MECRUH KARANFİL °En Derin Yaram°

♤ BÖLÜM 10 | KANLI İMZA

Keyifle okumanız dileğiyle,yorum yapmayı ve yıldıza basmayı unutmayın lütfen.🤗

🎧 Mac DeMarco - Chamber Of Reflection

🪝

"Bilmeyen ne bilsin seni gamlanma deli gönül, gönülden anlamayana bağlanma deli gönül."

Hz.Mevlana

♧

Hayatınıza bomba gibi düşen olaylar olduğu gibi insanlarda vardı. Benim hayatıma atılan bombayla iki haftada hayatımdan kopup bilmediğim denizlere açılmıştım.

Şimdi ise düşen bombanın devam eden etkisiyle sarsılıyordum.

"Bu saatte dışarıda ne işin var senin?" dedi Mir baş ucumda dikilerek. Ona söylemeliydim. "Madem bir halt yedin niye haber vermeden kendi başına iş yapıyorsun?" Bu sinirle dediklerimi anlar mıydı acaba?

"Mir..." dedim küçük bir kız çocuğu gibi. Kafamı kaldırıp uzun boyuna baktım. Nasıl bakıyorsam artık, gözlerindeki sertlik gitti ve yumuşak bir ifadeye döndü. Eğilerek benimle aynı hizaya geldi. "Ne oldu sana?"

Gözlerimden bir damla yaş aktı. Gözleri o damlayı takip edip yanağımdan süzülemeden yakaladı. Şuan bana dokunmasına bile diyecek sözüm yoktu.

"Mir ben-"

"Önemli değil Naz. Telefon bu, yenisi alınır. Bunun için mi bu korku?" dedi yerdeki kırık telefonunu alıp havada sallayararak. Başımı olumsuzca hareket ettirdim. Keşke öyle olsaydı. "O adam... O adam yine buradaydı. Bana-"

"Kim?! Kim buradaydı?" dedi bir anda değişen ses tonuyla. Eli çeneme uzanıp yukarı kaldırdı. Gözlerindeki öfkeye karışan telaşı fark ettim. "Geçen bahsettiğim adam. Oydu işte! Neden sürekli karşıma çıkıyor?"

Sanki cevabını biliyormuş gibi...

Gözleri kısıldı. Cebinden benim telefonumu çıkarıp elime tutuşturdu. "Hemen eve gidiyorsun." Ayaklanıp etrafa baktı. "Ne tarafa gitti pi*!?"

Burnumu çektim. "Şu duvardan atlayıp gitti sen gelmeden önce."

"Hay si*eyim böyle işi!" derken bahçe duvarına yaklaştı.

Kaşlarım çatılırken hırsla doğruldum. Tüm yaşadıklarımın hıncını çıkarırcasına, "Benim yanımda küfür edip durma!" dedim ters ters. Ciddi miyim diye suratıma birkaç saniye baktıktan sonra, "Şuan konumuz bu mu?" dedi benim gibi ters bir bakışla. Evet buydu.

Onun yüzünden bu iğrençliğe alışmak istemiyordum. Zaten babam yüzünden yeteri kadar zihnim kirlenmişti.

Yüzümdeki ifade değişmedi. Pes edercesine baş sallayıp, "Tamam, hadi eve gir. Sabah altı gibi kapıda olurum ben." deyip arkasını döndü. Adımları bahçe kapısına doğru ilerlerken hayretle sırtını izledim. Şaka yapıyordu herhalde?

Telefonumu pijamamın cebine koyup peşinden yürüdüm. "Dalga mı geçiyorsun? Sapığın biri sürekli karşıma çıkarken senin derdin eve girmem mi?" Ne ara dibinde bittiysem bir anda duraksamasıyla burnum sırtına çarptı.