessüm peydah oldu dudaklarımda..

Ailemle birlikte Masanın etrafında gülerek sohbet ettiğimiz bir Resim çizmiştim.. Biz hiç Kahkahaları koyverip, sohbet etmemiştik..

Resmin köşesinden çekip söküp aldım ve yırttım.

Mutlu olmayacaktık

Gülmeyecektik beraber.

Bir Geleceğim yoktu. Olmayacaktı hala neyi Direttiyordum?

**
Arkadaşlar lütfen islam dinini kötülediğimi düşünmeyin sadece Nisa'nın Ailesi Gerçekten Dini Hırsları için kullanıp, Göz dağı vermeye çalışıyorlar. Nisa'nın her şeye günah demesi de tamamen Ailesinin 'İslam dinini kendi çıkarları uğruna bahane olarak kullanıp, Günah böyle davranma sözümüzden çıkma biz ne dersek o doğru' diye Çocukluktan beri Aşılamasından dolayı. Bunu kabullenmiyor.

Ben bir kaç gün önce kitaplara yb yazmaktan vaz geçmiştim çok hayal kırıklığına uğradım çünkü. Arkadaşlar sadece oy verdiğinizde beğendiğinizi, beğenmediğinizi bilemem ben Müneccim değilim lütfen bir kere de olsa tepki verin.

İyi akşamlar💜