01 | Ikaw Ang Aking Musika

Kabanata 18.

Tahanan

In just days of being together with Mr. Aziel Ace Lee, I fell harder. The more we spent our days with each other, the more we loved everything about us.

Ace was just perfect, he looks like someone without flaws. He never failed to give me assurance, care, and love I didn't even ask for. He's spoiling me every single day, asking me how my day went and will open up things too. He's just so dreamy and untrue at this point now.

Parang mga lalaki lang na nag-eexist sa libro.

Minsan, nakakaramdam din ako na baka nagiging pabigat lang din ako sa kanya. Ace seemed so fictional anymore. He has the looks, good grades, wealthy family, the best friend group circle, and he just excels in everything. Habang ako, nahihirapan ako sa ilang bagay na madali lang para sa kanya.

Mahirap makipagsabayan sa mga tipo ng tao na kagaya nila. But I am just amazed how I managed to be friends with them. Parang sobrang impossible lang sa una, ang hirap paniwalaan. But they are the nicest friends. The nicest ones in my entire lifetime.

I am happy that I have them. Lalo na si Ace.

["Ano anak, okay ka lang ba riyan? Kumakain ka ba at natutulog ng tama sa oras?"] Mama asked over the phone.

Before leaving the uni, mama was able to call me. Paniguradong nakakuha siya ng magandang signal doon. Bihira lang kasi makakuha ron ng magandang signal kaya hirap din sila sa pagtawag sa akin. Naiintindihan ko naman kahit gusto ko rin talaga silang makausap paminsan-minsan.

"Opo 'ma, kayo kumusta na riyan? Okay lang ba kayo ni tita?" I asked back.

Minsan kasi hindi nila sinasabi ang mga problema nila sa'kin. They didn't want me to worry, pero mas maganda kung sasabihin nila sa'kin 'di'ba? This happened once when I was in my second year. May aksidente na pala sa bahay, pero hindi man lang nila sinabi sa akin.

["Nako 'yang Tita Jia mo, madalang magpahinga. Panay trabaho."] Sumbong ni mama sa'kin.

Napabuntong hininga na lang ako. Siyempre, Tita Jia wants the best for us. She keeps on working hard para mapaaral lang ako rito. While mom stays at home, pinanatili na lang siya ni Tita ro'n dahil sa sakit niya. Pero minsan ay nagluluto-luto siya para maibenta sa mga kalapit. Mama has diabetes kaya may mga gabi ring naiisip kong umuwi na lang at alagaan siya ro'n.

"Nako 'yang si Tita. Pagsabihan mo 'ma. Kailangan niyang magpahinga, pati ikaw. Yung gamot mo ba, naiinom mo? Baka ikaw naman ang nagpapabaya sa sarili mo riyan." I said.

["Ayos lang ako rito ano ka ba, ikaw kumusta pag-aaral mo? Nahihirapan ka ba sa course mo?"] Pangangamusta niya pa.

I smiled to myself as I said, "I am actually doing great 'ma."