Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 23

« Ο αριθμός που καλέσατε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή...»

Αλίμονο να ήταν τελικά τόσο εύκολο... Φαίνεται σαν ο Άρης να έχει κολλήσει στο παρελθόν. Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει όμως, είναι ότι ίσως η Κυβέλη είναι ζωντανή και πιθανόν να τον περιμένει... Η ώρα περνάει και εκείνος παίρνει και τα τελευταία του πράγματα, ενώ φεύγει κατευθείαν για το αεροδρόμιο.

Ευτυχώς, το ταξίδι για την επιστροφή του στην Κρήτη είναι σύντομο και χωρίς καθυστερήσεις, ενώ όλα γύρω του, του υπενθυμίζουν ότι βρίσκεται στο 2020, επιβεβαιώνοντας του έτσι και την παραμικρή του αμφιβολία.

Ο Άρης φτάνει έξω από το σπίτι τους και πράγματι, διαπιστώνει κι ο ίδιος με έκπληξη, ότι λείπει το τζιπ από το γκαράζ, ωστόσο συνεχίζει να περπατάει μέχρι που τελικά σταματάει μπροστά στην είσοδο του σπιτιού. Βγάζει από την τσέπη του μπουφάν του τα κλειδιά του και ανοίγοντας δειλά την εξώπορτα, παίρνει μια βαθιά ανάσα και μπαίνει μέσα...

«Κυβέλη...;»

Ακούγοντας τον εαυτό του να την φωνάζει, αισθάνεται γελοίος. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς και εξακολουθεί να την ψάχνει στους διαδρόμους και τα δωμάτια του σπιτιού.

Ο Άρης ανοίγει το ατελιέ της, όπου τις ώρες τις οποίες βρισκόταν στο σπίτι τους, η Κυβέλη περνούσε τον περισσότερο χρόνο της ημέρας της ζωγραφίζοντας...

Παντού τριγύρω υπάρχουν μισοτελειωμένοι πίνακες, άδειες παλέτες, βρώμικα πινέλα και ολόκληροι πάκοι από ζωγραφιές με μουτζούρες, ενώ έχει χυθεί ένας κουβάς με γαλάζια μπογιά κάτω, λερώνοντας το ξύλινο πάτωμα.

Η αλήθεια είναι, πως αυτό το δωμάτιο ήτανε πάντοτε σαν να έχει πέσει βόμβα, μόνο που αυτή την φορά περιβάλλεται από μια δυσάρεστη ενέργεια και είναι περίεργο... Εφόσον αυτό ήτανε πάντοτε, το αγαπημένο δωμάτιο της Κυβέλη...

Καθώς ο Άρης σκύβει για να μαζέψει την ξεραμένη πλέον μπογιά από το πάτωμα, το μάτι του πέφτει στο πορτρέτο που του είχε ετοιμάσει η Κυβέλη για την επέτειο του γάμου τους... Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα...

«Εσύ, εδώ;» του αποκρίνεται εκείνη καθώς τρέχει στην αγκαλιά του. Αυτός ούτε κατάλαβε για ποτέ ήρθε. Έριξε μια κλέφτη ματιά στο παράθυρο και είδε παρκαρισμένο το τζιπ. Στα χέρια του κρατούσε τον πίνακα του και την Κυβέλη...

«Άχ, όχι. Μην το βλέπεις... Δεν τον τελείωσα ακόμη...» του αποκρίνεται και τον απομακρύνει από τα χέρια του.

Η αλήθεια είναι ότι ο Άρης δεν έβλεπε αυτόν τον πίνακα για πρώτη φορά. Αλλά πράγματι, η ίδια δεν κατάφερε ποτέ της τελικά να ολοκληρώσει...

«Το ήξερα ότι θα γυρνούσες...» του αποκρίνεται και πάλι, όσο αυτός στέκεται στήλη άλατος και ανήμπορος να αντιδράσει, με το βλέμμα του να παραμένει αμετακίνητο, σαν είναι σαν να είδε φάντασμα...