ជីមីនក្រោកឈររត់ទៅមកតាមឆ្នេរសំនៀងល្វេីយៗចេញពីបបូម៉ាត់ ។ យំផងស្រែកផង តេីនណាអាចលឺពីសំលេងក្រលួចរបស់ខ្លួន ព្រោះជាប់នៅលើកោះដាច់ស្រយ៉ាលតែម្នាក់ឯង មេឃក៏ចាប់ផ្ដើមងងឹតលិចព្រះអាទិត្យបន្តិចម្ដងៗ ។
« មានអ្នកណានៅទីនេះទេ..ជួយផង..ជួយខ្ញុំផង..ហឹក ហឹក »រាងតូចដើរស្រែកល្វើយៗតាមឆ្នេរទាំងយំសសឹក ជើងទទេជាមួយអាវស្ដើងដណ្ដប់ខ្លួន រងាក៏រងាខ្លាចក៏ខ្លាច ។
« ហឹក...ម៉ាក់..ប៉ា...ម៉ាក់អើយនៅឯណា..ហឹក មកជួយកូនផង..កូនខ្លាចណាស់ប៉ា...ម៉ាក់.. »ទោះបីជាស្រែកដង្ហើយហៅវាក៏គ្មានផលប្រយោជន៍ បើរូបយើងនៅកណ្ដាលកោះដ៏ស្ងាត់ច្រងំម្នាក់ឯង ។ ហេតុអ្វីស្វាមីមានចិត្តព្រៃផ្សៃយ៉ាងនេះ?យកគ្នាមកបោះបង់ចោលលើកោះដាច់ស្រយ៉ាលម្នាក់ឯង តើចិត្តអ្នកសាងពីអ្វីទើបគ្មានក្ដីមេត្តាចំពោះមនុស្ស ?
« ហឹក....ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះ...ជុងហ្គុក...ហេតុអីលោកយកខ្ញុំមកបោះចោល..ខ្ញុំខុសអី...ហឹក..យកខ្ញុំធ្វើគោធ្វើសេះបំរើលោកក៏បាន កុំធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំ...ជុងហ្គុក..លោកនៅឯណា..ហឹក »
ងាកមកមើលជុងហ្គុកវិញ បញ្ជាឲ្យកូនចៅយកជីមីនទៅបោះបង់ចោលលើកោះហើយ គេមិនត្រឹមតែខ្វល់ខ្វាយពីរាងតូច បែជាមកអង្គុយផឹកក្នុងបាមានស្រីញីអូនបងទៅវិញ ។
ក្នុងបន្ទប់វីអាយភីនាយអង្គុយម្នាក់ឯងដោយមាននារីៗពីនាក់កំដរ កែវភ្នែកកំណាចសម្លឹងមើលកែវស្រាទាំងស្នាមញញឹមជាប់ជានិច្ច ខួរក្បាលស្រមើស្រម៉ៃទិតភាពការភ័យខ្លាចរបស់ជីមីន ។
« ពួកនាងឆាប់មកបំពេញក្ដីសុខឲ្យយើង »គេបញ្ជាឲ្យនារីបំពេញភាពសប្បាយរីករាយដល់គេ នារីនោះបានដូចបំណងអ្នកទាំងពីចាប់ផ្ដើមដោះសម្លៀកបំពាក់ខ្លួនចេញ បង្ហាញរាងស្រឡូនដើមទ្រូងធំទ្រលុកទ្រលន់ចំពោះមុខជុងហ្គុក តែក៏មិនធ្វើឲ្យជុងហ្គុកត្រេលត្រអាល នាយអង្គុយជក់បង្ហុយបារីធម្មតា ទុកការងារឲ្យនារីចាត់ចែង ។ នារីម្នាក់រួតខោជុងហ្គុកទំលាក់ត្រឹមជង្គង់រួចឡើងទៅអង្គុយលើផ្លូវ កាន់ដំបងរឹងនាយសូកចូលក្នុងតំបន់ទន់ជ្រាយរបស់នាង បន្ទាប់មកក្រលែងចង្កេះពីយឺតទៅលឿនតាមចំណង់ អ្នកទាំងពីបានធ្វើវាម្នាក់ដងៗតាមទួននាទីនាង ។
YOU ARE READING
និស្ស័យកម្ម. ចប់
Actionដោយសារតែរឿងយល់ច្រឡំមិនសេីបអោយដឹងកាពិតជាមុនសិន តែបែជាទំលាក់កំហុសគ្រប់យ៉ាងមកលេីក្មេងប្រុសមិនដឹងរឿងម្នាក់ អោយមករស់នៅក្នុងនរកមួយដែលគ្មានថ្ងៃអាចគេចផុតបានដល់ដង្ហេីមចុងក្រោយ តេីជីវិតគេនិងទៅជាយ៉ាងណា តេីបុរស់ជាស្វាមីដែលរៀបការបន្លំភ្នែកគេនោះ អាចនិងភ្ញាក់ខ្លួន...
