Χαμένη στον Χρόνο

Επίλογος

Για τον Άρη, η αλήθεια ήταν μια βολική επινόηση, μια θολή γραμμή ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη. Μετά τη γνωριμία του με την Κυβέλη, είχε επιλέξει να ζει στη σκιά της αδυναμίας του, φορώντας την μάσκα του θύματος σαν ασπίδα. Όμως, οι ρόλοι τους αντιστράφηκαν απότομα. Ο Άρης έγινε θύτης, και της στέρησε το δικαίωμα για ζωή. Αυτό, όμως, δεν ήταν το τέλος. Η Σύνθια, για εκείνον, δεν ήταν παρά μια ασήμαντη απώλεια σε ένα παιχνίδι που είχε ήδη χάσει τη λογική του. Εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο του το μυαλό, διαστρέβλωνε συνεχώς την αλήθεια, προσπαθώντας να αποτινάξει το βάρος της ενοχής, αλλά κάθε προσπάθεια τον βύθιζε όλο και πιο βαθιά στην παράνοια. Μέχρι που μια μέρα, ξύπνησε σε ένα δωμάτιο ψυχιατρικής κλινικής, χαμένος από όλους, ακόμα και από τον ίδιο του, τον εαυτό...
Είχε και ο ίδιος όνειρα όπως όλοι. Όμως δυστυχώς για εκείνον, αποφάσισε να καταστρέψει την ζωή του και όχι μόνο... Ώσπου, στο τέλος η μοναξιά του άρχισε να γίνεται ανυπόφορη και η Λήδα... Που δεν ήταν παρά ένα δημιούργημα της φαντασίας του, η μοναδική του σανίδα σωτηρίας.

Τέλος.
—

Η αίθουσα φαίνεται να έχει γεμίσει με κόσμο που περιμένει να εμφανιστεί.
«Συγχαρητήρια,» ακούγεται μία γνώριμη γυναικεία φωνή από το βάθος.

«Λήδα, εσύ εδώ;»
«Δεν γινόταν με τίποτα να το χάσω,» του αποκρίνεται χαρίζοντάς του το πιο φωτεινό της χαμόγελο.

«Κύριε Άρη Πετράκη, είστε έτοιμος για την παρουσίαση;»
«Πανέτοιμος.»
«Πάνω τους!» τον ενθαρρύνει η Λήδα γεμάτη υπερηφάνεια για εκείνον.

Ο Άρης, ανεβαίνει επάνω στη σκηνή. Η Λήδα βρίσκεται ανάμεσα στους εκατοντάδες θεατές καμαρώνοντάς τον, ενώ βαρά παλαμάκια ζητωκραυγάζοντας για να τον εμψυχώσει.

Ένας μελαχρινός άντρας γύρω στα τριάντα επτά, κρατώντας ένα μικρόφωνο και φορώντας ένα επίσημο σκούρο γκρι τουίντ κουστούμι, τον πλησιάζει.

«Κύριε Πετράκη. Βρίσκεστε σήμερα εδώ για να μας παρουσιάσετε το πρώτο σας μυθιστόρημα. Πως αισθάνεστε που έγινε μπεστσέλερ το νέο σας βιβλίο: «Χαμένη Στον Χρόνο» και έσπασε τα ταμεία σε πρώτες πωλήσεις;»

Ο Άρης πλησιάζει προσεκτικά το στόμα του στο μικρόφωνο...

«Άρχικά, θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε εσάς, που το αγαπήσετε και το κάνατε αυτό που είναι σήμερα.»
«Πως σας ήρθε η ιδέα της πλοκής του βιβλίου;»
«Με φαντασία.»
«Έχετε βασιστεί σε αληθινά γεγονότα;»
«Είναι μυθιστόρημα. Σαφώς και όχι.»
«Γνωρίζουμε ήδη, αρκετά μυθιστορήματα που, αν και βασίζονται στη μυθοπλασία, περιέχουν έστω και μια μικρή δόση αλήθειας. Δεν ισχύει το ίδιο και για το δικό σας;»
«Όχι... Φυσικά και όχι,» του αποκρίνεται εκείνος με ένα χαμόγελο, και τα μάτια του καρφωμένα επάνω στην μοναδική ύπαρξη που εμπιστεύτηκε πραγματικά... Την Λήδα.

Επεξήγηση:
Ακολουθεί επεξήγηση του βιβλίου...

Ο Άρης, ένας νεαρός συγγραφέας, γράφει το πρώτο του βιβλίο μυστηρίου με τίτλο: «Χαμένη στον Χρόνο.» Η ιστορία του βιβλίου, αποτελεί μυθοπλασία του συγγραφέα. Η Λήδα, η οποία παρευρέθηκε στην αίθουσα για να τον ενθαρρύνει και να τον συγχαρεί για το μεγάλο του επίτευγμα, υπήρξε πάντοτε το στήριγμά του. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, μα η ίδια, δεν είναι παρά ένα ακόμη δημιούργημα, της φαντασίας του...