ALEDA 2 || Mor Şehrin Koruyucuları

A.M.Ş.K || 21.Bölüm

Merhabalar, Başlamadan önce bir şey söylemek istiyorum sevgili Aleda ailesi. Yorum ve oy sayımız çok düşük. Birçok kişi okuyor ama ne oy veriyor ne yorum yapıyor. Lütfen destek olun. Ben nasıl ki diğer kitaplara oy veriyorsam, yapıyorsam lütfen siz de verin yapın. Burada bir emek veriyoruz ve karşılığını da almak istiyoruz. Bu kadar. Teşekkürler. İyi okumalar.

*
~ALEDA'DAN... ~

Saat gecenin yarısı olmuştu ve ben hala sandalyede oturmuş Thomas'ı izliyordum. En son onu delirtmiştim ve delirtmemin sonucu kırılmaması gereken camı kırmıştı. Şuan da uyuyordu. Üstü başı hep kan içindeydi. Yarın sabah Anna da uyandırılacaktı ve kemik yapısını incelemek için sırtından bir tane kesilecekti. Bu canını acıtır mıydı bilmiyorum. Ayak sesleri gelince başımı iki yana sallayıp düşüncelerden çıktım. Gelene baktığımda ise Alex olduğunu gördüm. Neden bu saate kadar yatmamıştı?

"Alex?"

"Aleda, anneme ulaşamıyorum hiçbir şekilde."

Durdum. Tam karşımda dikildi.

"A-Alex... Ş-şey anne, Tanrı merhamet etsin."

Alex dediğimi anlamamış gibi tepkisizce yüzüme bakıyordu. Omuzlarından tuttum.

"Çok üzgünüm."

"A-Ama nasıl olur?"

Alex'i sandalyenin üzerine oturttum.

"Bugün hastaneye gittiğimiz zaman oradaki herkesin öldüğünü gördük. İçlerinde... Annen de vardı."

Alex yine tepkisizce bana bakarken ayağı kalktı. Oturduğu sandalyeyi alıp hızla cama vurmaya başladı. Yetmemiş olacak ki tekmelemeye, yumruk atmaya başladı. Onu durdurmayacaktım. Acısı vardı. Annesini kaybetmişti. Geriye kalan kız kardeşi Anna idi ama... Anna 'da artık kız kardeşi değildi. Bu bir gerçekti. Ellerinin kan olduğunu görünce hızla onu durdurup sarıldım. Omuzlarımda hıçkırarak ağlayınca gözlerimi sımsıkı kapattım.

"Bu gece istediğin kadar ağlayabilirsin Alex ama yarın sabah ve sonraki günler ağlamanı görmek istemiyorum... Güçlü olmalısın, annen de böyle olmasını isterdi."

Dizlerinin üzerine çökerken bende onunla çöktüm. Başı hala omuzumdayken sırtını sıvazladım.

"Aleda?"

Hızla sesin geldiği yöne bakarken prensin olduğunu gördüm. Alex başını kaldırınca ayağı kalktım.

"Aa, şey... Alex annesini öğrendi. Teselli ediyordum."

Yanıma gelip sarılınca hızla karşılık verdim.

"Açıklama yapmak zorunda değilsin.!"

Benden ayrılıp Alex'in yanına oturdu.

"Bak dostum, sana bir olay anlatayım mı? Ama önce sümüklerini çekmeyi kesmelisin." dedi prens.

Gülümsedim. Her türlü güldürebiliyordu karşısındaki kişiyi, Alex'in de komiğine gitmiş olacaktı ki o da güldü. Hemen gidip ben de yanına oturdum.

"Bundan yaklaşık bir hafta önce ben kendi ellerimle annemi cezalandırdım ve ona ölümden beter bir ceza verdim. Sebebi neydi biliyor musun? Bir canavara dönüşüp insanlara zarar vermesin diye."

Alex pür dikkat onu izliyordu.

"Canavar olup insanlara zarar vermesindense, ölmesini tercih ederim. Tabi sadece insanlara da değil, bu şekilde kendine de zarar veriyordu..."

Başımı prensin omuzlarına koydum.

"Yani ne demek istediğimi anladın mı?"

Alex cevap vermeyince başımı kaldırdım.