Korkak

9.Bölüm

Bölüm şarkısı: Cem Adrian-Ben seni çok sevdim

Korkak içeride uyurken biz salonda sohbet ediyorduk.Ona Korkak demek istemiyordum ama aklıma da söyleyecek bir şey gelmiyordu.Ona nasıl hitap etmem gerektiğini hâlâ bilmiyordum.

“Korkak’ın söylediklerini ciddiye almadın,değil mi?” dedi Nilperi çekingen bir şekilde. “Yok be kızım” dedi Emre gülerek. “Ben bilmiyor muyum sanki?Aşık olsan herhalde ben bunu anlardım” Nilperi de alayla gülümsedi. “Yaa çok zekisin sen hemen anlarsın”

“Tabii kızım.Ne sandın?” dedi Emre özgüvenli bir şekilde. “Uykun yok mu senin?Niye gidip uyumuyorsun sen de?” dedi Nilperi merakla. “Ev sahibi benim ya hani.Siz de misafirsiniz.Ne zaman görülmüş misafirler gitmemiş ev sahibinin uyuduğu?”

“Kovsaydın ya” dedi Nilperi ters bir şekilde. “Yok güzelim,ne kovması?Tabii ki de kovmuyorum.Yani kalmak isterseniz başımın üstünde yeriniz var.Bunu biliyorsunuz zaten” dedi Emre normal bir şekilde. “Teşekkürler” dedi Nilperi sırıtarak.

“Ben yoruldum ya.Kalkalım mı artık,Nilperi?” dedim yorgun bir şekilde.Gidip eve uyumak istiyordum. “Ay olur,tamam” dedi Nilperi ayaklanırken. “Selin,burada da kalabilirsiniz.Benim için sıkıntı yok” dedi Emre.

“Yok,biz rahatsızlık vermeyelim” dedim yorgun halimle. “Ne rahatsızlığı?Saçmalama kızım” dedi Emre karşı çıkarak. “İnsanın evi gibi yok,Emreciğim.O yüzden biz evimize gidelim bence” dedi Nilperi de.

“İyi,siz bilirsiniz” dedi Emre pes ederek. “Hayır!Yapma!Hayır!” Duyduğumuz sesle yerimizde kalmıştık. “Noluyor ya?” dedi Nilperi şaşkınlıkla. “Kardeşim?” dedi Emre kısık sesle ve bir anda fırlayarak Korkak’ın odasına daldı.

Korkak yatağında uyuyordu ama sanırım kabus görüyordu. “Yapma!Hayır!Nolur yapma,baba!” diyordu ağlayarak. “Kardeşim?Uyan.Kendine gel” dedi Emre telaşla.Uyanmıyordu.Ağlamaya devam ediyordu. “Hayır...Anne...” dedi sızlayarak.

“Hey,uyan!” dedim ben de telaşla. “Hayır...” dedi tekrardan ağlayarak. “Neden uyanmıyor ya?” dedi Nilperi endişeyle.Bir anda avazım çıkana kadar bağırdım. “KORKAK,UYAN DEDİM SANA!” Hızla gözlerini açıp doğrulmuştu.Derin derin nefesler veriyordu.Nefes nefese kalmış gibiydi.

“İyi misin,kardeşim?” dedi Emre endişeyle. “Ben su getireyim” dedi Nilperi hızla ve koşarak mutfağa gitti.Korkak elleriyle yüzünü kapattı. “Off” dedi titreyen ses tonuyla. “Kabus gördün,geçti” dedim sakin bir şekilde. “Gerçekti” dedi ağlamaya başlarken. “Kabus falan değildi,gerçekti”

“Ne gördün?” dedi Emre çekingen bir şekilde. “Annemin öldüğü anı” dedi dolu gözleriyle Emre’ye bakarken. “Babamın annemi öldürdüğü anı” dedi sesi titrerken. “Ah be kardeşim” dedi Emre üzüntüyle ve Korkak’a sarıldı. “Su getirdim” dedi Nilperi odaya dalarak.Suyu Korkak’a doğrulttu. “Teşekkür ederim” dedi Korkak pürüzlü ses tonuyla.

Titreyen elleriyle bardağı tutuyordu.Suyu içtikden sonra bardağı onun elinden almıştım. “İyi misin şimdi biraz daha?” diye sordum sakin ses tonumla. “İyiyim.Teşekkür ederim” dedi donuk ifadesiyle.Hiç iyi gözükmüyordu.Zaten insanlar hep iyi olmadığı halde ‘iyiyim’ demez miydi?

“Gidip elini yüzünü yıka istersen.Rengin atmış” dedi Nilperi endişeyle. “Geçer.Hep geçti” dedi Korkak bize bakmazken. “Beni yalnız bırakır mısınız?” dedi kısık ses tonuyla. “Emin misin?” dedi Emre endişeyle.Onun için fazlasıyla endişeleniyordu.Bunu gözlerinden anlayabiliyordum.

Ama bazen insan gerçekten de yalnız kalmak istiyordu. “Eminim” dedi Korkak sakin bir şekilde. “Hadi,Emre.Çıkalım” dedim Emre’ye bakarken. “Peki” dedi o da sakin bir şekilde. “Kendini kötü hissettiğinde buradayım.Seslenmen yeter,tamam mı?”

“Tamam” dedi Korkak aynı donuk ifadesiyle.Hepimiz odadan çıkmıştık. “Merak etme.Biraz yalnız kalsın,toparlar herhalde” dedim Emre’ye bakarken. “Umarım” dedi Emre de dalgın bir şekilde.Onun için çok endişeleniyordu.Ona bu kadar kısa sürede bağlanması onu kendine benzetmiş olmasından kaynaklanıyor olabilirdi.

Peki,ben neden Korkak’a bağlanmıştım?