Κεφάλαιο 24

131 20 17
                                    

Είναι πανέμορφη. Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από επάνω της. Τα μακριά ολόισια μαλλιά της, γλύφουν τους λεπτούς της ώμους κι αυτή τον κοιτάζει έντονα με τα αμυγδαλωτά σοκολατί μάτια της, με το ίδιο πάθος.

« Δεν την καταλαβαίνω... Μα εγώ γύρισα, ή εκείνη...;»

«Τι εννοείς...;» την ρωτά ο Άρης.
«Τι, τι εννοώ βρε Άρη...; Έφυγες για την Ιταλία και με παράτησες. Το μόνο που μου άφησες ήταν ένα ξερό γράμμα και αυτό, χωρίς καμία εξήγηση. Γιατί, τι σου έκανα...;»

Εκείνος μένει αμίλητος για μερικά δευτερόλεπτα ώσπου τελικά αποφασίζει να της απαντήσει... «Μα, γιατί να το κάνω αυτό; Έτσι, χωρίς λόγο;»

Η Κυβέλη βγάζει το τσαλακωμένο σημείωμα από την τσέπη του παντελονιού της και του το δίνει να το διαβάσει...

« Φεύγω για την Ιταλία. Μην με ψάξεις. Τα υπόλοιπα συνεννοήσου τα με τον δικηγόρο μου για τα του διαζυγίου...»

«Δε βγάζει νόημα...» της αποκρίνεται ο Άρης, ο οποίος είναι αδύνατον να της φερόταν ποτέ έτσι.
«Κι όμως, αλλά δεν πειράζει. Σημασία έχει ότι είσαι εδώ τώρα... και για να έχουμε καλό ερώτημα, ποια είναι η Λήδα...;»

Ωχ, η Λήδα. Της την ανέφερε πριν της κλείσει απότομα το τηλέφωνο, άντε τώρα να της εξηγήσει ποια είναι...

«Ξέρεις, Κυβέλη... Ειλικρινά χαίρομαι που σε ξαναβλέπω και είσαι καλά. Όμως όλο αυτό, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου...»
«Τι εννοείς;»
«Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Συγνώμη...»

Μα, πως είναι δυνατόν;! Μέχρι χθες εκείνος θα έδινε τα πάντα για να τη φέρει πίσω... Θα πουλούσε και την ψυχή του στον ίδιο τον Διάβολο, για να είναι και πάλι μαζί της, —αν δεν το έχει κάνει ήδη, δηλαδή... Και τώρα που μπορεί να την έχει, την απορρίπτει; Τι μύγα τον τσίμπησε... (;) Ίσως, το να είσαι με κάποιον που στην δίκη σου πραγματικότητα ξέρεις ότι έχει πεθάνει, να μην είναι και τόσο δελεαστικό τελικά, όμως, έσκαψε μόνος τον λάκκο του. Προσπάθησε να προσεγγίσει το ακατόρθωτο, χώνοντας την μύτη του σε πράγματα που δεν έπρεπε και να, που τελικά, τα κατάφερε. Θα ήταν ανόητος να τα πετάξει όλα στο βρόντο...

«Έχει να κάνει με αυτήν...; Για αυτήν έφυγες στην Ιταλία, έτσι; Για αυτήν διαλύεις τώρα τον γάμο μας;»
«Τι...; Φυσικά και όχι!»
«Άσε τις αηδίες ρε Άρη! Το είχα καταλάβει... Είναι προφανές ότι δεν νοιάζεσαι πλέον για εμένα, ούτε τα γενέθλια μου δεν θυμήθηκες!»

Χαμένη στον Χρόνο Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang