never again/hyunmin

23

Bardakları yıkayıp mutfağı topladıktan sonra telefonumu almak için masaya uzandım.

Ekran parlıyordu.

Arayan Hyunjindi. Neden arıyordu ki. Meden ben kararımı verdikten sonra arıyordu. Bütün düzeni alt üst ediyordu bu adam.

Ekran karardı.
6 cevapsız arama

Ekran tekrar açıldığında ikinci çalışta açtım telefonu.

"Seungmin!" yüksek bir ses dolmuştu kulağıma.

"Neden bağırıyorsun."

"Üzgünüm. Ben... Neden aramıştın."

Haber aklıma gelmişti. Üstelemeli miydim.

"Bak eğer o haber yüzündense o fotoğraf gerçek değil shoplamışlar. Burda biraz moda da şu sıralar böyle şeyler o fotoğraftaki kadın evli ve ikizleri var. Benim meslektaşım oluyor kendisi. Yani yanlış anlaşılma da değil tamamen asılsız bir haber dava açtım zaten bu konu hakkında. Arayacaktım seni ama görüp görmediğin konusunda emin olamadım. Haber kaldırıldı birkaç saat önce ama yayıldı bile-"

"Tamam Hyunjin. Onun için aramadım gördüm haberi evet ama onun için değil aramam."

İçim bir nebze rahatlamıştı beni aldatma düşüncesi çıkmıştı en azından aklımdan.

Belki yalan söylüyor Seungmin neden hemen inanıyorsun ki o kadar mı aptalsın.

"Neden aramıştın?"

"Niye gittin? Neden yani hadi bir daha asla tekrarlamıyacağım diyip duruyordun küçücük çocuğa neden yapıyorsun ki bunu."

"Ben Eun mi ile konuştum söylemiştir de zaten. Ne kadar söyleme desem de."

"Söylemedi Hyunjin söylemedi bugüne kadar söylememişti. Tamam onu da geçtim peki ben. Ben o kadar değersiz miyim senin gözünde. Hyunjin bana anlatmayacak kadar değersiz miyim ben senin için."

"Tabii ki de hayır ama ben kimseye benim yüzümden zarar gelsin istemiyoeum Seungmin. Kimse üzülsün kırılsın bana acısın istemiyorum."

Derin bir nefes aldım.

İki tarfta da uzun bir sessizlik oldu.

"Hyunjin ikimiz için de en doğru karar yolları ayırmamız."

Hyunjin ağlamaklı bir sesle derin bir nefes verdi.

"Seungmin lütfen beni bu halde böyle bırakma. Lütfen beni bırakma. Ben sensiz yapamam."

Histerik bi gülş bıraktım ortama.

"Ne?" dedim ve gülmeye devam ettim.

Sesim istemsizce yükselmişti ama dengeledim ne de olsa kızım içeride uyuyordu.

"Yalnız bırakmayım mı. Fırsat mı verdin Hyunjin. Yanımda durdun mu da sana destek olayım. Anlattın mı da sana arka çıkayım yardım edeyim. Tanrı aşkına sakin bir şekilde bitirelim."

Bir süre cevap vermesini bekledim ama o sadece yüzüme kapattı telefonu cevap verme gereği duymuyor muydu?

Bu kadar yeterliydi bence çabaladığım. Biraz da o çabalasın aile bağımızı tamamlayan tek şey o iki imzaydı ama onları da bozmalıydık artık zamanı geldi.

gençler benden bu kadar kusura bakmayın ama maalesef