ASENA

35.BÖLÜM:BİRKAÇ AY

Selam.

Yeni yıl hepinize sağlık,başarı,huzur,mutluluk getirsin. Dileklerinizin hepsi yerini bulsun. Sizi seviyorum aşklarım.

Siz sınır dolduramasanız bile bölüm atacak kadar enayiyim evet. Ama artık bir şeylere yeter demem gerek. Ben burada siz istiyorsunuz diye bölüm yazıyorum ama siz bunun bir kere bile karşılığını vermediniz. Kitabın okunması 20 bini çoktan geçti ama biz sınırlar konusunda hâlâ 20'yi geçemedik. Şaka gibi ama şaka falan değil. Artık koyduğum sınırlara saygı duymanızı,bölüm atmıyorum diye de bana özelden yazmamanızı rica ediyorum.
Sınır:30 oy ve 25 yorum. Yaparsınız bir zahmet.

Bölüme geçebilirsiniz.

~~~~~~~~~~~
Aylar hızla birbirini kovalarken burada geçirdiğim 5.ayıma gelmiştik.

Sabahın erken saatlerinde uyanmıştım. Mustafa göreve gideli 5 hafta olmuştu.

Asel koşarak gelip kucağıma oturunca sevgiyle ona dönmüştüm.
"Günaydın anne."
"Günaydın meleğim. Aç mısın?"
"Hayır."
"Tamam."

Balkon soğuk olduğu için onu kucağımdan indirmeden evin içine girdim.

Tabletini görünce koşarak tabletine ilerledi. Eline alıp koltuğa oturdu. Ben de karşısındaki koltuğa oturdum.

Asil uykusuna düşkün olduğu için -15 tatilde olduğumuz için de tabii- geç uyanıyordu.

Kapının çalmasıyla Asel benden önce kapıya koştu.
"Dur."

Yukardaki kiliti açıp kapıyı araladım. Gördüğüm silüetle ellerim buz kesmişti.

Ersin.

Aylar sonra karşımdaydı. Tutuklanmamış mıydı? Hani bitmişti?

Kapıyı hızla yüzüne kapatıp tüm kilitleri kullandım. Asel'i alıp Asil'in odasına ilerledim. Odaya girip kapıyı kilitlerken telefonumu kontrol ediyordum. Cebimdeydi. Önce bir polisi sonra Mustafa'yı arayabilirdim.

Polisin numarasını tuşlayıp olanı biteni hızlıca özet geçtim.

Ellerim titrerken Mustafa'yı aramaya çalıştım. Telefonu kulağıma yaslayıp
açmasını bekledim. İnanılmaz korkuyordum.
"Kapıyı aç Asena!"

3-4 kere çaldıktan sonra telefon açıldı. Yine beni alıp götürmesinden korkuyordum. Mustafa'nın sesini son kez duymak istiyordum.
"Asena'm."
"Mustafa!"
"Ne oluyor Asena? İyi misiniz?"
"Burada. Ersin burada."
"Sakinleş önce Asena. Ben şu an İstanbul'dayım. En kısa sürede geleceğim. Sakin ol."
"Olamıyorum Mustafa. O burada. Kapının tam arkasında."
"Sakin ol. Çocukları da al ve yatak odasına geç."

Hızlı adımlarla çocukların olduğu odaya geçtim. Telefonu kapatmamıştım.
"Yatak odasına geçin."
"Anne ne oluyor?"
"Lafımı ikiletmeyin! Hemen!"

Asil Asel'in elini tutup onu odadan çıkarttı. Yatak odasına doğru hızla yürüdüler. 
"Onlar yatak odasında."
"Tamam sakinleş. Geliyorum yoldayım."
"Beni götürmesinden korkuyorum Mustafa."
"Götürmeyecek. Buna bu sefer izin vermeyeceğim Asena. Seni bir kez daha bizden alamayacak."
"Kalbim sıkışıyor Mustafa."
"Sakin ol. Ben gelene kadar ayakta durmak zorundasın Asena."
"Hızlı ol."
"Olacağım."

Aşağıdan gelen siren sesleri tuttuğum gözyaşlarımı salmama neden olmuştu. Hıçkırarak ağlamaya başlamıştım.

Bedenimi esir alan kaybetme korkusu içimi yiyip bitiriyordu. Onlardan uzak kalmak istemiyordum artık.

Olduğum yere oturup dizlerimi kendime çektim.
"Asena. Dinle beni bebeğim."
"Mustafa. Nerdesin? Ben korkarken nerdesin?"
"Sakinleş. Dinle beni. Polisler geldi mi?"
"Evet."
"Tamam. Yaklaştım. 5 dakikaya kollarımın arasında olacaksın."
"Lütfen bana yaklaşmasına izin verme."
"Yaklaşamaz sana. Ellerimle öldüreceğim onu."

Birkaç dakika sonra Ersin'in kapıyı yumruklaması kesilmişti.
"BURADA BİTMEYECEK ASENA! YİNE BANA GELECEKSİN!"

Kapıya yaklaşıp delikten dışarı baktım. Polisler ters kelepçe yapmışlardı. Derin bir nefes alıp elimi kalbime götürdüm. Sonra onu gördüm. Bir aydan daha fazla süredir görmediğim sevgilimi.

Ersin'e öyle bir nefretle baktı ki elinden bir kaza çıkacak sandım. Konuştuklarını zar zor da olsa duyabiliyordum.
"Dua et elin kolun kelepçeli,çevrende devletin askeri var,Asena içeride panik atak krizi geçirmenin eşiğinde. Sen sadece dua et Ersin. Asıl bunların hiçbiri burada bitmedi. Yat kalk şükür namazı kıl o delikte."

Kapıya dönüp yavaşça kapıyı tıklattı. Sakince kapıyı açtım. Elim ayağım titriyordu.
"Asena'm."

Kollarını bana dolamasıyla yeri boylamam bir olmuştu. 
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gözlerim hafifçe aralanırken Asel'in meraklı yüzünü dibimde gördüm.
"Günaydın anne."
"Günaydın meleğim."

Yavaşça doğrulmaya çalıştım fakat göğsüme bastırılan eller buna engel oldu.
"Hayır Asena kalkmıyorsun."
"Ama-"
"Ne dediysem o güzelim. İtiraz etmezsin hm?"
"Tamam."

Annemin salona girmesiyle gülümsedim.
"Günaydın kızım."

Midemin bulanmasıyla doğruldum. Şu sıralar bu sürekli tekrarlanıyordu.
Psikolog yeme bozukluğundan kaynaklandığını söylemişti. Kilo almam gereken yerde hızla kilo veriyordum. Yediklerimi kusmam da cabasıydı. Hatta ilk başlarda kendimi hamile bile sanmıştım. Ama Mustafa bana fazla temkinli yaklaşıyordu. Geldiğimden beri sarılmaktan başka hiçbir şekilde temasta bulunmamıştık. Benim için olduğunu söylüyordu. Onun bu düşünceli halleri inanılmaz hoşuma gidiyordu.

Yanıma kıvrılıp uyuyan Asil'e gülümsedim. Uykusuna fazla düşkündü. Sürekli uyumak istiyordu.

Bu kadar yazdım.

İyi değilim bu aralar. Yeni yılınızı da kutlamadım. Hoşgel 2023.

Hoşçakalın.