Χαμένη στον Χρόνο

Κεφάλαιο 28

« Θα ξυπνήσω... Σύντομα θα ξυπνήσω και όλα αυτά θα αποδειχθεί πως ήταν ένα κακό όνειρο.» Ο Άρης έχει ξαπλώσει στο παλιό του κρεβάτι και περιμένει να τον πάρει ο ύπνος με την ελπίδα πως όταν ξυπνήσει, θα βρίσκεται και πάλι στην Ιταλία.
11:45 π.μ
«Σήκω αγόρι μου, έχεις σχολή σήμερα.» Η γλυκιά φωνή της μητέρας του Άρη. Εκείνος ανοίγει σιγά—σιγά τα μάτια του και την αντικρίζει.
«Μμμ... Τι μέρα είναι;»
«Είναι Τρίτη, 17 Μαΐου 2015, μα τι στο καλό έχεις πάθει;»
«Τρίτη;!» της αποκρίνεται καθώς τινάζεται απότομα από το κρεβάτι. «Πρέπει να φύγω.»
«Πάλι δεν θα καθίσεις να φας; Μην ξεχνάς ότι το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα.»
«Πρέπει να κάνω κάτι σημαντικό πρώτα. Θα έρθω να φάμε αργότερα, το υπόσχομαι...»
Να δεις, που τελικά έχει καταφέρει το ακατόρθωτο. Να αλλάξει την μοίρα (;) Ήταν δύσκολο, αλλά με την θέληση και την αγάπη του για την Κυβέλη, να που τελικά, ίσως και να τα κατάφερε... Ο Άρης, παίρνει όπως—όπως τον μπλε σκούρο σάκο του και φεύγει με κατεύθυνση προς το σπίτι της, ώστε να βεβαιωθεί ότι όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, όπως δηλαδή τα υπολόγιζε από την αρχή. Ή τουλάχιστον, στο περίπου... Όταν τελικά φτάνει έξω από το πατρικό της, κρύβεται πίσω από έναν θάμνο και περιμένει για να την δει, ακόμη και αν πρόκειται να την δει για τελευταία φορά, τουλάχιστον θα ξέρει ότι είναι καλά. Πράγματι, δεν περνάει πολύ ώρα, ώσπου αντικρίζει την καλλίγραμμη σιλουέτα της στο παράθυρο, ακριβώς πίσω από την κουρτίνα. Είναι όντως αυτή, δεν χωράει καμία αμφιβολία. Γεμάτος ανακούφιση πλέον που την είδε σώα, τελικά φεύγει, έχοντας την εικόνα της στη μνήμη του, ακριβώς έτσι όπως ήθελε και έπρεπε να είναι —κι αν ως αντάλλαγμα πρέπει να κολλήσει ο ίδιος στο παρελθόν, χαλάλι της. Σημασία έχει ότι είναι καλά.

Δεν περνάει πολύ ώρα και καθώς περπατάει ολοένα και πιο μακριά από το πατρικό της, αντικρίζει το λευκό καραβάν του Διονύση να φτάνει. Η περιέργειά του τον ζώνει και για ακόμη μια φορά αποφασίζει να τους παρακολουθήσει, χωρίς όμως να κάνει σκηνή αυτή την φορά. Γυρίζει τελικά πίσω και κρύβεται πίσω από ένα παρκαρισμένο αμάξι. Εκείνη τρέχει προς το μέρος του Διονύση, ο οποίος μόλις έχει παρκάρει. Δείχνει αρκετά ταραγμένη και αρχίζει να του φωνάζει...

Δεν προλαβαίνει να ακούσει πολλά... Από τα συμφραζόμενα, αντιλαμβάνεται ότι οι δυο τους τσακώνονται, ώσπου δεν αργεί να πέσει και το πρώτο χαστούκι...

«Είσαι μεγάλος κόπανος!» του αποκρίνεται καθώς εκείνος φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι. Παραδόξως, ο Άρης δεν αισθάνεται καμία χαρά, ούτε καν αίσθημα ικανοποίησης, αντιθέτως νιώθει υπεύθυνος για ότι έγινε μεταξύ τους. Αμέσως μετά το δυνατό χαστούκι που έριξε η Κυβέλη στον Διονύση, εκείνος κατευθύνεται με γρήγορο βάδην προς το παρκαρισμένο του καραβάν και εκείνη από πίσω του του φωνάζει, κουνώντας του νευρικά το δάχτυλο. Η αλήθεια είναι ότι τα λόγια της δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα και ο Άρης, δεν μπορεί να ακούσει καθαρά, παρά μόνο την τελευταία της ερώτηση: «Γιατί;» Ο Διονύσης βάζει όπως—όπως μπρος την μηχανή του αυτοκινήτου του και ξεκινάει, όσο εκείνη προσπαθεί να τρέξει από πίσω του, μάταια. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν τον προλαβαίνει και απλώς τον παρακολουθεί σαστισμένη όσο εκείνος απομακρύνεται από κοντά της. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Άρης αποφασίζει να την πλησιάσει, στο μεταξύ εκείνη κοντοστέκεται για μερικά ακόμη δευτερόλεπτα στο ίδιο σημείο, ώσπου τελικά κάθεται στο πεζούλι της εισόδου και ξεσπάει σε κλάματα.

«Κυβέλη...» της αποκρίνεται ο Άρης όσο εκείνη σκουπίζει τα δάκρυά της, σε μία αποτυχημένη προσπάθεια να το παίξει άνετη μπροστά του...
«Γεια.»
«Είσαι καλά;»

—«Χριστέ μου, είναι η ίδια. Η δεκαεπτάχρονη κοπέλα που ερωτεύτηκα. Είναι σαν να την γνωρίζω ξανά, μα, πως θα μπορούσα να αντισταθώ σε αυτό το πλάσμα;» — σκέφτεται...

«Καλά, εσύ; Ο φίλος σου μόλις έφυγε...» Είναι εμφανές ότι υπάρχει μια αμηχανία ανάμεσά τους. Ο Άρης κάθεται δίπλα της στο πεζούλι.
«Ά, εντάξει, ξέρεις ποτέ θα γυρίσει;»την ρωτάει.
«Δεν θα γυρίσει, χωρίσαμε...» ο Άρης δείχνει να εκπλήσσεται...
«Ά, ναι; γιατί αν επιτρέπεται;»
«Δεν ξέρω...»
«...»
«Στα καλά καθούμενα, η συμπεριφορά του άλλαξε απέναντι μου...»
Έτσι, χωρίς λόγο;»
«Είμαι σίγουρη ότι με κεράτωσε.»
«Από που το συμπέρανες;»
«Οριακά μου το παραδέχτηκε. Το ένστικτο μου, λέει να μην τον εμπιστεύομαι. έπειτα...»
«...»
«Είχε κάτι μελανιές στο πρόσωπό του, δεν μου λέει ποιος του της έκανε. Ίσως, η γκόμενα που έμπλεξε να είχε κάποια σχέση με αυτό. Μπορεί να του τις έκανε ο γκόμενός της.»
«Τώρα νομίζω ότι υπερβάλεις.»
«Με απογοήτευσε... Με απογοήτευσε πολύ Άρη... Δεν είμαστε δα και τόσο πολύ καιρό μαζί, αλλά δεν περίμενα ποτέ του να μου φερθεί έτσι...»
«Δεν νομίζω ότι το έκανε. Ούτως ή άλλως, όλα αυτά είναι απλώς ικεσίες... Σωστά;»
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ, ότι εσύ το συμπέρανες. Ας μην τον καταδικάζουμε χωρίς λόγο, κάποια εξήγηση θα υπάρχει, είμαι σίγουρος.»
«Δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Λογικό να τον δικαιολογείς, στο κάτω—κάτω, είναι φίλος σου, ενώ εγώ μια άγνωστη.»
«...» ο Άρης μένει να την κοιτάζει ανέκφραστος... «Δεν είναι ακριβώς έτσι.»
«Βασικά, ξέρεις κάτι, καλύτερα να μην συνεχίσουμε αυτήν την κουβέντα. Σε παρακαλώ, αν σου είναι εύκολο δηλαδή... μην του πεις ότι μιλήσαμε.»