Ang bestfriend ko ay ang pinakaguwapo, pinakamayaman at ang pinaka-notorious sa chicks na coed sa campus. Noong una ay parang hindi iyon matanggap ng mga tao. As simple as I was, hindi nila naiisip na wala akong malisya kay Gerard. Sa simula ay nasa...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
LYRICS from ANNIE's SONG
You fill up my senses... Like a night in a forest... Like the mountains in springtime... Like a walk in the rain... Like a storm in the desert... Like a sleepy blue ocean... You fill up my senses... Come fill me again... by John Denver
💖💖💖
ANNIE
I was a little disappointed when I had the cuff again nang magising ako.
Saglit lang naman. I was happy again after a few whiles.
Tulad noong nakaraang gabi, I and Gerard made love a few times last night hanggang kaninang umaga. Parang hindi napapagod ang mapapangasawa ko and I was just too happy to oblige.
Nang bumaba ako ay nakahain na ang almusal ko. Kumain akong mag-isa at sumilip sa likod bahay pagkatapos.
Nakita ko ang lagoon, and I got too excited na nalimutan ko ang cuff ko.
Tumunog ang alarm paghakbang ko sa labas. Bigla akong pumasok ulit sa loob.
Nagulat ako nang mag-auto lock ang lahat ng pinto. Pati ang open garage ay nag-click.
I heard them all, it shocked me!
Ganito nila ako binabantayan?
"Where are you going?" anang tinig sa likod ko.
When I turned, Tita Ana was there. Hindi ko alam kung paano magpapaliwanag. I always felt defensive to this woman now. "Pupunta po sana ako sa lagoon, nakalimutan ko na may cuff ako."
Tumango lang siya at may dinukot sa bulsa. Pagkatapos ay umupo siya sa harapan ko. She had the key, too. Tinanggal niya ang cuff at ibinulsa nang tumayo.
Ngumiti ako. "Thank you po." Naglakad ako palabas, naramdaman kong sumunod siya sa akin. This was our favorite spot of the house. Marami kaming bonding moment dito.
"Puwede kang magsumbong sa nanay mo at sabihin na nila-lock ka ni Gerard sa loob ng bahay," narinig kong sabi niya nang umupo siya sa bench sa likuran ko.
I kept looking at the fishes down below. "Ano naman po ang mabuting magagawa niyon? Sasama lang ang loob ni nanay kay Gerard. Hindi naman ako nasasaktan. I somehow deserved this. If this is the only way to prove to him na hindi ko na siya iiwan then so be it. Kung dito siya mapapanatag, I'll wear it for life," I explained in a soft low voice. Ayaw kong lumabas na parang nagpapaliwanag ako, o kinukumbinsi siya.
"Do you love my son?"
Bigla akong napaharap sa kanya. "Alam mo na ang sagot diyan. Tita Ana."
"Mommy, call me, Mommy," utos niya.
Parang biglang huminto sa pagtibok ang puso ko. I felt my eyes watered. Is she forgiving me now? "Mommy," I smiled at her.
She was blinking, as if stopping herself from crying as well. "Hindi ako makapaniwala nang iwan mo siya."
