Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 1

Η ηρεμία της θάλασσας γαλήνεψε την ψυχή της, καθώς οι ήχοι των κυμάτων που σκάνε στα βράχια, είναι το μοναδικό πράγμα που ακούγεται αυτή την στιγμή. Είναι τόσο ευλογημένοι που ζουν σε έναν παραθαλάσσιο τόπο σαν κι αυτόν... Το τοπίο είναι μαγευτικό στο νησί όταν είναι σούρουπο και οι δυο τους, απολαμβάνοντας την ηρεμία και την μοναδική ομορφιά της φύσης έρχονται ολοένα και πιο κοντά...

«Μίλησε μου για σένα.» Της αποκρίνεται, καθώς εκείνη ατενίζει με το βλέμμα της το θεσπέσιο γαλάζιο της θάλασσας. «Με τι σου αρέσει να ασχολείσαι;»

Είναι ντροπαλή. Της αρέσει η ζωγραφική και το τένις, αλλά για την Κυβέλη είναι το πρώτο της ραντεβού και ντρέπεται να εκφραστεί, σε αντίθεση με τον Άρη, ο οποίος δείχνει να έχει περισσότερη άνεση, δεδομένου ότι έχει μεγαλύτερη εμπειρία με τα κορίτσια.

Εκείνη, είναι μόλις δεκαεπτά ετών, ενώ αυτός εικοσιδύο. Ένας θεός ξέρει σε τι του κέντρισε το ενδιαφέρον και τον έκανε να συναναστραφεί με ένα τόσο μικρό κορίτσι στην εφηβεία, όμως η Κυβέλη, τον γοήτευσε από την πρώτη στιγμή που την είδε στην πλατεία του χωριού, πριν από μερικούς μήνες, αφότου η ίδια μετακόμισε με τους γονείς της από την Αθήνα, στην Κρήτη και το ίδιο ίσχυε και για εκείνη, την γοήτευσε από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισε και αμέσως έψαξε να μάθει πληροφορίες για εκείνον, όμως η ίδια εξακολουθούσε να δυσκολεύεται στο να εκφραστεί μπροστά του.

«Δεν μιλάς πολύ, έτσι;» της αποκρίνεται και πάλι σαρκαστικά.

Μα τι είδους συζήτηση θα ήθελε να αναπτύξει με ένα δεκαεπτάχρονο, ένας νεαρός άντρας στα εικοσιδύο; Τι το κοινό θα μπορούσαν να έχουν αυτοί οι δυο; Παρόλα αυτά, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η Κυβέλη ήταν μια ευπαρουσίαστη κοπέλα και πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που πάντοτε μεγαλοέδειχνε. Είτε μέσα από συζητήσεις μαζί της, είτε απλά κρίνοντας την μόνο από την εξωτερική της εμφάνιση, σου έδινε την εντύπωση, ότι τη δεδομένη στιγμή συναναστρέφεσαι με έναν ενήλικα και όχι ένα παιδί.
Αν δεν την ήξερες, θα έλεγες με απόλυτη βεβαιότητα πως είναι κάπου κοντά στα δεκαεννέα, με είκοσι ετών και παρόλο που η διαφορά ηλικίας τους ήταν στα πέντε χρόνια, δεν ήταν αυτό που την κόμπλαρε πραγματικά...

Ο Άρης, ήταν ένας πολύ γοητευτικός νέος. Μελαχρινός, με γραμμώσεις και μελί μάτια. Έμοιαζε με Ολύμπιο Θεό. Έπαιζε επαγγελματικά μπάσκετ και ήταν γνωστός στη περιοχή για τις κατακτήσεις του.

«Πως, μιλάω...»
«Μην με ντρέπεσαι.»

Η αλήθεια είναι, πως από τότε που ανακάλυψε ο πατέρας της με ποιον συνομιλεί η κόρη του στα σοσιαλ μίντια, του μπήκαν ψύλλοι στ'αυτιά και δεν την έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί.

Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα μικρό χωριουδάκι της Κρήτης, στο οποίο λίγο—πολύ, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, ίσως αυτός να είναι ένας ακόμη λόγος για να την κομπλάρει, κοιτάζοντας τριγύρω ξανά και ξανά, αφού αγχώνεται να μην ξεπηδήσει από πουθενά ο μπαμπάς της και την κάνει ρεζίλι μπροστά του.

«Μήπως θέλεις να φύγουμε;» της αποκρίνεται και πάλι εκείνος, γεμάτος από προθυμία.

Με τα πολλά και τα λίγα, η ιστορία του Άρη και της Κυβέλη κάπως έτσι ξεκίνησε. Αργά ή γρήγορα, ο πατέρας της θα οπισθοχωρούσε, εφόσον έβλεπε πως οι βλέψεις του Άρη για την κόρη του ήταν πράγματι σοβαρές και έτσι κι έγινε· Ούτως ή άλλως, κι εκείνος με την μητέρα της, είχαν έντεκα χρόνια διαφοράς όταν παντρεύτηκαν. Άλλα χρόνια...

Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολο, ωσότου το πάρει απόφαση πως οι δυο τους αγαπιούνται ακράδαντα και θέλουν να πάνε μαζί στο επόμενο βήμα.
Η Κυβέλη κι ο Άρης, πέρασαν από σαράντα κύματα για να τον μεταπείσουν, ώσπου τελικά τους δώσει με χαρά, την ευχή του κι αποδεχόταν μια για πάντα τη σχέση τους.

Όταν η ίδια ενηλικιώθηκε, οι δυο τους συγκατοίκησαν και δυο χρόνια ακριβώς αργότερα παντρεύτηκαν· Όμως η μοίρα έμελλε να τους παίξει ένα άσχημο παιχνίδι...