Ben Meriç Kaya. O herkesin dilinde dönüp dolanan Şizofren. Şizofren değilim kafamdakileri açıklayamıyor, dilimin ucuna getiremiyorum. İnsanlar beni anlamıyor ya da anlamak istemiyor. İnsanlara güvenmezdim insanlar da bana güvenmezdi.nAma ben her ro...
Öncelikle kitaplığınızda bulunan Acımasız Dilhun ve Meftunu kaldırın orada yarım abuk subuk yazılmış bölümler var diyorsunuz dediğim gibi ben her iki kitabı da kaldırdım sizde kitaplığınızdan kaldırdığınızda bir daha size gözükmeyecektir <3
(Yorum ve vote yapmayı vermeyi unutmayın keyifli okumalar)
O zaman..Bölümü yakıyorum..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11.Bölüm
Küçük çocuk kendi sırasını beklerken sesini çıkarmadı. Bu beş ay boyunca hiç konuşmamıştı. Bunun üzerine bir çok hastaneye gidilmiş, ama herhangi bir sağlık sıkıntısı olmadığını söylemişlerdi. Babası bu durumdan rahatsızdı çünkü; Meriç'in konuşamaması çoğu insanın gözünde düşüklüktü. Herkes Meriç hakkında bir şeyler konuşuyordu çoğu cümleler babası mı bir şey yaptı gibisindendi ve bu durum babasını çileden çıkarıyordu. Meriç'e verilen cezaların hiç bir yararı olmamıştı.
Meriç konuşmak isterse konuşurdu. Ne kadar beş ay geçmiş olsa bile.
İçeriden psikologun çıkmasıyla Meriç kafasını bile kaldırmadı. Babası yavaşça kulağına eğildi. "Doktorun sorduğu sorulara cevap ver. Onunla konuş beni zor kullanma Meriç, sana fazlasıyla tahammül ediyorum beni duyuyorsun değil mi?"
Duydu.
"Meriç, gel bakalım." Doktor eliyle basit bir gel işareti yaptıktan sonra Meriç hiçbir mimik barındırmayan ifadesiyle ayağa kalktı. İçeriye geçtiğinde duvarların bembeyaz oluşu canını sıkmıştı.
Meriç siyahı severdi.
Siyah sadeydi, siyah sessizdi.
Doktor, yerine otururken Meriç sandalyeye oturup iki elini kucağına indirdi.
"Meriç bir tane meyve suyu kalmış burada içmek ister misin?" Doktor meyve suyunu Meriç'in önüne bıraktı.
Meriç bakmadı.
"Tamam sen bilirsin ama o senin içebilirsin." Ayakların çapraz bir şekilde sallamaya başladı. Sandalyenin uzunluğundan dolayı ayakları yere basamıyordu. Meriç çekingen bir ifade ile meyve suyunu masanın üzerinden alıp pipetini poşetinin içerisinden çıkartarak, deliğine yerleştirip içmeye başladı. Etrafını inceledi.
Gerçekten beyaz renginden nefret ediyordu.
"Bugün nasılsın? Hava çok sıcak değil mi?" Umursuz bir şekilde meyve suyunu içmeye devam etti.
"Üzerindeki montu indirebilirsin sıcak olmuş olabilir."
Meriç cevap vermedi.
Doktor, Meriç'in kendisine cevap vermeyeceğini yine anladığında konuşmaya devam etti.
