ASENA

34.BÖLÜM:ANNE

Selam. Nasılsınız bakayım? Aman iyi olun ha!

Uzun süreli bir hastalıktan çıktım. Bünyemi biraz yordu açıkcası. Ama kurtulur kurtulmaz sizin için bölüm yazdım:)

Okula adapte olmakta biraz zorlandım. Zor oldu ama gerçekten iyi insanlar tanıdım. Bu arada 17 bin olduk. Teşekkür ederim. Sizleri seviyorum💗

Sınır:20 oy 25 yorum. Evet ilerleme kaydediyoruz:)

Bölüme geçebilirsiniz.

"TEDAVİ FALAN OLMAYACAĞIM!"
"Asena. Senin kötülüğün için mi dediğimizi sanıyorsun? Biz senin iyiliğini istiyoruz abiciğim."
"Beni çocuklarımdan ayırarak bana iyilik yapamazsınız!"
"Çocukluklarına iyilik yaparız!"

Ablamın bağırmasıyla susmuştum. O alkolik bir kocayla yaşamıştı. Bunun ne kadar zor olduğunu biliyordu.
"Tamam ama sadece 1 ay. Onda da hergün çocuklarımı canlı kanlı olmasa da göreceğim. Zaten yeteri kadar uzak kaldım."
"Tamam söz. Göreceksin çocuklarını."

Mustafa sessizce kenarda oturuyordu. Onu özlemediğimi sanıyordu. Hayatım boyunca her zaman önceliğim çocuklarım olacaktı. Sonsuza kadar da böyle gidecekti.

Mustafa gerginlikle kalkıp salondan çıktı.
"Hepimizden çok o yıprandı Asena. 4 yıl boyunca ne kadar zayıfladığının farkında değil misin? Sensiz nefes alamaz duruma geldi. Sen niye bu kadar uzaksın Mustafa'ya?"
"Uzak değilim. Ama sadece onun çocuklarıymış gibi konuşması kanıma dokunuyor."
"Sana öyle geliyor."
"Bana öyle gelmiyor. Zaten öyle abi."

Abim başını iki yana sallayıp fısıldadı.
"Bencil."
"BEN BENCİL FALAN DEĞİLİM! DUYUYOR MUSUN?!"

Abim yüzünü buruşturup salondan çıktı. Ablam da abimin peşinden gidince salonda tek başıma kalıp gözyaşlarımın yanaklarımı ıslatmasına izin verdim.

Asel belinde dönen pijamasıyla karışan kıvırcık saçlarıyla gözlerini ovuşturarak salonda girdi.
"Baba?"

Tabii ki hemen bana alışmasını beklemiyordum.
"Baban yok. Ben varım olmaz mı?"
"Olur."

Paytak adımlarıyla yanıma geldi. Ona sarılıp saçlarından öptüm.
"Anne."
"Efendim bir tanem?"

Kıkırdadı.
"Bir tanem mi?"
"Evet. Sen benim bir tanemsin."

Tekrar kıkırdadı.
"Sen bizi yine bırakmazsın değil mi anne? Lütfen gitme."
"Hiçbir yere gitmiyorum tabii ki bebeğim."
"Gitme."

Minik kollarını boynuma sardı. Başını göğsüme yasladı. Birkaç dakika sonra uykusuna kaldığı yerden devam ederken ben de sessizce oturdum.
~~~~~~~~~~~
Yerde iki büklüm oturmuş Asel'in uyanmasını bekliyordum. Başımı koltuğa yaslayıp onun küçük yüzünü inceliyordum. Bana benziyordu. Çocukluk fotoğraflarımdaki o küçük kıza benziyordu. Fazla masum ve güzeldi. Yüzüne düşen kıvır kıvır saçlarını itekledim.
"Neden kaldırmadın?"

Sıçrayarak Mustafa'ya döndüm.
"Kucağımda durmasını istedim. Sorun mu var?"
"Yok. Sadece kolların ağrır falan diye demiştim. Ağır biraz."
"O benim kızım. Gerekirse bir ömür boyunca sırtımda taşırım yine de sesim çıkmaz."

Gülümsedi. Onun gülümsemesi beni de gülümsetti. Bu sırada Asel huysuzca burnunu kaşıyıp uykusuna kaldığı yerden devam etti. Asil de yamulmuş pijamalarıyla salona girince Mustafa'nın dibinde durdu. Onun kucağına tırmanmaya çalışırken Mustafa ona yardım etti.