Ben Meriç Kaya. O herkesin dilinde dönüp dolanan Şizofren. Şizofren değilim kafamdakileri açıklayamıyor, dilimin ucuna getiremiyorum. İnsanlar beni anlamıyor ya da anlamak istemiyor. İnsanlara güvenmezdim insanlar da bana güvenmezdi.nAma ben her ro...
A'zel çalma listenizden şarkınızı seçin, ve seçtiğiniz şarkıyı da buraya bırakın olur muu🤙🏻 keyifli okumalar.
Yorumlarinizi birakmayi sakinn unutmayinnn
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
52.Bölüm
Nerede olduğumu, kiminle olduğumu, kimi görmek için geldiğimi kavrayamasam da, iyi ki Onur'un, babamın yanında kalmam için teklifini kabul etmiştim. Aksi halde ben o teklifi kabul etmeseydim, ne babamın odasında kasada bulunan bu evin adresini ne de buraya gelip hem Meriç'in annesini hem Batuhan'ı göremeyecektim.
Evet.
Batuhan'ı bugün gelmeseydim belki de hiç göremeyecektim, ve o da kendini gizlemeye devam edecekti.
Dakikalardır belki de farkında bile olmadan tek kelime etmeden yerde oturarak saatler geçirmiş olabilirdik.
Rüzgar her ikimize de çarparken, Batuhan'ın elleri bacaklarının etrafında sarılıydı.
Kalçamı biraz daha yanına sürükleyip başımı omzuna yaslamam ile başını bana çevirdi. "Şaka maka bir yana bu sefer atlasaydım ölürdüm." dedi gülerek.
Komik olmadığını her ikimizde biliyorduk. "Neden kendini, benden gizledin?" Sorum, az önceki gülüşünün yavaş yavaş solmasına neden olmuştu.
"Korktum." Deyip başını eğdi. Tebessüm ettim. "Benim kadar mı?" Deyip ona baktığımda suratında oldukça düşük bir ifade vardı.
"Senin kadar" diye yanıtladı. "Neyden?" başını ilk defa bana çevirip dudaklarını yaladı. Ellerini havaya kaldırıp, parmaklarını sanki tırnak içine alıyormuş gibi işaret yaptı. "Abinden.." Kaşlarımı çattım.
O günü aklıma getirdim.
"Ateş senin.."
Dudaklarım yavaşça aralandığında, "Biliyordun." dediğimde, "Bildiğini de biliyorum.." Diye mırıldandı.
Omuz silktim. "Sana neler yaptığımı Ateş biliyordu, sanıyor musun ki sana davrandığı kadar bana da yumuşak davranır, bir kere ben onun kuyruğuna bastım." Elleriyle oynamaya başladı. "Beni gördüğü ilk yerde öldürecek." Dediğinde lafını böldüm. "Mecazen diyorsun Ateş seni öld.."
"Ateş beni öldürmezdi, öldürtürdü." Deyip tebessüm etti sonra başını tekrar bana çevirdi. "Pişman dahi olmama izin bile vermezdi, vermedi bile bak.." Deyip bir anda sağ bacağını öne doğru uzatıp, pantolonunun paçasını yukarıya çekti.
Bacağında yoğun bir dikiş izi vardı. Anlamayarak suratına baktım. "Başlangıçtı bu." Paçasını geri indirdi. "Sorunu yanıtlayabildim mi?"
"Ben seni korurdum." Diye mırıldandığımda bunu diyen ben olduğuma inanmıyormuş gibi dudakları kıvrılarak baktı bana.
"Sen beni itmeseydin, bu olanlar hiç yaşanmasaydı, Ateş'e kalmadan sen beni bile isteyerek öldürürdün. Sen beni affettiyorsun çünkü, vicdanın rahat değil."
