Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 15

«Και... αν σου έλεγα, ότι υπάρχει τρόπος να την φέρεις πίσω, τι θα απαντούσες...;» αυτή ήταν η τελευταία ερώτηση της Λήδα προς τον Άρη.

Εκείνος σηκώθηκε και έκλεισε ερμητικά τα μάτια του, κάνοντας μία ευχή. Έβγαλε ένα κέρμα από την τσέπη του και το πέταξε συντριβάνι των ευχών: «Μακάρι να γινόταν...»

«Τι ευχήθηκες;» τον ρωτάει η Λήδα...
«Δεν μπορώ να σου πω. Άν σου πω δεν θα βγει η ευχή, έτσι...;»
«Μαθαίνεις.»

Οι δυο τους οδεύουν τελικά προς το σπίτι της Λήδα, το οποίο είναι το κατάλληλο μέρος για να μιλήσουν πιο ήσυχα σχετικά με το θέμα που τους απασχολεί.
«Ακόμη απορώ πως με έπεισες για αυτή την τρέλα.»
«Πάψε.»

Ανοίγουν την πόρτα και μπαίνουν στο σκοτεινό διαμέρισμα της Λήδα. Εκείνη, κατευθύνεται προς το παράθυρο και ανοίγει το παντζούρι. Οι ακτίνες του ηλίου, μαρτυρούν την σκόνη η οποία αιωρήθηκε στον ορίζοντα με το απότομο άνοιγμα των παντζουριών. Ο Άρης δείχνει έκπληκτος από τον προσωπικό χώρο της Λήδα, κοιτάζοντας με περιέργεια δεξιά κι αριστερά. Δεν την περίμενε για τόσα ακατάστατη...

Στο κέντρο του σαλονιού δεσπόζει μια στοίβα από παλιά βιβλία. Κοιτάζοντας πιο βαθιά, προς την ρετρό κουζίνα με το μωσαϊκό πάτωμα, διακρίνεται άλλη μια στοίβα, ενώ στο χωλ υπάρχει ακόμη μία... και άλλη μία. Γενικά, το σπίτι της Λήδας είναι διακοσμημένο κυρίως με βιβλία, που κυριαρχούν στον χώρο. Ακόμα και πάνω στο παλιό, σκονισμένο πιάνο, το οποίο βρίσκεται δίπλα στο παράθυρο, έχουν στοιβαχθεί βιβλία.

«Περίεργο νόμιζα ότι έπαιζε πιάνο...» σκέφτεται ο Άρης.

«Δεν το'χω και πολύ με την καθαριότητα,» δηλώνει χασκογελώντας, ενώ δείχνει ότι κάτι ψάχνει...

Ο Άρης, πλησιάζει τον φυστικί καναπέ της και τελικά κάθεται, όσο παρατηρεί προσεκτικά τις κινήσεις της.

«Κάπου εδώ πρέπει να είναι...» ακούγεται να λέει, ενώ στρέφει συνέχεια το κεφάλι της νευρικά, δεξιά—αριστερά, ψάχνοντας ανάμεσα στις δυο στοίβες. «Ά, να το!»

«Επιτέλους!» Αναφωνεί με ανακούφιση ο Άρης.
«...»
«Μα, τι έψαχνες τόση ώρα;»
«Θα δεις...»

Η Λήδα κρατά στα χέρια της ένα παλιό, σκονισμένο μαύρο βιβλίο που θυμίζει Βίβλο. Από το πάχος του, μπορούσε να καταλάβει πόσο βαρύ ήταν.

Εμφανισιακά, φαίνεται αρκετά γοτθικό. Ανοίγει το βιβλίο και φυσάει μακριά την σκόνη. Η αλήθεια είναι, ότι και το εσωτερικό του φαίνεται το ίδιο τρομακτικό. Έχει περίεργες εικόνες και κάτι σκίτσα με σύμβολα... Σαν αυτά που έχουν επάνω τους οι κάρτες ταρώ. Ο Άρης δείχνει να φοβάται να την ρωτήσει περί τίνος πρόκειται, μένει μόνο να την κοιτάζει με περιέργεια, όσο αυτή ξεφυλλίζει το βιβλίο, ώσπου τελικά σταματάει επάνω σε μια σελίδα...
«Εδώ είμαστε...»

Κεφάλαιο: Ύπνωση.

Η Λήδα, βάζει το δάχτυλο της ανάμεσα στις σελίδες ώστε να μη την χάσει και σκύβει για να ανοίξει ένα συρτάρι, από το οποίο βγάζει ένα παράξενο μενταγιόν, σαν φυλαχτό...

«Δεν υπάρχει περίπτωση.» της δηλώνει και αποτραβιέται από δίπλα της...
«Άρη, είναι μόνος τρόπος, μην είσαι κότα.»

Είναι με τα καλά της;! Θέλει να τον υπνωτίσει (;) και σε τι θα ωφελήσει όλο αυτό... (;) Ο Άρης δείχνει αρκετά μπερδεμένος. Δεν την είχε για τόσο χωμένη σε τέτοια σκοτεινά πράγματα...

«Λήδα, ξέχασέ το, δεν υπάρχει περίπτωση.» Δεν έχασε ακόμη τα λογικά του εντελώς για να επιτρέψει κάτι τέτοιο.
«Όπως νομίζεις,» του απαντάει εκείνη και κλείνει απότομα το βιβλίο.

«Νόμιζα ότι ήθελες να την ξαναδείς.» Συμπληρώνει...