Alef ♡ الـــ🌪ـــف [ Season2 ]

چپتر پانزدهم

انگشت اشاره و سبابه ش رو به لبه ی ظرف غذاخوری پسر مو مشکی مقابلش قلاب کرد و تکونش داد تا با صدای تق تق حرکت محتویات داخل ظرف توجه ش رو جلب کنه.

سر چیول بالا اومد و نگاه خسته ش از پایین پلک های ملتهب ش به چهره ی کنجکاو چانیول دوخته شد.

چانیول گردنش رو خم کرده بود و با فاصله ی کمی از صورتش با چشمای باز و نگاه دقیقش رو بین چشمای چیول میچرخوند. آروم و متعجب لب زد:

-الان داری منو میبینی؟

صداش ضعیف بود چون نمیخواست به گوش زندانی های اطرافشون برسه ولی سنسورهای قوی ایرپاد توی گوش های چیول همون زمزمه ی کم جون رو هم دریافت کردن و حالا صدای چانیول داشت تو گوش های دنیل منعکس میشد.

پسر موبلوند نگاهی به تصویر چهره ی چانیول توی مانیتورش انداخت. لبخندی زد و جوابی داد که فقط چیول میتونست بشنوه:

-البته. شبیه یک احمق خوش قیافه به نظر میای.

چیول با خونسردی و کسلی تکرار کرد:

-گفت شبیه یک احمق به نظر میای.

و بعد بی توجه به تغییر میمک صورت چانیول سرش رو دوباره پایین انداخت و موهای لخت و بلندش چشماشو پوشوند. به بازی کردن با چنگال و غذاش ادامه داد و صدای اعتراض آمیز دنیل رو شنید که میگفت:

-البته این همه چیزی نبود که گفتم!

میتونست تصور کنه پسر بزرگتر حین گفتن اون جمله مردمک چشماشو تو حدقه تاب داده و دهنشو کج کرده. که البته تصور دور از واقعیتی هم نبود.

چانیول چشماشو ریز کرده بود و با نگاه موشکافانه ای به حرکات چیول خیره شده بود. با شکاکیت گفت:

-مطمئنی اینو گفت؟

صدای دنیل اینبار هیجان زده بود:

-معلومه که نه! نباید بهش اعتماد کنی!

چیول بدون اینکه دوباره به چانیول نگاه کنه یا اهمیتی به حرف های دنیل بده شونه هاش رو بالا انداخت و گفت:

-کاملا مطمئنم کلمات شبیه و احمق و به نظر میای رو شنیدم.

صدای دنیل کمی بالا رفت و پرده ی گوش چیول رو اذیت کرد:

-هی!!!

بی اراده یکی از دستاش رو سمت گوشش برد و روش گذاشت و پلک چشمش رو فشرد. ولی منبع صدا خارجی نبود تا با دستش بتونه گوشش رو کاور کنه و در امان نگهداره. اون جسم کوچیک لعنتی یجایی زیر تارهای بلند موهاش دقیقا داخل گوشش قایم شده بود و بیرون کشیدنش وسط سالن غذاخوری و در دیدرس دسته کم 14 تا دوربین حکم مرگ داشت.

اخم ظریفی ابروهاشو فرم داد و با صدای خفه ای غرید:

-من لعنتی به سالم موندن بدنم نیاز دارم!