ASENA

33.BÖLÜM:BAĞIMLI

Selam. Duygulandıran bir bölüm. Gözlerim doldu biraz:)

Sınır:15 oy 20 yorum. Evet yine.

Bölüme geçebilirsiniz.

Asel oturduğu çocuk koltuğundan dışarıyı izliyordu.
"Bugün ne kadar çok kuş var."
diye mırıldandı Asil.
"Annemin gelişini kutluyorlar."
"Kuşların da çok umrunda ya."
diyerek kollarını göğsünde bağlayıp geriye yaslandı.

Beni istemiyordu. Onu anlamak benim için zordu. Ne diyeceğimi de bilemiyordum.

Birkaç yıl önceye kadar sürekli geçtiğim sokağa gelmiştik. Burayı ezbere biliyordum.

Çocuklar arabadan hızlıca inerlerken Mustafa benim kendime gelmemi beklemişti. Ama bir gözü hâlâ çocukların üzerindeydi.
"Sakin ol. Her şey iyi olacak."
"Umarım iyi olur."

Yanağıma öpücük bırakıp arabadan indi. Derin bir nefes alıp peşine takıldım.

Asil parmak ucuna kalkıp zile bastı.
"Dayım beni görünce sevinecek."
diyerek saçlarını düzeltti Asel.
"Tabii ki sevinecek kızım."
"Güzel miyim? Beni beğenir mi?"
"Beğenmezse kulağını keserim."

Yukardan otomata basılınca içeri girdik. Ellerim benden bağımsız kırmızı trabzanlara giderken yutkundum. Binada hep yoğun bir rutubet kokusu vardı. Sanırım bu rahatsız edici kokuyu bile özlemiştim.

Asel koşarak merdivenleri tırmandı. Bu yüzleşmeye hazır değildim. Ellerim titriyordu. Ayaklarım beni geriye çekmek istiyordu.

Evin katına yavaş yavaş yaklaşırken kendimi bayılacak gibi hissediyordum.

Kapıdaki Arsen'i görmemle başımı önüme eğip sırtımı duvara yasladım.

Mustafa hızla bana yaklaşırken ona gitmesini söyledim.
"Git."
"Yürü. Korkma. Ben varım."

Arsen kocaman olmuştu. O bugün 18 yaşına giriyordu değil mi?
"Dayı!"
"Güzelim!"

Asel hemen kollarını Arsen'in boynuna dolarken dolu gözlerimi yumdum. Korkuyordum.
"Ben de buradayım dayı."
dedi Asil alınganlıkla.
"Ananesinin paşası! Hoşgeldin oğlum. Baban nerede?"

Asil bizi görebiliyordu ama annem göremiyordu.

Asil omuz silkip içeri girdi.

Mustafa saçlarıma bir öpücük bırakıp elimi tuttu.
"Sakinleş."

Merdivenleri yavaş yavaş çıkarken annem hâlâ kapıdaydı. Annem önce kaşlarını çattı sonra eli kapıya gitti. Bir eli kalbinin üzerindeydi.
"Asena!"
diye bir feryat dudaklarından dökülürken arkama bile bakmadan kaçmak istedim.
"KIZIM!"
"Fidan Anne. Sakin ol."

Mustafa beni bırakıp annemi tutarken ben de peşinden ilerledim. İyi görünmüyordu.
"Anne."

İçerden bağırış çığırış sesleri geliyordu.
"ÖLÜMÜNE SEBEP OLDUĞUN KARDEŞİNİN ÇOCUKLARINI SEVMEYE BİLE HAKKIN YOK SENİN AYSİMA!"
"ONUN ÖLÜMÜNE BEN SEBEP OLMADIM ARSAN!"
"SEN SEBEP OLDUN!"

Sanırım benim yüzümden aralarındaki ipler gergindi.

Annemin kolunu tuttum.
"Anne. Kalk lütfen. Her şeyi açıklayacağım."
"Sen gerçek misin kızım?"