ផ្តើមរឿង: នាងជាកូនបំណុល យើងចង់ធ្វើបែបណាក៏បាន!
គីម ថេយ៉ុង/ គីម រ៉ូឃី
ផាំង...! ស្នូរសំឡេងកាំភ្លើងបន្លឺឡើង រូបរាងកាយរបស់នារីម្នាក់ក៏ដួលខ្ពោកនៅចំកណ្តាលបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ គេបាញ់មួយគ្រាប់សោះក៏ចំត្រង់ល្អណាស់ ធ្វើឲ្យនាងដេកស្ពាបតែម្តង។ បុរសវ័យក្មេងម្នាក់អង្គុយនៅលើសាឡុង ផ្លុំក្បាលកាំភ្លើងដែលហ៊ុយផ្សែងនោះធ្វើព្រងើយ គេហាក់បីដូចជាមិនបានខ្វល់នឹងរូបរាងកាយអ្នកដែលត្រូវគ្រាប់កាំភ្លើងនោះឡើយ។
"អូសនាងយកទៅក្រោយផ្ទះទុកឲ្យសត្វស៊ីទៅ" គេបង្វែរក្រសែភ្នែកដ៏មុតស្រួច កាច មានអំណាចដូចជាសិង្ហ បែរមកសម្លឹងមនុស្សក្រោមបង្គាប់ឲ្យអូសមនុស្សស្រីដែលខ្លួនបានបាញ់មួយគ្រាប់អម្បាញ់មិញចេញពីមុខគេ។
" បាទ!ចៅហ្វាយ!" កូនចៅក្រោមបង្គាប់ឱនក្បាលដាក់គេរួចក៏ទៅលើស្រីម្នាក់នោះទៅក្រោយផ្ទះតាមបញ្ជាចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន។ ខណៈពេលនោះដែរ គេក៏ក្រោកពីលើសាឡុង បោះកាំភ្លើងឲ្យទៅកូនចៅម្នាក់ទៀតចាប់ ដោយខ្លួនគេក៏ដើរជ្រែងហោប៉ៅខោឡើងទៅខាងលើតែម្តង។
•••
ឈូ...
មិនទាន់ដឹងស្អីផងភ្លៀងក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់មកខ្លាំងៗ ផ្គររន្ទះក៏បន្លឺឡើងជាន់កែងជើងគ្នា កាយស្រីស្លេកស្លាំងដែលគេប្រើឲ្យមនុស្សយកមកចោលក៏ដេកហាលភ្លៀងនៅលើស្មៅខាងក្រោយផ្ទះ នាងមិនទាន់ស្លាប់ទេ គ្រាប់កាំភ្លើងត្រូវចំស្មាប៉ុណ្ណោះ។
នាងហើបមាត់ម្ហបៗ ត្របកភ្នែកភ្នែកបើកលែងចង់រួចទៅហើយ។
"ជួយខ្ញុំផង" នាងនិយាយម្ហបៗទៅកាន់អ្នកដែលកំពុងតែឈរសម្លឹងនាងក្រោមតំណក់ទឹកភ្លៀង ខណៈនោះគេក៏ស្រាប់តែលើកនាងបីយកទៅក្នុងផ្ទះវិញដោយដើរតាមច្រកទ្វារខាងក្រោយ។
យកនាងមកដាក់នៅក្នុងបន្ទប់មួយ រួចក៏យកកាំបិតរោលជាមួយនឹងភ្លើងទៀន ហើយក៏យកមកឆ្កៀលគ្រាប់កាំភ្លើងចេញពីក្នុងសាច់របស់នាង។
"អ្អាយ៎! អ្ហឺកៗ" នាងស្រែកមួយអស់សំឡេងព្រោះតែត្រូវចុងកាំបិតរុកឆ្កៀលចូលក្នុងសាច់ស្តែងៗដោយមិនបានដាក់ថ្នាំស្ពឹកអ្វីជាជំនួយឡើយ ឈាមរបស់នាងហូរសើមកម្រាលពូកជោកតែម្តង។ បន្ទាប់ពីឆ្កៀលយកគ្រាប់កាំភ្លើងចេញពីសាច់នាងរួចហើយនោះ គេក៏យកក្រណាត់ពណ៌សមករុំពីលើរបួសរបស់នាងជាច្រើនតង់។ រួចក៏ដើរចេញពីក្នុងបន្ទប់ដោយទាញទ្វារបិទឲ្យផងដែរ។
១អាទិត្យក្រោយមក...
ស្ថានភាពរបស់នាងនៅពេលនេះពេលនេះក៏បានប្រសើរដែរហើយ ប៉ុន្តែមិនទាន់ប្រាកដថាវាល្អទាំងស្រុងនោះទេ ទឹកមុខរបស់នាងនៅស្លេកស្លាំង ប៉ុន្តែក៏ខំប្រឹងចង់ក្រោកពីគ្រែមកឲ្យទាល់តែបានដែរ។
ក្រឹក...
តឹបៗ...
នាងបើកភ្នែកធំៗដោយឫកពាភ្ញាក់ៗ ពេលឃើញស្បែកជើងដ៏មានតម្លៃថ្លៃកំពុងតែដើរសំដៅមករកនាង ដំណើរគេសន្សឹមៗក៏បានមកដល់គ្រែរបស់នាង ព្រមទាំងដាក់គូទអង្គុយលើគ្រែជាមួយនឹងនាងទៀតផង។ រ៉ូឃី លេបទឹកមាត់ក្អឹកៗពេលដឹងថាវត្តមានរបស់គេនៅត្រង់នេះ ហើយវាក៏ធ្វើឲ្យនាងមិនអាចដកដង្ហើមបានស្រួលដូចគ្នា។
"ហ៊ឹស!" គេយកដៃទៅចាប់ផ្ងើយចង្កានាងឡើងឲ្យសម្លឹងចំមុខគេ នាយកំលោះអាយុ28ឆ្នាំដែលត្រូវជាម្ចាស់បំណុល ម្ចាស់ជីវិតរបស់នាង ហើយក៏ជាគេដូចគ្នាដែលបាញ់នាងមួយគ្រាប់កាំភ្លើងឲ្យរបួសដេកឈឺនៅលើគ្រែមកដល់ថ្ងៃនេះ។
"មាយា!"
"អូយ៎" គេគ្រវាសព្រលែងចង្កានាងចេញពីក្នុងដៃភ្លាម ក៏ស្រវាចាប់ចំដៃដែលមានរបួសបណ្តាលឲ្យនាងស្រែកថ្ងូរដោយក្តីចុកចាប់វេទនាក្នុងកណ្តាប់ដៃសិង្ហកំណាចដូចជាគេ។
"ស៊ូច!!! ក្មេងតូចកុំថ្ងូរ យើងមិនទាន់បានស៊ីចុកនាងឯណា" រ៉ូឃី ជ្រាបទឹកភ្នែកស្រក់ហូរច្រោកៗចំពោះមុខគេ នេះឈឺដល់ថ្នាក់នឹងហើយនៅមកច្របាច់ចំរបួសឲ្យហូរឈាមមកទៀតមែនទេ គេអាក្រក់ខ្លាំងម៉្លេះដាក់នាង។
"ក្រោកមក ហើយក៏ទៅធ្វើការក្នុងផ្ទះ អត់ពីនាងគ្មានអ្នកធ្វើទេ ឆាប់ឡើង"
"ឌឹប"
"អូយ៎!" គេអូសដៃនាងទម្លាក់ពីលើគ្រែដោយមិនខ្វល់មិនដឹងមិនឮឡើយថាត្រូវកើតអ្វីឬអត់ សំខាន់គឺគេចង់ឲ្យចេញពីក្នុងបន្ទប់មួយនេះ។
"អ្ហឹកៗ! ខ្ញុំឈឺមិនទាន់ជា កុំទាន់ប្រើខ្ញុំបានទេ លោកម្ចាស់ជីវិត" រ៉ូឃី ឱបជើងគេសុំក្តីមេត្តា ករុណាដល់រូបនាងផង នាងដឹងខ្លួនថាជំពាក់បំណុលគេគ្មានថ្ងៃនឹងសងរួចឡើយ ប៉ុន្តែឥឡូវនាងធ្វើអ្វីមិនកើតទេ។
" យើងមិនខ្វល់ថានាងឈឺជានោះទេ សំខាន់គឺយើងចង់ប្រើនាង ឆាប់មកណេះ"
"អូយ៎! ខ្ញុំឈឺ ឈឺណាស់" ថេយ៉ុង អូសនាងចេញពីក្នុងបន្ទប់បានសម្រេច ដោយលើកដៃរុញនាងឲ្យដួលផ្កាប់មុខនឹងស្មៅដែលនៅខាងក្រោយលំនៅដ្ឋាន បង្ហាញឲ្យនាងបានឃើញ វាក្រាស់ឃ្មឹកតែម្តងស្មៅទាំងអស់នេះ។
" កាត់វាឲ្យអស់រលីងនៅថ្ងៃនេះ តែបើនាងធ្វើមិនហើយទេ យើងនឹងដាក់ទោសនាងហើយ នាងកូនបំណុលកាយអប្រិយ" រ៉ូឃី ងើបមុខសម្លឹងគេ ទាំងទឹកភ្នែកហៀរថ្ពាល់ តើឲ្យនាងធ្វើវាអស់បានយ៉ាងម៉េចបើដៃនាងក៏នៅឈឺដូច្នេះ ម្យ៉ាងទៀតស្មៅក៏វាក្រាស់ដូចគ្នា ធ្វើមួយថ្ងៃយ៉ាងម៉េចនឹងអស់បាននោះ។
"លោក ប៉ុន្តែវាក្រាស់ខ្លាំងណាស់ ហើយស្មៅដែលនៅខាងក្រោយផ្ទះនេះក៏មិនតិចដែរ...អូយ៎! អ្ហឹក"
"យើងបញ្ជាអីក៏ធ្វើហ្នឹងទៅ កុំចេះមកតមាត់យើង" គេស្រាប់តែរុញនាងឲ្យដេកផ្ងានៅលើស្មៅ ព្រមទាំងសង្កត់ដៃនាងដែលមានរបួសនោះ ឲ្យចេញឈាមហូរមកប្រឡាក់អាវជោកជាំដូចជាទឹក ទាំងចិត្តខ្មៅ ព្រៃផ្សៃមើលហើយក៏ញញឹមចម្អកនាងយ៉ាងសង្វេគទៅវិញ។
"ខ្ញុំធ្វើមិនកើត! " នាងប្រកែកទាំងញ័របបូរមាត់ ប្រឹងទាញដៃគេចេញពីលើរបួស។
" អ៎!ខ្ញុំយល់ហើយ...ឬក៏ចេះតែធ្វើរឿងលើគ្រែ ជំនាញខាងលើកជើងឲ្យមនុស្សប្រុសមែនទេ?នាងចេះតែអ៊ីចឹងឬ? បើចង់ធ្វើបែបហ្នឹងក៏មិនប្រាប់ទេ" រ៉ូឃី គ្រវីក្បាលតតាត់ វាមិនមែនដូចអ្វីដែលគេគិតឡើយ នាងមិនបានមានន័យទៅរឿងដូច្នោះ នាងកំពុងតែឈឺធ្វើមិនកើត បើជាស្រួលបួលនាងអាចធ្វើវាទៅរួច ប៉ុន្តែឥឡូវនេះគឺមិនអាចទេ តែគេក៏ម៉ៃទៅរឿងផ្សេងឯណានោះវិញ។
"មិនមែនទេ! អ្អាយ៎! លែងខ្ញុំ! លែង! លែងទៅ អឹ!!!" នាងបើកភ្នែកស្លឺសម្លឹងមើលមេឃ ខ្លួនប្រាណក៏ចាប់ផ្តើមញ័រទទ្រើក ពេលត្រូវរបស់អ្វីម្យ៉ាងស៊កចូលក្នុងខ្លួនរបស់នាង។
នាយកំលោះទល់អណ្តាតមកថ្ពាល់ទាំងសងខាងទៅវិញទៅមក គេចាប់ទាញមកបោកខ្ទប់នឹងខ្លួនគេផ្លាប់ៗ នាងក៏កាន់តែញ័រដល់ថ្នាក់ហូរតែទឹកភ្នែកលែងមានសំឡេង គេក៏ឱនមកខាំស្មានាងមួយទំហឹង។ រ៉ូឃី ស្លឺអស់រយះពេលជាច្រើននាទី ទម្រាំតែដឹងខ្លួនហារមាត់បានឡើងវិញ ក៏ត្រូវគេគប់ខោលីអូចំកណ្តាលមុខនសងផាច់ទៅហើយ។
" មិននឹកស្មានថាត្រឹមតែ15នាទីសោះក៏វាស្រួលបែបនេះដែរ ស្លៀកខោលីអូនាងវិញផង យើងស៊ីនាងរួចហើយ" ថេយ៉ុងទាញខោឡើងលើវិញ ដោយដាក់ខ្សែក្រវ៉ាក់រួចក៏បែរខ្នងបម្រុងដើរចេញ ប៉ុន្តែក៏ត្រូវបែរមកវិញមើលនាងដែលដេកលើស្មៅ ដោយស្រវាខោលីអូខ្ញាំក្នុងដៃ។
" យប់នេះឡើងទៅរកយើងក្នុងបន្ទប់ យើងមានរង្វាន់ឲ្យនាង"
"អ្ហឹកៗ" និយាយចប់ គេបែរជាញញឹមចុងមាត់ សម្លឹងនាងតាំងពីក្បាលមកដល់ចុងជើងរួចក៏ដើរចេញទៅបាត់ នាងក៏ប្រឹងក្រោកអង្គុយ ស៊កលីអូលីស្លៀកវិញ ដោយឈឺក្រហាយខ្ទោកៗ ទាំងរបួសនឹងកន្លែងគេទាញបោកខ្ទប់មុននេះផ្លាប់ៗ។
