Twins Series 1: Twisted Life ✔️

Chapter 29

Di mapakali ang tingin.

Di halos magproseso ang utak sa kakaisip kung pa'no.

Halatang naguguluhan.

Di makapaniwala sa kanyang nalaman.

'Yan ang mga nakikita ko sa mga ni Von ngayon. He's looking my DNA test and it results as I'm Aiden. I secretly did the test at the day when my memory back and also when the doctor said that I'm pregnant. Gusto ko kasing makasiguro non kung tama ba ang mga naalala ko dati.

And I'm right. It already proveb that I'm Aiden with my memories back in me.

Si Von naman ngayon ay parang di alam kung ano ang sasabihin. Guess I really say it too soon kaya sobrang pagkabigla nya. Pero di ko na rin naman kasi kayang patagalin pa. Ayoko nang magtago pa ng kung ano kay Von. I wamt to tell him the truth.

Si Von ngayon ay gulong-gulo pa rin kahit na nasa kamay na nya 'yong patunay. And Von's reaction is normal and valid. Kahit ako mismo nong naalala ko ay di ko halos maisip na ganito na pala ang pinagdaanan ko at umabot pa sa namuhay ako sa di naman akong katauhan.

Pansin ko na ang paulit-ulit na paghingang malalik ni Von at di pa rin nagsasalita dahil sa gulat.

"Von" tawag ko sa kanya.

"Hmm?" Simpleng sagot nya lang na parang napipilitan pa.

"Von, I'm sorry for making you confused"

Nakaupo sya sa kama ngayon at ako naman ay lumapit. Nakaharap ako ngayong umupo rin sa binti nya at nilagay ang ulo sa kanyang may balikat at sya'y niyakap.

The position was like I'm a baby who's about to sleep on his arms.

"I'm sorry for making you mad" panunuyo ko sa kanya ng di pa rin sya umiimik. Nababahala na 'ko kay Von dahil baka kung ano na ang naglalaro sa isip nya.

"I lost my memories... I... I" napatigil ako sa pagsasalita ng maramdaman ko ang mainit nyang kamay na hinagod-hagod ang likod ko para huminahon ako bago pa umiyak sa sitwasyong 'to.

"I'm not mad... A-aiden" sa pagtawag nya sa tunay kong ngalan ay nabagohan ako. He's now calling my name softly and it reminds me when we're just a month in relationship before. The moments we had 2 years ago are now flashing in my mind again.

I want to hear it again. I want to hear his voice calling my name again.

Di ko napansing pumatak ng kusa ang luha ko sa aking kanang pisngi. He's hugging me back now and I felt his embrace.

Parang ngayon lang nagproseso sa kanya ang mga nasabi ko at ngayon lang din sya rumesponde.

"I'm not mad, I'm just... Shock" pag-aamin nya na ikinatango ko. Siguro maging ang sarili ko kung ako ang nasa sitwasyon ni Von ay maguguluhan ako. Pero pinili nyang intindihin ng kusa at niyayakap pa 'ko pabalik.

"I'm actually happy, Aiden. Because althrough out, it was still you" malumanay nyang sabi sa'kin na sa buhok ko na sya nakahawak. Para nyang sinusuklay ang buhok ko at pinapadama ang pagtanggap nya sa'kin.

"Mula noon hanggang ngayon, you're still the one who owns my heart"

Gulat akong tinaas ang mukha ko at tinitigan si Von. I'm still the one? Who owns his heart?

"Aiden it's still you" paglilinaw nya sa'kin at saka ako hinalikan. Di ko inasahan 'to. Parang ang bilis nyang masagap lahat ng komplikadong sitwasyon ko.

Tumayo pa sya habang karga-karga ako sa harap nya.

Dahan-dahan nya 'kong pinaupo sa kama at sya naman ngayon ang maraming katanungan. Puro sya tanong kung bakit naging ganito, kung bakit naging ganyan. I just answered all so that he will understand me fully. He handle his emotion and self so incredibly.