Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 35

2:48 π.μ
Είναι ξημερώματα Σαββάτου και ο Άρης σηκώνεται απότομα από το κρεβάτι του. Κοιτάζοντας γύρω του, αντιλαμβάνεται με ανακούφιση ότι βρίσκεται ακόμη στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού του. Τα ρούχα της Κυβέλη είναι ακουμπισμένα στην βιντάζ πολυθρόνα, ενώ λείπουν από τον καλόγερο το μπουφάν της και το κασκόλ της. Δεν αργεί και παρατηρεί ότι η ίδια δεν βρίσκεται δίπλα του στο κρεβάτι τους εδώ και αρκετή ώρα. « Όχι πάλι.» Σκέφτεται, καθώς βγαίνει από το υπνοδωμάτιο.
« Όχι...»

Όσο πλησιάζει προς το παράθυρο, βλέπει πως η Κυβέλη βρίσκετε μπροστά από το παρκαρισμένο τους τζιπ συνομιλωντας με κάποιον, με τον οποίο έρχεται γρήγορα σε έντονη αντιπαράθεση. Είναι ο Διονύσης, ο οποίος φαίνεται πιωμένος και προσπαθεί να την προσεγγίσει. « Αυτός εδώ...;» δεν αργεί και η ζήλια του τον τυφλώνει και πάλι για τα καλά.

« Αυτή τη φορά δεν θα του την χαρίσω!»

Ο Άρης, τρέχει γρήγορα στο υπόγειο και αρπάζει την κυνηγητική καραμπίνα του. Με σπασμωδικές κινήσεις βγαίνει οργισμένος έξω και τον σημαδεύει.

« Άρη!»
Ακούγεται να του φωνάζει εκείνη...

«Άρη, άσε κάτω το όπλο.»
«Θα τον σκοτώσω! Αυτήν την φορά, θα το κάνω!» της αποκρίνεται απροκάλυπτα καθώς οπλίζει...

«Άρη, σύνελθε!»
«Ασ' τον!»

Οι γείτονες βγαίνουν στα μπαλκόνια από τις φωνές, παρακολουθώντας σαστισμένοι τον καβγά. Δεν αργούν μάλιστα να ειδοποιήσουν και την αστυνομία...

«Άρη, δεν είναι αυτό που νομίζεις...»
«Κυβέλη, φύγε!»
«Δεν έγινε τίποτα!»
«Ναι, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν έγινε...! Άσε μας ρε Κυβέλη, τα έχω ξανακούσει αυτά! Φύγε από δίπλα του!»

Το περιπολικό βρίσκεται καθοδόν για το σπίτι τους. Εκείνη, μπαίνει μπροστά στον Διονύση και σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο Άρης πατάει την σκανδάλη. Η σφαίρα προοριζόταν για εκείνον, όμως η Κυβέλη, με κίνδυνο την ζωής της, αποφασίζει να τον προστατέψει... Με κάθε κόστος...

« Τι έκανες;!»

Ουρλιαχτά ακούγονται σε όλο το τετράγωνο από τους γείτονες που άθελά τους υπήρξαν μάρτυρες σε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα.

« Τι σκατά έκανες;!» ακούγεται να του λέει φωναχτά ο Διονύσης, γεμάτος δάκρυα στα μάτια...

Ο ίδιος, τρέχει από πάνω της και την κλείνει στην αγκαλιά του, καθώς ωρύεται με λυγμούς όσο ο Άρης μένει στήλη άλατος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει με το μυαλό του —για ακόμη μια φορά, αυτό που έκανε...

«Ξύπνα...» ακούγεται να λέει στον εαυτό του...

«Ξύπνα γαμώτο σου! Πρέπει να ξυπνήσεις!» επαναλαμβάνει και πάλι.

Ο Άρης αφήνει την καραμπίνα του να πέσει κάτω στο πάτωμα, όσο η Κυβέλη ξεψυχάει στα χέρια του Διονύση...

«Γιατί...;» ακούγεται να του λέει ξανά και ξανά...

«Γιατί εκείνη...;»
«Δεν προοριζόταν για εκείνη.»

Οι αστυνομικοί τρέχουν προς τον τόπο του εγκλήματος. Αρπάζουν τον Άρη ακινητοποιώντας τον, και του περνάνε τις χειροπέδες.

«Έχεις το δικαίωμα να μην μιλήσεις...»
«...»
«Ό,τι πεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου...»

Περίπου είκοσι ώρες αργότερα και αφού ο Άρης έχει δώσει την πλήρη κατάθεσή του, προφυλακίζεται.

«Θα περάσεις υπέροχα...» του αποκρίνεται ένας από τους αστυνομικούς που τον κατευθύνει προς το κελί του.
«...»

«Θα έχεις ακούσει, για τους νόμους της φυλακής... Κι αν όχι, θα τους μάθεις πολύ σύντομα...»

«Ήταν ατύχημα... Καταλάθος έγινε...»Ισχυρίζεται εκείνος.
«Ναι, το ξέρω...» του λέει ο αστυνομικός.
«...»
«Τους βλέπεις όλους αυτούς μέσα...;» τον ρωτά καθώς του δείχνει τα γεμάτα κελιά ένα προς ένα· «Όλοι τους, καταλάθος βρίσκονται εδώ πέρα,» συμπληρώνει και με αλαζονικό βλέμμα ικανοποίησης, τον οδηγεί μέσα, στο ψυχρό κελί του...