Kanıt Oyunları

18-En Masum Cinayet

Aradan birkaç gün geçmiştir. Tahsin dışarıda yemek yemektedir, olanlardan ötürü biraz endişeli olsa da Ferit'ten ses çıkmadığından ötürü onun da ölü veya kayıp olabileceğini düşünür. Daha doğrusu artık endişelenmeyi bırakmak ister. Son iki haftası öyle hızlı ve korku dolu geçmişti ki Tahsin'in artık dayanacak gücü kalmamıştı. 

Bu yüzden rahatlamaya çalıştı. İşine hala dönememişti. Ne Yusuf meselesinde bir gelişme vardı ne de Ahmet İnci konusunda ilerleme kaydedilmişti. Tahsin bundan ötürü rahattı, iki görev arkadaşını çeşitli, elim kazalarda kaybetmiş, emektar bir memur gibi takılıyordu etrafta.

Yemek yemekte olduğu masa, tam da Yusuf'u ikna etmeye çalıştığı masaydı. Birkaç saniye için, karşısında onun oturduğu günü hatırladı. Onun saf ve kandırılmaya müsait yüzüne söylüyordu yalanlarını, en azından Tahsin'e göre Yusuf böyle biriydi.  Yusuf'un ölümünü düşündü. Bu düşünme pişmanlıktan veya suçluluk duygusundan ötürü değildi. Bu düşünme daha çok bir şaşkınlıktı, Yusuf birdenbire hayatına girmişti ve ansızın çıkıp gitmişti. Ahmet İnci kadar etki bırakmamıştı kendisinde. Buna şaşmasının sebebi her şeyden önce Yusuf'un bir insan olmasıydı. Bu şaşkınlığı, bu sorgulamayı yaptı, çünkü arada böyle şeyler yapmak, böyle derin düşüncelere dalmak yaşının verdiği bir doğallıktı. 

Her şeye rağmen tam manasıyla rahat değildi. Yusuf'u düşününce Ahmet, Ahmet'i düşününce Ferit aklına geldi. Ferit'i hala yakalayamamış ve sorgulayamamıştı. Celal meselesine ise hiç bulaşmadı. En azından Ferit varken ölü Celal'in peşine düşmek gereksizdi. 

Birkaç dakika sonra yemeğini bitirip çay istedi. Bu arada cam kenarında Haşmet'i ve iki adamını gördü. Haşmet, Devran Kirazlı kadar güçlü bir mafyatik yapılanmaya sahip değildi. Haşmet daha çok haraç yemekte ve birkaç mahallede, çok fazla riske girmeden uyuşturucu satmaktadır. Bu yüzden Haşmet'ten yardım istemişti Tahsin. Onun iki adamını işin içine sokmuştu. 

Haşmet'in deri bir ceketi var ve pala bıyıkları vardı. Onda ilk dikkat çeken şey bu ikisiydi. İnsanlar ondan bahsedeceği zaman siyah ceketli veya daha çok pala bıyıklı adam ifadelerini kullanırdı. 

''Selamın Aleyküm Tahsin Abi!''

''Aleyküm selam Haşmet. Buyur otur.''

Haşmet oturdu, adamlarına da diğer masalardan birine oturmalarını gözüyle işaret etti. 

''Abi, bizim çocukların kefaretini konuşmadık seninle.'' Haşmet konuşurken bıyıkları oynardı, bu çirkin bir görünüş katardı yüzüne.

''Konuşalım Haşmet.''

''Abi sen bilirsin bizim usulümüzü. Sana saygımız sonsuz, ama işin ücretini almakta usuldendir.''

''Doğru, doğru.''

''O yüzden, sen ne verirsen kabulümüz.''

''Ben sana yollarım parayı, yarın benim eve bir adamını gönderirsin, ama kapıyı falan çalmasın. Beni ararsın ona göre.''

''Peki Tahsin Abi.''

''Birer kahve içelim,''

''Tabii abi.''

Kahve söylediler, içtiler ve ardından dağıldılar. 

Tahsin dışarı çıktıktan sonra arabasına ilerledi. Arabasına binerken külüstürü aklına geldi. Onu da Ahmet'in gömülü olduğu tepenin civarında bırakmıştı o gün. Ardından arabasını çalıştırdı, ancak araba ilerlemedi. Birkaç kez denedi ancak arabanın ilerlemeye niyeti yoktu. Küfür etti ve arabadan indi. Kaputu açtı ve motoru kontrol etti ancak bir şey yoktu zaten arabanın motoru gürüldüyordu hala. Ardından tekerleklere baktı, arka sol tekerlek tamamen inmişti. Yine küfür edip durdu, kendi kendine söylendiği sırada bir kadın ona baktı.  Tahsin kadına onu parçalayacak gibi sert bakınca kadın çekindi kaçtı oradan. Tekerleğe bir tekme attı. O esnada Ahmet İnci'nin yaklaştığını gördü. Ahmet karşısındaydı. Ama o hiç şaşırmadı, çünkü bu sadece Ahmet İnci'ye benzeyen birisi olabilirdi. Ancak kendisine doğru korkunç biçimde sırıtan bu, morluklarla dolu bembeyaz yüzü görünce kalbinin hızla attığını hissetti dondu kaldı. Ardından sağ dizinin arkasından birisi vurdu dengesini kaybedecek gibi olunca ayaklanırken arkasındaki kişi onu ittirdi başını arabanın kaputuna çarptı.