Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 26

Τι μέρα κι αυτή... Ο Άρης σηκώνεται από τον καναπέ του με κατεύθυνση προς την κουζίνα και με νωχελικές κινήσεις φτιάχνει τον αγαπημένο του καφέ. Ξαφνικά, χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Διονύσης, εμφανώς ταραγμένος, αφού δεν έχουν ακόμη κανένα νέο της Σύνθια...

«Δεν θα σε καλούσα μετά τα χθεσινά, αλλά νομίζω ότι πρέπει να ξέρεις...» του αποκρίνεται, καθώς ο Άρης περιμένει υπομονετικά στην άλλη μεριά του ακουστικού.

«Ενημερώσαμε την αστυνομία για την εξαφάνιση της Σύνθια. Έχουν περάσει ήδη 24 ώρες και οι δικοί της ανησυχούν, πιθανότατα να σε καλέσουν κι εσένα κάποια στιγμή από το τμήμα για μια τυπική κατάθεση... Στο μεταξύ εμείς γυρνάμε στην Αθήνα κι από εκεί, πετάμε για Κρήτη.»
«Δεν ξέρω τι να πω...»
«Τότε μην πεις τίποτα... Εγώ σε κάλεσα για να σε ενημερώσω.»
«Σε ευχαριστώ...»
«...»
«Πάντως, δεν χρειάζεται να φύγεις... Θέλω να πω... Μπορείτε να γυρίσετε στο σπίτι άμα θέλετε.»
«Δεν χρειάζεται. Ούτως ή άλλως, έχουμε κλείσει ήδη τα εισιτήρια.»
«Φίλε... Συγνώμη, φέρθηκα απαίσια... Το ξέρω...»
«Σαν μαλάκας φέρθηκες, αλλά τελοσπάντων...»
«Έστω, ότι φέρθηκα σαν μαλάκας... Δεν είναι ανάγκη να φύγεις αύριο κι όλας! Αφού με ξέρεις... Πολλές φορές λέω πράγματα, που δεν εννοώ.»
«Το ξέρω. Όμως πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβεις ότι δεν γίνεται κάθε φορά να σε δικαιολογούμε. Έχω κάνει αρκετή υπομονή μαζί σου, κατάλαβε επιτέλους, ότι πρέπει να ξεκολλήσεις από το παρελθόν, γιατί στο τέλος θα μείνεις μόνος σου, φίλε!»
«Έχεις δίκιο.»
«Άν δεν θέλεις να βοηθήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, τότε δεν μπορεί να το κάνει κανείς.»
«Το ξέρω...»
«Τελοσπάντων, χέσ'το! Δεν είναι αυτό τώρα το θέμα... Πρέπει να δούμε τι γίνεται με τη Σύνθια... Μα καλά, δε σε ενδιαφέρει καθόλου;»
«Φυσικά... Και με ενδιαφέρει... Ωχ φίλε, έχεις δίκιο, δεν έχω συνέλθει ακόμη... Είχαμε τίποτα νεότερο;»
«Τίποτα. Ενημερώσαμε την οικογένειά της. Περίμεναν να περάσει το εικοσιτετράωρο για να δηλώσουν την εξαφάνιση, ενώ ήδη έχει κινητοποιηθεί η αστυνομία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μήπως και γυρίσει από μόνη της. Καραμπινιέρι κάνουν περιπολίες και την αναζητούν στα μέρη που πήγαμε, εδώ στη Ρώμη.»

«Τι λες τώρα...; Δεν έχω λόγια...»
«Άσε, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις το θέμα.»
«Τι να πω... Ελπίζω να είναι σώα.»
«...»
«Λες να εμπλέκεται ο τύπος από το μπαρ στην εξαφάνιση της;»
«Ο ποιος...;»
«Εκείνος, που έφυγαν μαζί εκείνη τη νύχτα.»
«Ά, δεν ξέρω... Τον ψάχνουν κι εκείνον. Σήμερα θα ανακοινώσουν για την εξαφάνιση της και στα μίντια. Εάν δεν βρεθεί από μόνος του, εφόσον είναι κι ο τελευταίος που την είδε, (λογικά,) τότε θα τον θεωρήσουν ως κύριο ύποπτο και θα τον αναζητήσουν...»
«Μάλιστα.»
«Όπως και να 'χει. Θα σε ενημερώσω για ό,τι νεότερο.»
«Έγινε. Πάντως να ξέρεις, ότι το σπίτι μου είναι πάντα ανοιχτό για εσένα και την Άννα.»