18

312 28 17
                                    


Nihayet yatağıma geçtiğimde yatağımın başlığına yaslanıp olanları düşündüm

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Nihayet yatağıma geçtiğimde yatağımın başlığına yaslanıp olanları düşündüm.

Gülümsüyordum durduk yere. Titriyordum fakat umrumda değildi. Artık ilgilendiğim tek şey hastalığım olsun istemiyordum.

Ellerim titrerken Ayça Abla'dan yapmasını istediğim sandviçi elime aldım. Acıkmıştım ve bir yandan da bu yüzden titriyordum.

Sandviçi ağzıma götürdüğümde öksürmeye başladım.

Hayır, tutmasın. Öksürük krizim tutmasın.

Daha çok öksürdüm ve daha çok. Boğazım ağrımaya başlamıştı ve öksürmek artık midemi bulandırıyordu.

Şiddetti arttığında nefes alıp vermeye zorlanmıştım. Yatağımdan inip kapıya adımlamaya çalışırken kapı başkası tarafından hızla açıldı.

"Vera!" Korkuyla odama girdi annem.

"Vera iyi misin?" Yanıma gelip bana korkuyla baktı. Konuşamıyordum onunla. "İlacını aldın mı?" Başımı sağa sola saklamakla yetindim.

Yanımdan geçerek komodindeki çekmeceden ilacımı çıkardı hızla.

Öksürmeye devam ederken dayanamayıp yere kusmuştum ve yer kanla karışık beyaz sıvıya bulanmıştı.

Yüzümü ekşitirken öksürüğüm durmuş, daha çok titremeye başlamıştı. Annem bir bardak su doldurup ilacımı ağzıma koyarak suyu içebilmemde yardımcı oldu bana. İlacı mideme gönderdiğimde annem korkarak sarıldı bana.

"Bugün yordun mu kendini Vera? Yorulunca daha şiddetli olduğunu biliyorsun."

Başımı olumsuz anlamda salladım.

Ben aslında yorumladım. Onunlayken yorulmam.

Bana sarılı ellerine kendimden çekip yatağıma oturdum. "Bir şey yok, iyiyim anne."

"Beni kandıramazsın Vera. Doktorunu arıyorum hemen. Uzun zamandır kan kusmuyordun."

Öleceğim işte anne, ne bekliyorsun ki?

Öleceksin Vera, ne bekliyorsun?

Bugün çok mutlu oldun diye kanserin durup sana acımasını mı bekliyorsun gerçekten?..

Omuzlarımı silktim. Hiçbir şey konuşmak istemiyordum. Kendimle bile konuşmak istemiyordum.

Annem beni yatağıma uzatıp aşağı indi. Birkaç dakika sonra tekrar gelip yerdeki iğrenç şeyi temizledi. Doktor geldi, vücudumdaki her yer delinmemiş gibi birkaç iğne yapıp, onu yapma bunu yapma şunu yap, deyip gitti.

Çoğunu dinlemedim bile.

Sadece artık bundan sonra daha dikkatli olmazsam hastaneye yatırılacağım kısım dikkatimi çekmişti. Evdeki tedavi pek işe yaramıyormuş. Hastanedeki yarayabilcekmiş gibi.

Al düştün, al. Saatlerce dans ettin, çok eğlendin sonra yine yatağındasın al.

Babam elinde bir tepsiyle gelip bana aslında yemem gereken şeyleri yedirdi küçük bir bebekmişim gibi. Annem muhtemelen şu an odasında ağlıyordu. O yüzden yemeğimi babam getirmişti.

Hiçbir şey demeden ağzıma koyduğu lokmaları yedim ve söylediklerini dinledikten sonra başımdan öpüp gitmesine izin verdim.

Ben...

Özür dilerim.

Yatağıma uzanıp bir süre sessizce ağladım.

Zordu, çok zordu. Onlar için de. Benim için de.

Ben...

Çok özür dilerim.

Bir Kansere Ölmem | TextingHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin