Ang bestfriend ko ay ang pinakaguwapo, pinakamayaman at ang pinaka-notorious sa chicks na coed sa campus. Noong una ay parang hindi iyon matanggap ng mga tao. As simple as I was, hindi nila naiisip na wala akong malisya kay Gerard. Sa simula ay nasa...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
EXTREMELY RELOADED
This is not in the Book
💖💖💖
ANNIE
"Paano mo nalaman ang address ko?" Kanina ko pa iniisip iyon. Sobrang smooth ng maneuver niya. Pero mali-mali ang tema.
On the way daw ang bahay ko, eh, nasa kabilang ibayo ng bahay nila. Then he pivoted that my house is on the way to his flat.
Ano naman ang alam ko sa flat niya? "May flat ka pala. Hmm, ba't ko pala malalaman, parang ito pa lang 'yong second time na nagkausap tayo."
He started to back the car. Tumingin siya sa likod while his other hand was at the side of my chair. The other is at the steering wheel.
Bumangga pa nga ang kamay niya sa balikat ko. And I felt something stirred inside me. Ano 'yon?
I involuntarily looked behind as well. Nakita ko si Lora na tinitingnan ako.
When he drove out of the parking lot, inisip kong baka hindi niya na sagutin ang tanong ko.
But he answered in a confusing tone and information.
"I don't."
I was dumbstruck. Nagtama ang mata namin ni Lora sa rearview mirror this time. Buti na lang sa likod ko nakaupo ang kaibigan ko, kung hindi ay makikita ni Gerard na nagtitinginan kami.
"Eh, paano mo ako ihahatid?" tanong ko ulit.
"You would have to tell me," he said straight. Hindi naman mukhang kabado o natakot. Cool na cool, batukan ko kaya. Buti na lang guwapo.
"Hindi ba nakakahiya?"
"No," lumabas ng gate ang kotse at huminto sa tabi ng mga nakaparadang service van na naghatid ng mga estudyante sa gate.
Bakit parang ang bilis? Did we have quiet moment na nagtitinginan lang kami ni Lora sa salamin kaya hindi ko namalayan ang oras?
"Thank you, Gerard. See you on Monday, Annie," pahabol ni Lora nang makalabas ng kotse.
Nakatingin lang ako sa kaibigan ko hanggang sa makalabas siya ng kotse.
When she was outside and stood to wait for the jeepney to ride nagtama ang mga mata namin. Hindi ko maintindihan kung natatakot ba siya o kinikilig. It was a combination.
I stared at her until she was lost from my sight.
"Do you want to grab dinner before I'll bring you home?"
Napatingin ako sa kanya. Ayaw ko naman bigyan ng kulay ang pag-aaya niya. "K-kumain na kasi ako kanina. Hindi mo ba nagustuhan ang food?" I was talking about the food in the conference.
