Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 5

Για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, όλα γύρω του μαυρίζουν. Ξαφνικά, ο Άρης νιώθει το αίμα του να παγώνει στις φλέβες του και ένα περίεργο μυρμήγκιασμα στο σώμα του, το οποίο ξεκινάει από την κορυφή, ως τα νύχια, καθώς αισθάνεται τον χρόνο να σταματάει και τον κατακλύζει κρύος ιδρώτας.

Ανοίγει όπως—όπως την πόρτα και κατευθύνεται προς το μέρος όπου στεκόταν, αναφωνώντας ξανά και ξανά το όνομά της, εκείνη όμως, δεν τον ακούει πια...

«Κυβέλη...;»

Ο οδηγός του αυτοκινήτου, ο οποίος έχασε τον έλεγχο και έπεσε επάνω της με μεγάλη ταχύτητα, είναι σώος, καθώς το όχημά του κατέληξε τελικά επάνω στις προστατευτικές μπάρες. Το αμάξι του έχει υποστεί μονάχα υλικές ζημιές. Εκείνος, χτύπησε ελαφρώς το κεφάλι του στο τιμόνι, ενώ το παρμπρίζ και γενικότερα, η μπροστά όψη του οχήματός του, έχει γίνει θρύψαλα. Ευτυχώς για αυτόν, σωτήριος ήταν ο αερόσακος, ο οποίος εάν δεν υπήρχε, θα είχε σκοτωθεί ακαριαία από την δυνατή συντριβή.

«Κυβέλη...!»

Ο Άρης την ψάχνει απεγνωσμένα. Έχει τρελαθεί από την αγωνία του, καθώς εκείνη δεν φαίνεται να βρίσκεται πουθενά. Για λίγο, πίστεψε ότι ίσως να εκτοξεύθηκε από το χτύπημα, μέχρι που είδε το χέρι της κάτω από τη ρόδα του αυτοκινήτου...

Αυτή η εικόνα χαράχθηκε για πάντα στην μνήμη του...

Ξαφνικά, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του και παίρνει μαζί ότι πολυτιμότερο έχει. Εκείνη...

Ένα δυνατό τσίμπημα στην καρδιά του, και νιώθει το νήμα της ζωής του να κόβεται, μαζί με το δικό της. Μέσα σε αυτό το μοιραίο λεπτό, που έγιναν αστραπιαία. Πως άραγε θα το πει στους γονείς της; Πως θα συνεχίσει να ζει με αυτό το βάρος στην συνείδησή του... Πως θα το διαχειριστεί (;) Για μερικά δευτερόλεπτα, είναι σαν να βλέπει όλες τις όμορφες στιγμές του μαζί της, μέσα από ένα σλάιντ με φωτογραφίες που περνούν γρήγορα στο μυαλό του, λες και πρόκειται να πεθάνει και ο ίδιος. Αυτές, και άλλες πόσες μπερδεμένες σκέψεις, στροβιλίζονται στο κεφάλι του, καθώς δεν μπορεί να συγκρατήσει το δυσβάστακτο κλάμα του...

Ο νεαρός οδηγός συνέρχεται από το τρακάρισμα ύστερα από μερικά λεπτά, ενώ κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να απεγκλωβιστεί απ' το όχημα. Όταν ο Άρης το αντιλαμβάνεται τρέχει, ξηλώνει τη ρημαγμένη πόρτα κι ενώ τον αρπάζει από τον γιακά του, τον βγάζει με τη βία από το διαλυμένο του αυτοκίνητο...

«Τι έκανες;! Τι σκατά έκανες;!» του ουρλιάζει, ταρακουνώντας τον σαν μαριονέτα, ώσπου τον κολλάει στο αυτοκίνητο...

«Δεν το ήθελα... Συγνώμη!» του αποκρίνεται ο νεαρός ψελλίζοντας με λυγμούς, ο οποίος ήτανε φανερά κι ο ίδιος, υπό την επήρεια αλκοόλ...

Είναι ανούσιο. Ό,τι και να κάνει, εκείνη δε πρόκειται να γυρίσει και κάθε μαρτυρικό λεπτό που περνάει, ο Άρης το συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο, αλλά αρνείται να το παραδεχτεί.

Αφήνει τελικά τον νεαρό και γονατίζει στην άσφαλτο, με τα δυο του πόδια λυγισμένα. Καλύπτει το πρόσωπό του με τα χέρια του, και νιώθει την καρδιά του να σκίζεται στα δυο. Θα μπορούσε να μην την πιέσει... Θα μπορούσε να την αφήσει να φύγει, ή ακόμη καλύτερα... Θα μπορούσε να μην της έκανε εκείνο το πάρτι. Να μην δεχόταν να βγαίναν έξω με το αυτοκίνητο, ύστερα από τόσο ποτό.
Θα... Θα... Θα... Αλλά να που έγινε, και τίποτα δεν το αναιρεί αυτό. Να που, δεν ονειρεύεται. Όσο κι αν προσπαθεί, μάταια, ο ίδιος να πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο, προσπαθώντας να ξυπνήσει, δίνοντας δυνατά χαστούκια στον εαυτό του...

«Στο ορκίζομαι, δεν το'θελα...»
«Σκάσε!»
«Ήταν ατύχημα...»
«Σκάσε γαμώτο! Βούλωσ'το!»

Ο νεαρός άνδρας πηγαινοέρχεται αγχωμένος, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καλέσει βοήθεια από το κινητό του τηλέφωνο. Ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει πλήρως τι έχει συμβεί. Το βλέμμα του παραμένει καρφωμένο στον Άρη, έναν άγνωστο, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, του στέρησε τα πάντα.

Ζαλισμένος από το χτύπημα, δυσκολεύεται και ίδιος να καταλάβει ότι αυτό που ζει, ανήκει στην πραγματικότητα. Όλα μοιάζουν με εφιάλτη. Μέσα του εύχεται να ήταν ο ίδιος στη θέση της. Πώς θα καταφέρει να ζήσει γνωρίζοντας ότι σκότωσε έναν άλλο άνθρωπο (;) Μια νεαρή κοπέλα, επάνω στο άνθος της ηλικίας της...

Η απερισκεψία του να οδηγήσει μεθυσμένος, σε συνδυασμό με την αγάπη του για την ταχύτητα, τον οδήγησαν σ' αυτή την τραγωδία. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί, αλλά γιατί...;

Γιατί...;