Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 7

Τρία Χρόνια Αργότερα...

Έχουν περάσει τρία χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια κι ακόμη είναι αισθητή η απουσία της, όμως ο Άρης, έχει βρει έναν μοναδικό τρόπο για να την νιώθει δίπλα του. Σα να μην έφυγε ποτέ της από κοντά του, κάθε χρόνο αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα, ο Άρης παίρνει κι από μια τούρτα. Σήμερα εκείνη, θα γινόταν εικοσιέξι ετών...

Υπάρχουν φορές, που Άρης νομίζει ότι την βλέπει ακόμη. Αδυνατεί να αποδεχτεί την απώλεια. Τις προάλλες, μάλιστα, ακολούθησε μια κοπέλα, η οποία της έμοιαζε απίστευτα. Η ομοιότητα της ήταν τόσο μεγάλη, που δεν έχασε ευκαιρία για να την προσεγγίσει και καθώς την πλησίασε την έπιασε ευγενικά από τον ώμο, αλλά με τεράστια οικειότητα.

Όταν εκείνη γύρισε και συνειδητοποίησε ότι δεν πρόκειται για την Κυβέλη, της ζήτησε απλώς συγνώμη κι έφυγε...

Ο ίδιος, δεν έχει κάνει σχέση από τότε. Έχει φτάσει τριανταένα χρονών —κι όμως, ακόμη δεν έχει καταφέρει να την ξεπεράσει. Κουβαλάει επάνω του ένα κάρο αναμνήσεις και δυσβάστακτες σκέψεις που τον στοιχειώνουν, ενώ τιμωρεί ακόμη τον εαυτό του για εκείνη τη νύχτα...

Έχει εξαφανιστεί πλέον από την Κρήτη. Αρχικά, γύρισε με τους γονείς του στην Θεσσαλονίκη, λίγους μήνες μετά το δυστύχημα και πλέον, ετοιμάζεται να φύγει μόνιμα για τη Ρώμη.

Ο πατέρας της, του ορκίστηκε ότι θα του κόψει τα πόδια αν τολμήσει και γυρίσει πίσω, όσο για την Ρώμη... Ήταν ο προορισμός που πάντοτε ο Άρης και η Κυβέλη ονειρευόντουσαν να ζήσουν για τα επόμενα χρόνια...

Εκείνος, όσο τρελό κι αν ακούγεται, είναι ακόμη ερωτευμένος μαζί της... Για αυτόν η Κυβέλη «ζει,» κατά κάποιον τρόπο, πρέπει όμως να πάψει να είναι ερωτευμένος με μία ανάμνηση.

Εκείνη, τον επισκέπτεται κάθε βράδι στα όνειρά του· ασταμάτητα, εδώ και τρία χρόνια... Πολλές φορές, ο Άρης μιλάει μόνος του στο κενό, ενώ συνεχίζει να επισκέπτεται τον ψυχολόγο του. Είναι πολλά ακόμη όμως, που δεν γνωρίζει... Ένας θεός ξέρει γιατί δεν τον εμπιστεύεται απόλυτα. Ούτως ή άλλως, αυτή είναι η δουλειά ενός ψυχολόγου, να ακούει τα πάντα. Ίσως, φοβάται να μην τον ξαναστείλει σε κανέναν ψυχίατρο και του χορηγήσει και άλλα χάπια... Καταβάθος ξέρει κι ο ίδιος ο Άρης, ότι δεν είναι φυσιολογικό να ζει σε μία ανάμνηση και πρέπει να προχωρήσει. Όμως του είναι πρακτικά αδύνατον...

Στην κηδεία της, οι δικοί της, μόνο που δεν πέσανε να τον φάνε. Κανένας τους δεν υπολόγιζε εκείνη την ώρα, ποιος ήταν ο πραγματικός υπαίτιος για αυτή την τραγωδία. Ίσως, τελικά να είχαν και δίκιο (;) Ίσως, να έφταιγε εκείνος για τον θάνατό της...

Είτε το ήθελαν είτε όχι, οι γονείς της κατάφεραν να τον γεμίσουν με τύψεις. Τύψεις, από κατηγορίες που θα τον βάραιναν για μια ολόκληρη ζωή. Παρόλα αυτά, ο Άρης, δεν τους αδίκησε ποτέ. Δικαιολογούσε πάντοτε αυτή τους τη στάση. Λογικό ήταν, έπρεπε κι αυτοί να ξεσπάσουν κάπου... Στο κάτω—κάτω, γονείς της είναι. Αν δεν θρηνήσουν εκείνοι, τότε ποιος... (;)

Ώρες ώρες, νιώθει ότι την πίεζε κι ίδιος, χωρίς να το καταλαβαίνει και ότι η Κυβέλη ήταν μαζί του μόνο και μόνο από οίκτο, για να μην τον πληγώσει, επειδή είχε αρχίσει να είναι γαντζωμένος επάνω της. Πόσο κουραστικό να ήταν άραγε όλο αυτό για εκείνη... (;)

Μερικές φορές, νομίζει ότι την ακούει να του λέει να μην σκέφτεται βλακείες. Έχει καταλάβει και ο ίδιος, ότι έχει αρχίσει να τα χάνει και, αυτό τον αγχώνει ακόμα περισσότερο...

Το τελευταίο διάστημα, ο Άρης το έχει ρίξει στο ποτό, γι' αυτό και έχει σταματήσει να παίρνει τα χάπια του άλλωστε. Τον πρώτο καιρό, ο γιατρός του του συνταγογράφησε ένα «κοκτέιλ» χαπιών, ανάμεσά τους: τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά χάπια, τα οποία παίρνει ακόμη και σήμερα, ενώ του πρότεινε και άλλες, φυτικές λύσεις χαλάρωσης, ούτως ώστε να κόψει έστω κάποια από αυτά, όμως, εκείνος χρειάζεται κάτι πραγματικά πολύ δυνατό για να ηρεμίσει και να καταφέρει να κοιμηθεί κάθε νύχτα...

Ίσως το να φύγει στην Ρώμη, τελικά, να είναι η καλύτερη απόφαση που έχει πάρει το τελευταίο διάστημα. Πρώτη φορά ύστερα από τόσο καιρό, προγραμμάτισε κι εκείνος να κάνει κάτι για τον εαυτό του. Ακόμη κι αν δεν το κάνει καθαρά για τον ίδιο... Ίσως, καταφέρει να πάρει και πάλι την ζωή στα χέρια του, ή ίσως... Αυτή του η απόφαση, τον κάνει ακόμη χειρότερα, ποιος ξέρει... Όμως είναι καλύτερα έτσι, από το να μείνει μια ζωή στάσιμος, περιμένοντας για το τίποτα...