Korkak

21.Bölüm

Bölüm şarkısı: Rafet El Roman-Direniyorum

Selin’in anlatımından

Gözlerimi açtım ve tavanla bakıştım.En son ne olmuştu?

Serkan bana annesi gibi koktuğumu söyleyip sonra korkuyla odasına kaçmıştı.Sıkıntılı bir nefes verip yatağımda doğruldum.Kendime gelemiyordum bir türlü.Serkan’ın yanına gitmek istiyordum ama yine benden kaçar diye korkuyordum.

Elim kolum bağlanmıştı resmen.

Sürekli onu düşünüyordum.Onun için endişeleniyordum.Hayatıma dahil olmuştu resmen.Hayatımın bir parçası olmuş gibiydi.Ona güveniyordum.Nilperi ona hep şüpheyle yanaşıyordu.

“Bence ismini de unutmamıştı.Bilerek söylemedi.Kızım,sence de bundan korkmalı değil miyiz?” Cevap vermedim. “Resmen yalan söyledi bize,Selin.Gerçekleri neden saklama gereği duydu ki?” Yine sustum. “Direkt söyle işte,bunda ne var?” Anlayamazdı...

Serkan’ı en çok ben anlıyordum belki de.Emre ve Nilperi en yakın arkadaşlarımdı.Ailemdi.Ama ben onlara da gerçeği anlatmamıştım.Kendi hayatıma dair olan bazı şeyleri saklamıştım.Anlatamamıştım.Anlatmak kolay değil çünkü..

Anlatmak hiçbir zaman kolay olmadı.Kelimeler insanın boğazına düğümleniyordu,seni nefes alamaz bir hale getiriyordu.Yine de konuşamıyordun.Çünkü,anlatmak hatırlamaktı.Anlatmak o anıları yeniden yaşamaktı.Kimse acı zamanlarını hatırlamak istemezdi.Kimse canı tekrar yansın istemezdi.

Serkan’la konuşmaya ihtiyacım vardı.Onu en çok ben anlıyordum.Beni en çok o anlıyordu.Anlatmasam da anlıyordu.Acaba yanına gitsem kaçar mıydı benden?Onu korkutmak veya üzmek istemiyordum ki ben.

Bir anda hızla hazırlanmaya başladım.Her ne kadar aklım ‘gitme’ dese de kalbim ‘git’ diyordu.Bu sefer parfümümü sıkmadım ve evden çıktım.Emre’nin evinin önünde durup kapıyı çaldım. “Hay ayarladığın vakti sikeyim arkad-“ diyerek Emre kapıyı açtı ve beni görünce afalladı. “Selin?”

“Kız?” dedi Nilperi şaşkınlıkla. “Sen nasıl geldin buraya?” Anlam veremez bir şekilde onlara bakıyordum. “Ayaklarımla” dedim normal bir şekilde. “Yok sen en son bi gariptin de” dedi açıklama yapma gereği duyarak. “İçeri geçebilir miyim?” diye sordum sabrım taşmışcasına.

“Ha tabii geç” dedi Emre kenara çekilerek. “Nilperi?” dedim bir anda farkettiğim şeyle Nilperi’nin yüzüne bakarken. “Efendim kanka?” dedi merakla. “Rujun dağılmış” dedim normal bir şekilde.

Salona geçip kanapede oturmuşdum.Kafam patlayacak gibiydi.Başım çok fena ağrıyordu ya. “Ee daha daha nasılsın,Selin?” dedi Emre yanıma gelirken. “Garip” dedim dalgın bir şekilde. “Ne garip?” dedi Emre anlamayarak. “Nilperi’nin rujunun bozulması mı?” Nilperi hızla dirseğini Emre’nin karnına geçirmişti. “Yok be.Garip hissediyorum kendimi.O anlamda yani”

“Ay aman salak işte,ne bakıyorsun sen şu Emre’ye?” dedi Nilperi kanapelerin birinde otururken. “Ben Serkan’ı görmeye geldim” dedim bir anda. “Odasında şu an.Ne yaptığıyla ilgili hiçbir fikrim yok”

Dayanamayıp ayağa kalktım ve Serkan’ın odasının kapısını çaldım.Ses gelmedi. “Serkan,benim Selin” dedim sakin bir şekilde.Konuşmadı. “Gelebilir miyim?” Cevap vermedi bana.Belki de gelmemi istemiyordu. “Serkan,benim seninle konuşmam gerek” dedim çaresiz bir şekilde.

Ne kadar beklesem de cevap vermiyordu. “Selin,bir şey mi oldu?” dedi Emre yanıma gelirken. “Cevap vermiyor bana” dedim dolan gözlerimle. “A a neden?” dedi Nilperi de yanımıza gelirken. “Sanırım istemiyor artık beni”

“Ay saçmalama be.Annesi gibi kokuyorsun diye seni istemeyecek hali yok ya” dedi Nilperi inanamaz bir biçimde. “Hem annesini çok sevmiyor muydu?Aksine daha fazla istemesi gerekiyor şu an seni”

Emre kapıyı çaldı. “Kardeşim,gelebilir miyiz?” Serkan yine cevap vermedi. “Yalnız kalmak istiyor herhalde” dedim titreyen ses tonumla. “Ay içim şişti.Çekilin bakayım” dedi Nilperi hızla kapıya yaklaşırken.Hiç düşünmeden kapıyı açtı. “Serkan kar-“ Lafı yarım kalmıştı. “Ne oldu?” dedim korkuyla.

“Nilperi,bir şey söyle-“ dedi Emre ona yaklaşarak ve o da kapıdan içeriye doğru baktı. “Kardeşim?” dedi afallamayla.Dayanamayıp onları iterek odadan içeriye baktım.Gördüğüm şeyle donakaldım.Serkan bileğinden akan kanla yerde yatıyordu...