ភាគ៥:ពេលត្រូវការក៏ហៅ ពេលឆ្អែតឆ្អន់ក៏ដេញ!
ដៃរបស់នាងញ័រ ប្រឹងត្រដុសអង្វរ សុំឲ្យគេលើកលែង នាងឈឺខ្លួន ឈឺសាច់ ឈឺបេះដូង គេហិង្សាដាក់នាង ធ្វើដូចនាងជាសត្វធាតុ មិនចូលចិត្តនាង មិនចង់និយាយល្អជាមួយក៏ស្រេចតែចិត្តចុះ កុំវៃនាងអី នាងក៏ចេះឈឺដែរ។ ពេលចង់ដេកជាមួយក៏ហៅឲ្យដោះសម្លៀកបំពាក់ឡើងគ្រែ ពេលមិនត្រូវចិត្តខុសតែបន្តិចក៏ក៏យារដៃវៃនាងហើយ ដូចនៅក្នុងពេលនេះជាដើម គេក្របួចសក់នាងមួយទំហឹងដៃរបស់គេ គិតមើលទៅថាឈឺប៉ុណ្ណា គេជាមនុស្សប្រុសកម្លាំងដៃពិតជាខ្លាំងហើយ។
"យើងស្អប់មនុស្សមិនដឹងល្អមិនដឹងអាក្រក់ដូចជានាងណាស់នាងកញ្ជះ" គេព្រមលែងដៃចេញពីសក់របស់នាង ដោយឈរសម្លឹងមើលនាងអង្គុយយំញ័រខ្លួនទទ្រើក គ្រាន់តែគេចង់ធ្វើល្អជាមួយក៏មិនបាន រករឿងឲ្យតែគេខឹងមួម៉ៅជាមួយ មិនចង់ឈឺខ្លួនទេ ប៉ុន្តែប្រឹងរករឿងមកដាក់ជាបន្ទុកឲ្យគេរករឿងទាល់តែបានដដែល។
"ខ្ញុំសុំទោស" នាងងើបមុខសម្លឹងគេ និយាយពាក្យថាសុំទោស ទាំងដែលមិនគួរនិយាយវានោះទេ ព្រោះនាងមិនបានខុសចំពោះគេ គ្រាន់តែចង់បានសេរីភាពសម្រាប់ខ្លួនឯង តើខុសខ្លាំងណាស់មែនទេ នាងក៏ជាមនុស្សមិនមែនសត្វចិញ្ចឹមនោះទេ ប៉ុន្តែសត្វចិញ្ចឹមខ្លះប្រហែលជាមានសេរីភាពដើរហើរជាងនាងផងក៏ថាមិនត្រូវដែរ។
"ចាំទុកក្នុងខួរនាងណា៎ គីម រ៉ូឃី ម៉ែឪនាងជំពាក់បំណុលយើងរាប់លាន មួយជីវិតនាងប្រឹងរកដល់ងាប់ក៏រកសងមិនគ្រប់ផង ដូច្នេះហើយចាំទុកថាជីវិតរបស់នាងយើងគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រង ងាប់ឬរស់លើដៃយើង"
"អ្ហឹកៗ" គេលើកម្រាមដៃរុញក្បាលនាងមួយទំហឹង ដោយដើរទៅអង្គុយនៅលើសាឡុង ឱបដៃធ្វើមុខយក្សដាក់នាង ដឹងថាគេខឹងហើយគឺអាក្រក់ស្តាប់ពាក្យសម្តីរបស់គេ សឹងតែធ្វើឲ្យនាងស្លាប់បាន។ រ៉ូឃី ចុះពីលើគ្រែដើរមករកគេ ទើបគេងាកមុខចេញពីនាង មិនចង់មើលមនុស្សស្រីដែលគ្មានការដឹងគុណ ហើយគិតតែពីការទាមទារមកលើគេឡើយ គេបារម្ភដែលនាងស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះ ប៉ុន្តែឥឡូវគឺអស់អារម្មណ៍ហើយ ចង់ងាប់រស់ឯណាក៏គេលែងខ្វល់លែងយកចិត្តទុដាក់ទៀតហើយ។
"លោកកុំខឹងអីណា៎ តទៅខ្ញុំនឹងស្តាប់បង្គាប់លោកគ្រប់យ៉ាង ឈប់ចចេសទាមទារអ្វីដែលមិនគួរទារទៀតហើយ សុំទោសពិតមែន" នាងអង្គុយបត់ជើងលើឥដ្ឋក្បែរជើងរបស់គេ សុំទោសដែលខ្លួនចង់បានសេរីភាព សុំទោសដែលខ្លួនឈឺត្រូវមកដេកក្នុងមន្ទីរពេទ្យនេះ ហើយក៏សុំទោសដែលយំព្រោះគេជេរប្រមាថមើលងាយ។
"យើងគ្មានទោសលើកឲ្យនាងនោះទេ កុំមកប៉ះយើង"
"អូយ៎" ស្របពេលជាមួយគ្នានោះផងដែរ នាងក៏យកដៃមកប៉ះជើងគេ តែក៏ត្រូវគេច្រានឲ្យដួលដាច់ផ្ងាា៍ភ្លាមៗ ទើបគេស្ទុះក្រោកទៅសង្កត់នៅពីលើនាង ព្រមទាំងច្របាច់ចង្កានាងដោយការមួម៉ៅខឹងសម្បារ។
"ចង់ចេញពីពេទ្យមែនទេ?បាន...ចេញឥឡូវនេះ យើងនាំនាងចេញ"
"អ្ហឹកៗ!" គេក្រោកចេញពីលើនាង ដោយទាញដៃនាងឲ្យក្រោកពីលើឥដ្ឋ ស្របពេលនឹងសុងហូក៏ចូលមកល្មម គេធ្វើខ្លួនមិនត្រូវចំសភាពក្នុងបន្ទប់នៅពេលនេះឡើយ។
"ឌឹប" គេរុញនាងឲ្យទៅខ្ទប់នឹងខ្លួនសុងហូដែលទើបតែទិញរបស់ញ៉ាំយកមកឲ្យនាង តែក៏លើកដៃមកទប់ខ្លួនរបស់នាងដូចគ្នា ពេលចៅហ្វាយរុញមកឲ្យខ្លួនដូច្នេះ។
"នាំនាងត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយឃុំនាងនៅក្នុងបន្ទប់ដាក់អីវ៉ាន់"
"អត់ទេ! លោកកុំធ្វើបែបនេះ លោកកុំអីៗ" នាងរត់ចេញពីសុងហូដោយទៅឱបខ្លួនប្រាណម្ចាស់ជីវិតរបស់នាងយ៉ាងណែន សុំក្តីមេត្តាលើកលែងចំពោះខ្លួន ដោយយំគគ្រូកពេលឱបគេ មិនចង់ត្រូវយកទៅឃុំក្នុងបន្ទប់នោះឡើយ នាងខ្លាចខ្លាំងណាស់ ខ្លាចសត្វដែលរស់នៅក្នុងនោះ ខ្លាចភាពងងឹតស្លុបដូចទីលានកប់ខ្មោចខ្លាំងណាស់។
"លែងយើង! ក្រែងមុននេះនាងចង់ទៅផ្ទះ ឥឡូវយើងបំពេញបំណងនាងហើយ កុំឱបយើង" គេទាញនាងចេញពីខ្លួន ដោយការមួម៉ៅ នាងនៅតែទាមទារ ចង់ឱប សុំមិនឲ្យគេដាក់ចូលក្នុងបន្ទប់ដែលខ្លួនធ្លាប់ត្រូវសន្លប់សឹងតែថប់ដង្ហើមស្លាប់នោះទៀតឡើយ។
"កុំអី! វាគួរឲ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់ កុំដាក់ខ្ញុំក្នុងនោះអី ខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើតាមលោកគ្រប់យ៉ាង សុំតែកុំយកខ្ញុំដាក់ក្នុងបន្ទប់ងងឹតនឹងអីណា៎ " ថេយ៉ុង ញញឹមងក់ក្បាលភ្លាមៗ គេចាប់ដើមដៃរបស់នាង ទាញចូលមកក្បែរគេ ដោយប្រាប់ឲ្យនាងបែរសម្លឹងមុខគេសឹងតែដង្ហក់ដង្ហើមនៅក្នុងពេលនេះ។
"បាន!យើងនឹងមិនដាក់នាងក្នុងបន្ទប់នោះក៏បាន តែនាងត្រូវតែធ្ងូរឲ្យយើងស្តាប់មួយយប់ទល់ភ្លឺ" និយាយរួចគេក៏អូសដៃនាងចេញពីក្នុងបន្ទប់នោះឲ្យដើរតាមគេ នាងក៏សុខចិត្តដើរតាម ព្រោះប្រកែកក៏មិនកើត បើហ៊ានតែខ្លាំង នាងច្បាស់ជាត្រូវដេកក្នុងបន្ទប់ដ៏គួរឲ្យខ្លាចនោះជាមិនខានទេ។
•••
ត្រលប់មកដល់ផ្ទះវិញទាំងឈុតអ្នកជំងឺ នាងត្រូវមកអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់របស់គេ ដោយរង់ចាំឲ្យគេចេញតែបញ្ជាប៉ុណ្ណោះនាងនឹងធ្វើភ្លាម ប្តូរនឹងការទៅដេកក្នុងបន្ទប់ដាក់អីវ៉ាន់។
"ស្រាតចេញឲ្យអស់ទៅ" គេដើរចេញពីក្នុងបន្ទប់ទឹកមកក៏បញ្ជាឲ្យនាងដោះសម្លៀកបំពាក់ចេញតែម្តង គេវិញស្លៀកកន្សែងឈរឱបដៃសម្លឹងមើលនាង នៅក្បែរទូកញ្ចក់។ រ៉ូឃី ដោះសម្លៀកបំពាក់ចេញរួចហើយ នាងក៏ដេកផ្ងារង់ចាំឲ្យគេឡើងមកចាត់ការនាង ប៉ុន្តែពេលគេឡើងមកដល់លើគ្រែក៏បែរជាទាញនាងឲ្យដេកផ្កាប់មុខទៅវិញ។ រ៉ូឃី ខាំមាត់ផ្អឹបមុខនឹងខ្នើយយំលែងមានសំឡេង ដោយគេក៏ចាប់ផ្តើមស៊កពីក្រោយបែបនេះតែម្តង ព្រមទាំងទាញចង្កេះនាងបោកផ្ទប់ញាប់ស្អេក។ ខ្លួននាងរលាក់តែទឹកភ្នែកហូរ នាងក្តៅ នាងក្រហាយខ្លាំងត្រង់កន្លែងគេកំពុងតែប៉ះពាល់ មានតែការឈឺចាប់ មិនមានភាពសុខស្រួលផ្តល់មកឲ្យនាងឡើយ គេថាការដែលមានស*ចជាមួយដៃគូផ្តល់ភាពសុខស្រួលឲ្យគ្នា ប៉ុន្តែនាងគ្មានភាពសុខស្រួលមានតែការឈឺចាប់ ស្រួលគេតែម្នាក់ឯង នាងឈឺស្ទើររហែកខ្លួនជាពីរទៅហើយ។
"ថ្ងូរឲ្យយើងស្តាប់ផង!" គេស្រែកគំហកមកពីក្រោយ ឲ្យនាងស្រែកថ្ងូរឲ្យស្តាប់ ទាំងដែលដឹងហើយថាបែបនេះ នាងមិនបានសុខស្រួលហើបមាត់ថ្ងូរចេញនោះទេ។
"អ្អាស៎!អ្ហឹកៗ!!!អ្អា៎!" នាងថ្ងូរលាយសំឡេងយំ ទើបគេត្រូវចាប់បង្វែរនាងឲ្យដេកផ្ងាវិញ ព្រមទាំងយកដៃទៅច្របាច់ចង្កានាង។
"យើងឲ្យថ្ងូរ មិនមែនឲ្យនាងយំទេ! នាងហ៊ានណាស់ដឹងខ្លួនឬអត់?" រ៉ូឃី លើកដៃប្រណមសុំទោសម្តងទៀត នាងខុសហើយ នាងគ្មានចេតនានោះទេ ប៉ុន្តែនាងឈឺពិតមែន ទើបនាងយំ នាងហត់ខ្លាំងណាស់។
"សុំទោស ខ្ញុំខុសហើយ កុំខឹងអីចាំខ្ញុំជាអ្នកធ្វើឲ្យលោកសោយសុខវិញណា៎" នាងអង្អែលដៃគេថ្នមៗ សុំធ្វើជាអ្នកដែលឲ្យគេថ្ងូរវិញម្តង គេក៏លែងចង់ហារមាត់ហើយ ទើបក្រោកអង្គុយ ដោយនាងក៏ក្រោកតាម នឹងស៊ករបស់គេចូលក្នុងខ្លួន អុកពីលើយ៉ាងចាស់ដៃ ធ្វើឲ្យគេថ្ងូរសឺតស៊តតាមជើងធ្មេញ។
ល្បែងលើគ្រែមួយនេះគឺធ្វើរហូតដល់ម៉ោង2យប់ ព្រោះគេចង់ធ្វើឲ្យនាងដឹងថាគេមានសិទ្ធិលើនាងគ្រប់បែបយ៉ាង មិនថារឿងអ្វីក៏ដោយនោះទេ។
"អ្អា៎" គេដកហូតចេញថ្នមៗពីក្នុងខ្លួននាង រួចក៏ដាក់ខ្លួនដេកជិតនាង ប្រើក្រសែភ្នែកខឹងមួម៉ៅសម្លឹងនាងដែលដេក កំពុងតែដង្ហក់នោះ។
"ចេញ!"
"ចាស៎?"
"ចេញពីបន្ទប់របស់យើង" គេស្ទុះក្រោក ដោយអូសនាងទម្លាក់ពីលើគ្រែឲ្យចេញពីក្នុងបន្ទប់របស់គេ បន្ទាប់ពីធ្វើរឿងទាំងអស់នេះរួច។
រ៉ូឃី ញ័រជើងក្រោកសឹងតែមិនចង់រួច នាងស្រវេស្រវារកកន្សែងមកស្លៀក ដើរក្តោបពោះទម្រាំតែបានមួយជំហានៗនាងសឹងតែផុតដង្ហើមហើយ។
រហូតទាល់ផុតពីបន្ទប់របស់គេ មកដល់កាំជណ្តើរ នាងឈប់អង្គុយលើកាំជណ្តើរខ្ទប់មុខយំ ញ័រសព្វខ្លួនប្រាណ ពេលឆ្អែតក៏ដេញដូចឆ្កែដូចឆ្មា មិនខ្វល់ថានាងដើរកើតឬក៏មិនកើតឡើយ ចង់ដេញក៏ដេញ។
