Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 6

4:44 π.μ
Στο σημείο του δυστυχήματος καταφθάνουν ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, ενώ οι αστυνομία προσπαθεί να πάρει κατάθεση από τον Άρη και τον υπαίτιο του τρακαρίσματος, καταγράφοντας λεπτομέρειες για το συμβάν.

Η στιγμή όπου οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ μαζεύουν τη σωρό της Κυβέλη, έχει στοιχειώσει για πάντα τη μνήμη του.

«Αφήστε την!» ουρλιάζει με λυγμούς καθώς εκείνοι την κουκουλώνουν με το λευκό σεντόνι και την κατευθύνουν με το φορείο προς το ασθενοφόρο.

Οι γονείς της έχουν ειδοποιηθεί ήδη από τις αρχές και βρίσκονται καθοδόν στο μοιραίο σημείο, ενώ οι φίλοι του είναι ήδη εκεί, μετά από ένα τηλεφώνημα που τους έκανε ο ίδιος, ενώ προβλέπεται να είναι μια μεγάλη νύχτα...

11:10 π.μ
Ο Άρης γύρισε στις 7:15 π.μ, στο σπίτι του σε κατάσταση σοκ. Οι φίλοι του στάθηκαν δίπλα του, μέχρι το τελευταίο λεπτό. Του έδωσαν δυο ηρεμιστικά τα οποία τον βοήθησαν για λίγο να κοιμηθεί.

Τραγική φιγούρα από τη χθεσινή νύχτα, ήταν οι γονείς της Κυβέλη.

« Ορκίστηκες ότι θα την προσεχείς!»
« ...»
« ...Ορκίστηκες ότι δε θα άφηνες ποτέ να της συμβεί τίποτα κακό!»
« ...»
« ...Θα σε σκοτώσω ρε τσογλάνι, θα σε σκοτώσω!...»
« Ηρακλή, σταματά!»

Τα λόγια των γονιών της στροβιλίζονται ξανά και ξανά στο κεφάλι του...

« Αφήστε με να τον καθαρίσω!»

Οι αστυνομικοί με τη βοήθεια της μητέρας της, προσπαθούν να τον αποτρέψουν από το να του επιτεθεί.
«Δεν φταίω εγώ κύριε Ηρακλή, εκείνος το έκανε...» του αποκρίνεται ο Άρης, δείχνοντας τον νεαρό οδηγό.

«Είναι αλήθεια κύριε... Εγώ φταίω, εγώ φταίω που σκοτώθηκε η κόρη σας...»
«Με εσένα θα τα πούμε στα δικαστήρια! Αλλά εσύ... Εσύ Άρη, που σε έβαλα μέσα στο σπίτι μου... Σου φέρθηκα σαν να ήσουν παιδί μου και σου εμπιστεύτηκα την κόρη μου... Εσύ, θα φύγεις από τα δικά μου τα χέρια, με άκουσες;!»
«Κύριε μου σας παρακαλώ...» του αποκρίνεται ένας από τους αστυνομικούς.

«Τι δουλειά είχε η κόρη μου πεζή μέσα στη νύχτα, μου λες;! Σας προειδοποιώ όλους, για το τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα, εάν δεν αποβεί δικαιοσύνη για τον χαμό της μονάκριβής μου! Καλά θα κάνετε να χώσετε αυτό το ρεμάλι στην φυλακή, αλλιώς θα τον καθαρίσω με τα ίδια μου τα χέρια! Με ακούσατε όλοι;!»
«Ηρακλή, σε παρακαλώ, επιβαρύνεις τη θέση σου στους αστυνομικούς...» του αποκρίνεται η χαροκαμένη μάνα, που μετά βίας προσπαθεί να δείξει λίγη ψυχραιμία.

Ξαφνικά εκείνος ξυπνάει ιδρωμένος στο κρεβάτι του. Το σεντόνι έχει κολλήσει επάνω του, αφού στάζει ολόκληρος. Δεν ήταν όνειρο... Ήταν ότι είχε προηγηθεί την προηγούμενη νύχτα.

Δεν αντέχει άλλο στην σκέψη, ότι θα μπορούσε να ήταν μόνο ένα όνειρο και βάζει και πάλι τα κλάματα, ενώ με τρεμάμενα χέρια, βγάζει από το συρτάρι του κομοδίνου του ακόμη ένα ηρεμιστικό, πρέπει να βρει το κουράγιο να μπορέσει να την αποχαιρετίσει. Ξέρει, πως οι γονείς της δε θα χαρούν να τον δουν εκεί, όμως, ποσώς που τον ενδιαφέρει. Ο πατέρας της με την πρώτη ευκαιρία θα του ορμήσει, αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να τον απασχολεί αυτή τη στιγμή... Για την ακρίβεια, δεν πρέπει να σκέφτεται τίποτα πια. Τώρα είναι τόσο ζαλισμένος από αυτά τα χάπια, που το μυαλό του είναι κενό. Σαν φυτό.

Μόλις έχει σηκωθεί από το κρεβάτι, ανήμπορος να κοιμηθεί άλλο. Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στον κατάλευκο τοίχο, τα μάτια του γουρλωμένα, ενώ το βλέμμα του είναι χαμένο...

Ο φίλος του ο Διονύσης, ο οποίος δεν έλειψε στιγμή από δίπλα του, έχει ειδοποιήσει τους δικούς του ήδη από το προηγούμενο βράδυ, οι οποίοι έφυγαν όπως–όπως από την Θεσσαλονίκη με την πρώτη πτήση που βρήκαν για Κρήτη.

«Ξύπνησες;» τον ρωτά ο Διονύσης πλησιάζοντας τον δειλά—δειλά, καθώς εκείνος δε μπαίνει καν στον κόπο να του απαντήσει.

Ο Διονύσης επαναλαμβάνει την ερώτηση του...
«Άρη, ξύπνησες; Χρειάζεσαι κάτι;»
«Μχμ...»
Προφανώς εκείνος είναι ακόμη στον κόσμο του. Χαμένος στις σκέψεις του, ή μπερδεμένος και ζαλισμένος από τα χαμένο. Δεν μπορεί ούτε να του απαντήσει... Απλώς μουγκρίζει...

«Από στιγμή σε στιγμή φτάνουν οι γονείς σου. Τους ειδοποίησα από εχθές το βράδι. Θέλεις να σου παραγγείλω έναν καφέ...;»
«Μχμ...»
«Σε λίγο πρέπει να ετοιμαστούμε για την κηδεία...»