On zrujnował jej marzenia i wystawił życie na kolejną próbę. Znienawidziła go, jednak podjęła wyzwanie, by odzyskać to, co straciła, zatrudniając się u niego, jako asystentka - i to z najprawdziwszym piekła rodem 😈
|enemiestolovers, hatetolove, rom...
Wchodzę tuż za Sally do jej małego, przytulnego mieszkania, po tym, jak dokładnie dwadzieścia minut temu zostałam pozbawiona dachu nad głową.
Dziewczyna odkłada na środek salonu ostatnie pudło z napisem Daisy, które siłą wyrwała z moich dłoń, kiedy tylko klucze mojego rodzinnego domu spoczęły w dłoni Viollet.
- Głupoty- prostuje się, przybierając szeroki uśmiech na twarzy- Zawsze chciałam mieć współlokatorkę.
Cztery ściany Sally nie przypominały pieniędzy, jakimi otaczała się na co dzień.
Salon był kwintesencją artystycznego nieładu połączonego z mikroskopijną kuchnią. Wyglądała, tak czysto, jakby dopiero co została oddana do użytku.
Później była jadalnia, jakiej przestrzeń stanowił jeden stolik w rogu salonu otoczony obrazami ze sztuką nowoczesną. Na końcu korytarza była sypialnia Sally i łazienka.
- Myślałam, że mieszkasz z mamą.
- Proszę cię- przewraca oczami- Z tą kobietą nie da się dzielić jednego powietrza, a co dopiero wspólnej przestrzeni. Cudem wytrzymałam z nią szesnaście lat. To gdzie teraz stoisz- wskazuje na podłogę pod czubkiem moich trampek, które cudem uratowałam po powodzi- Kupiłam za własne, zarobione pieniądze. Matka powiedziała, że nie da mi nawet złamanego grosza, dopóki nie znajdę poważnej pracy- nalewa wodę do szklanki- Także przez to mogę jedynie zaproponować ci tamtą kanapę.
Wskazuje brodą na przyjemnie, miękko wyglądającą sofę we wściekle różowym kolorze.
- Tylko?- unoszę brwi- To więcej, niż mogłabym na razie mieć.
- W takim razie wypróbujmy to twoje nowe lokum- uśmiechamy się do siebie, po czym opadamy na poduszki z ciężkim westchnieniem.
Odchylam do tyłu głowę, przymykając powieki. Nie robiłam tego od dwudziestu czterech godzin.
Zamiast tego pakowałam się, płakałam, krzyczałam, kiedy w kryzysowych momentach niemoc wypełniała każdy, najmniejszy skrawek mojego ciała i myśli, by po chwili przerwy móc ponownie, od nowa powtórzyć każdą z tych czynności, w tej samej kolejności.
Na sam koniec, z butelką najtańszego wina, jakie kupiłam po sprzedaniu kilku, kolekcjonerskich płyt winylowych taty odwiedziłam każdy pokój domu, żegnając się z nim na zawsze.
- Jak się czujesz?
Otwieram powieki, obracając twarz w stronę przyjaciółki.
W tym momencie Sally była dla mnie wszystkim, co miałam. Podarowała mi wiatr w skrzydłach, wsparcie i dach nad głową. Byłam jej wdzięczna.
Naprawdę wdzięczna.
- Skłamałabym, gdybym powiedziała, że w porządku, ale już się nie rozpadam. Po prostu- wypuszczam to drżące z niepewności, w zagłębieniu mojej piersi powietrze- Oni tak bardzo kochali ten dom. Przez lata wkładali w niego tyle miłości- zaciskam wargi, próbując przełknąć szloch- Po prostu czuję, że ich zawiodłam.
- Hej.
Sally chwyta za moje policzki.
- Nawet tak nie myśl- wśród łez, które tak nagle wypełniają moje powieki, próbuję się uśmiechnąć- Daisy, gdyby mogli cię teraz zobaczyć, byliby niezwykle dumni z tego, jaka jesteś silna.
Spoglądam prosto w jej oczy. W te rubinowe tęczówki, które wypełnione po brzegi przyjacielską czułością zapewniają mnie o tym, że to właśnie tutaj miałam być.
- I doceń to- wskazuje na mnie dłonią- Bo tego rodzaju słów nie używam w kontekście do wszystkich ludzi. Zazwyczaj przyjmuję rolę, tej złośliwie, krytycznej jędzy- mruga do mnie okiem, na co wyraz pełen wdzięczności na moich ustach jeszcze bardziej się pogłębia- Poradzimy sobie.
Dziewczyna wstaje z sofy, ruszając w stronę sypialni.
- Myślisz, że znalazłby się dla mnie etat u ciebie w pracy?
Sally przystaje w korytarzu, zerkając na mnie przez ramię.
- W klubie Go-Go?- przytakuję- Dla ciebie?
- Jestem pod ścianą Sally- ponownie wraca do salonu.
- Nie mówię, żebyś się do tego nie nadawała, ale- zacina się, marszcząc czoło- To praca dla ludzi o mocnych nerwach.
- Myślisz, że ich nie mam?
- Określiłabym twoją osobę bardziej, jako zbyt delikatną.
- A sprzątanie?- wymieniam dalej- Nie muszę od razu tańczyć. W sumie do tego i tak mam dwie lewe nogi- zerkam na Sally, która podejrzliwie wiąże dłonie na piersi- Nic? Okay.
- Kończąc studia na swoim kierunku, chcesz sprzątać kluby?- dopytuje, na co wzruszam ramionami.
- W tym momencie charakter pracy nie gra dla mnie żadnego znaczenia. Sprzedałam dom. Mam odłożone pieniądze, ale rachunki nie stoją w miejscu. W tej sytuacji nie pozwolić sobie na marudzenie.
- Jeśli chodzi o kwestie finansowe, to nie masz się o co martwić. Dobrze zarabiam, a ty powinnaś skupić się na znalezieniu pracy z dostępem do firmowego laptopa i dużą ilością hemoroidów- kąciki moich ust wędrują ku górze, kiedy Sally ponownie opada na kanapę- To miejsce- przyklepuje poduszki- jest za darmo, a śniadania za dobrą kawę i towarzystwo.
Ulga.
To właśnie ona po raz pierwszy od dłuższego czasu obejmuje mnie przyjemnym płaszczem bezpieczeństwa od środka.
- Jak mówiłam wcześniej, nie masz się o co martwić Daisy. A jeśli będzie naprawdę źle, to nawet moja matka, która na co dzień próbuje grać Królową Śniegu, skutecznie wypełnia miłością do mnie swoje serce i wysyła pomocniczy zasiłek.
- Nie. Nie. Nie- zaprzeczam szybko- Już i tak dużo dla mnie robisz.
Sally nie reaguje na moje słowa. Za to przyjmuje taką postawę, jakby jej działanie, w taki sposób było czymś naturalnym. Albo czymś, czego zawsze pragnęła.
- Nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki, o którą mogłabym się martwić.
Przechylam na bok głowę, mrużąc oczy.
- Moje dziewczyny się nie liczą- szturcha mnie łokciem, przewracając oczami, na co się uśmiecham.
To właśnie była Sally, którą poznałam pierwszego dnia na stażu.
- Nie będę zaburzać twojego życia towarzyskiego?- ciągnę dalej tamat moich obaw- Jeśli tylko będziesz chciała spokoju, albo...
- Hej. Weź oddech księżniczko.
Wskazuje na mnie telefonem, po który wcześniej sięgnęła do torebki.
- Przez lata wypracowałam sposoby, by sobie z tym radzić i nie, nigdy nie zastaniesz mnie tutaj w niekomfortowej sytuacji- podsuwa menu, jednej z restauracji w centrum miasta- A teraz ciężka decyzja przed tobą. Na którą pizzę masz ochotę?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
