Twins Series 1: Twisted Life ✔️

Chapter 34

Kinakabahan.

Kinakabahan pa rin ako hanggang ngayon. Di ko mawari kung ano na 'tong nadarama ko. Naghahalong kaba at balisa ang nag-uumapaw sa'kin. Kinakabahan ako sa anong maging resulta ng pag-uusap nila ni Von at dad. Balisa akong nag-iisip kung ano ang kahihinatnan ng lahat ng 'to.

I was holding my mom's hand while still asking for forgiveness. Nakatanggap rin ako ng mga salita galing sa kanya kanina pa. He's asking if where did they go wrong sa pagpapalaki raw sa'kin kung bat ako nagiging ganito. Kung bakit 'ko hinayaang magpabuntis sa lalaking di naman kami kasal.

As same as my dad asked, I couldn't answer it. Tinanggap ko lahat ang mga salita na binibitawan nila sa'kin dahil mali naman talaga ako sa kung saang punto.

After an hour of having sensitive conversation with my mom ay nasabi nya ring tanggap niya pa rin ako kahit anong mangyari. It's just... They want me to learn on what happened.

I'm still grateful as how he easily accept me.

Saka siguraduhin ko lang daw na seryoso si Von sa'kin at di raw ako iiyak-iyak pagdating ng panahon. Kasi kapag umabot daw ang punto na 'yon ay di na nila ako tutulungan lalo pa't reletado lang sa'min dalawa 'yon.

After we talked ay medyo nakahinga ako ng maluwag. Ang inaalala ko nalang ngayon ay sina dad.

And speaking of dad, nakita ko na nga syang naglakad palapit na rito sa loob ng bahay.

Bumibilis ang tibok ng puso ko. Halatang-halata kung pa'no ako kabahan basta si dad na ang kaharap ko.

Napapaduko pa 'ko ngayon na nasa harapan ko na sya. Para na namang nanlumoy ang mga tuhod ko at nahihirapang tumayo.

But then, I was shock as dad hold my hand carefully that made me look at him back.

"Take care with your pregnancy, son" he said it as if he's not mad at me earlier.

Laking pagtataka ko pa kung anong nangyari bat nagbago ang pakikitungo ni dad ngayon.

As he slowly nod just like mom who accept me for what happened, it gives me feeling to be more anxious.

"Hihintayin ko ang pangalawang apo ko" sa sinabi nya ay parang di ko maibuka ang bibig ko. I thought they're mad at me?!

I blinked many times to make it sure that I'm not dreaming

"Di ka na galit sa'kin dad?"

"Wala na kaming magagawa. Nangyari na ang nangyari. Just make sure to prove us wrong na di ka namin tinutulan sa desisyong ginawa mo" balik nya sa'kin na para bang sinasabi na sana tama sila na hahayaan akong mapangalagaan sa kamay ni Von. Their words feels like they said na nag-iisa nalang akong anak nila kaya dapat matrato ako ng tama ng magiging ama ng mga anak ko.

Sabay silang umalis dalawa at umakyat habang ako ay naiwan dito sa baba na parang di pa nagproseso sa utak ko ang pangyayari.

Is this really trueeee?!!!!

They still choose to accept me?

Oh gosh!

Napalingon-lingon ako.

Pero kung totoong tanggap na nga kami nila Von eh asan sya?

Bat di ko sya nakitang kasama si dad pumasok?

Sa taranta ko ay agad akong lumabas ng bahay. Nakalock na ang gate at parang wala ng ibang tao rito kundi ang mga kakaunting tauhan ni dad.

Where's Von?

Asan si Von ngayon?

Kung saan-saan ko sya hinanap sa labas ng bahay namin ay di ko na sya nakita.

Pinalabas ba sya ni dad?