Κεφάλαιο 20

135 21 20
                                    

«Ποια είναι η Λήδα...;» τον ρωτάει και πάλι εκείνη.

«Μα, δεν μπορεί...»

Ο Άρης κατεβάζει για λίγο το ακουστικό από το αυτί του και κοιτάζει το νούμερο, παρατηρώντας, αυτή την φορά, τον αριθμό, είναι σχεδόν σίγουρος, ότι κάτι του θυμίζει. Όμως δεν μπορεί να είναι αυτό που περνάει από το μυαλό του... Είναι αδύνατον...

Εκείνος κοιτάζει τριγύρω για να βεβαιωθεί ότι βρίσκεται στη Ρώμη. Πράγματι, βρίσκεται εδώ. Το σημείο στο οποίο στέκεται αυτήν την στιγμή, δεν απέχει πολύ μακριά από το Fontana di Trevi.

«Άρη με ακούς...;» Επαναλαμβάνει...

«Δεν είναι δυνατόν. Σίγουρα η Λήδα ευθύνεται για αυτήν την τρέλα. Ήμουν ανόητος που την εμπιστεύτηκα εξαρχής... Ψοφάει αυτή για κάτι τέτοια... Δεν έπρεπε να την εμπιστευτώ...»

«Άρη!»
«...»

Θα ορκιζόταν ότι η φωνή στην άλλη γραμμή, είναι η φωνή της Κυβέλη, όμως δεν έχει χάσει ακόμη τα λογικά του... Τουλάχιστον, όχι τόσο πολύ, ώστε να το πιστέψει. Πρέπει οπωσδήποτε να βρει την Λήδα και να του δώσει εξηγήσεις... Είναι πεπεισμένος πια, ότι εκείνη ευθύνεται για αυτή την κατάσταση. Δεν ξέρει πως, ή γιατί, αλλά είναι σίγουρα κάποιο δικό της αρρωστημένο αστείο... Δεν χωράει καμία αμφιβολία. Χίλια τοις εκατό, έπεσε θύμα δικής της πλεκτάνης...

«Μην μου ξανα τηλεφωνήσεις!» της αποκρίνεται και κλείνει απότομα το τηλέφωνό του.

«Πρέπει οπωσδήποτε να βρω αυτή την τρελή. Δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό...» Σκέφτεται.

Ο Άρης, κατευθύνεται προς το σπίτι της Λήδα, το οποίο βρίσκεται κι αυτό κοντά στην πλατεία.

Μόλις φτάνει, χτυπάει αποφασιστικά το θυροτηλέφωνο, όμως δεν λαμβάνει καμία απάντηση... Ο ίδιος, δεν πτοείται και συνεχίζει να πατάει το κουμπί του θυροτηλέφωνου επίμονα, μέχρι εκείνη να αποφάσισε να του ανοίξει.

Ξαφνικά, κατεβαίνει ένας ηλικιωμένος κύριος. Ίσως είναι ο παππούς της ή κάποιος γείτονας... Όπως και να'χει, είναι η ευκαιρία του να μπουκάρει μέσα, μιας που θα ανοίξει η πόρτα.

Ο ηλικιωμένος κύριος, ανοίγει τελικά την εξώπορτα της πολυκατοικίας και βγάζει διστακτικά το κεφάλι του...

«Συγνώμη νεαρέ, εσείς βαράτε το κουδούνι τόση ώρα...;» τον ρωτάει ο ηλικιωμένος κύριος.

«Ναι εγώ. Θα ήθελα να πείτε στην εγγονή σας, αν της είναι εύκολο να κατέβει τώρα,» του αποκρίνεται εμφανώς εκνευρισμένος ο Άρης.

Χαμένη στον Χρόνο Donde viven las historias. Descúbrelo ahora