Korkak

18.Bölüm

Bölüm şarkısı: Nil Karaibrahimgil-Benden sana

“Nasıl...” dedi Nilperi titreyen ses tonuyla.Yutkunma gereği hissetti.Gözlerinden bir damla yaş süzülürken “Sen nasıl dayandın?” dedi fısıltıyla.Serkan kıyafetini düzeltti. “Dayandım işte” dedi normal bir şekilde.

“Sigara mı söndürdü o herif senin...” dedi Emre zorlukla.O da ağlıyordu.Serkan gözlerini sıkıca kapatmıştı.O anıları hatırlamak istemiyordu anlaşılan. “Niye bunlardan daha önce bahsetmedin lan?”

“Anlatsam ne değişecekti ki?” dedi Serkan kısık ses tonuyla. “Anlattım işte,abi.Sizi üzmekten başka,ağlatmaktan başka neyi değiştirdi ki?” Susmuştuk.Verecek cevabımız yoktu resmen. “Ben deli değildim.Hiçbir zaman delirmedim” dedi ciddi bir şekilde. “Ama o hastanede beni delirtiyorlar”

“Ne yapıyorlar ki?” dedi Nilperi zorlukla. “Sürekli iğneler yapıyorlar.Her defasında” Kollarını gösterdi tekrardan. “Acıttıklarını söyledim.Canımın yandığını söyledim.İhtiyacım yok dedim.Dinlemediler” dedi sesi titrerken. “Beni yatağa bağlıyordular resmen.Kalkmama izin vermiyordular.O iğneler o kadar kötüydü ki”

“Çok mu yanıyordu canın?” dedi Emre ağlarken. “Çok.Sadece o da değil.Ben acıya alışıktım.Sadece acıtsa sesimi çıkarmazdım ama o iğneler beni delirtiyordu”

“Ne gibi?” dedim merakla. “Ben...olmayacak şeyler görüyordum” dedi kısık sesle.Bakışları dalıp gitmişti. “Ben...annemi görüyordum” Yutkunamamıştım. “Annemin arkasında onun saçlarını kavrayan babamı görüyordum” Duyduklarımla dehşetle elimle ağzımı kapattım. “Geceleri uyuyamıyordum.Sürekli babamın sesini duyuyordum.Annemin çığlığını duyuyordum”

Bakışları bana kaydı. “Tedavi dediğin iyileştirmez mi,Selin?İyi hissetmeni sağlamaz mı?Ben o iğnelerden sonra kendimi hep kötü hissettim” Gözleri dolmuştu. “O kadar yaptılar ki,etkileri hâlâ kaldı.Bazen yine babamı,annemi görüyorum.Gitmiyorlar,Selin.Kafamın içinden gitmiyorlar” Zorlukla konuşuyordu. “Geçmiyor bir türlü”

“Geçmesi için her şeyi yaparız o zaman” dedi Emre gözünün yaşını silerken. “İzin vermeyeceğiz daha fazla zarar görmene.Artık biz varız,korkma”

“Korkuyorum ve elimde değil” dedi çaresiz çıkan ses tonuyla. “Her an çıkıp gelebilirmiş,beni bulabilirmiş gibi geliyor” dedi korku dolu sesle. “Ya gelse ne olacak?” dedi Nilperi öfkeyle. “Ne yapabilir ya o herif bu saatten sonra?Kapı gibi biz varız be burada”

“Aynen.Bizi bence hafife alma” dedi Emre kendinden emin çıkan ses tonuyla. “Seni yeni baştan yaratmamız lazım ama Serkan kardeş” dedi Nilperi arkasına yaslanırken. “Ne gibi?” dedi Serkan merakla. “Mesela,bir telefonun olmak zorunda.Bir de kimlik işini halletmeliyiz”

“Ama bunlar çok riskli şeyler” dedi Serkan korkuyla. “Ben izimi kaybettirmek için o kadar uğraşmışken...”

“E kardeşim sen ortadan kaybolduğunda biz seni nasıl bulacağız acaba?Endişeden kafayı mı yiyelim?Ya dışarı çıktığında birisi sana zarar verirse.Nasıl haberimiz olacak bizim?” dedi Emre ciddi ses tonuyla. “Yanımdan ayrılmasanız?” dedi Serkan umut dolu bakışlarıyla. “Beni yalnız bırakmasanız?Olmaz mı?”

“Olur tabii ya” dedim gülümseyerek. “Biz hep senin yanında oluruz” Gözlerimin içine bakıp gülümsedi. “Teşekkür ederim” Bir anda bana sarıldı.Sarılmasıyla afallassam da kendimi toparlayıp ona karşılık vereceğim sırada hızla kendini geri çekti.Afallamayla suratıma bakıyordu. “Ay bir şey oldu çocuğa” dedi Nilperi endişeyle. “Bir şey mi oldu?” diye sordum merakla.

“Sen?” dedi kafa karışıklığıyla. “Ben?” dedim anlamsızca.Onun bu tavırlarına anlam veremiyordum.Kaşları çatıldı. “Bu koku çok tanıdık” dedi şaşkın bir şekilde. “Ne gibi kokuyor ki?” dedi Emre de merakla.Dudakları aralandı ve bana baktı. “Annem gibi kokuyorsun sen...”