Η μάχη της ψυχής Ι: Η πληγή

1. Μουδιασμένη

Μόλις έφθασα στο γραφείο αναχώρησης. Μία φύλακας με κοντά μαύρα μαλλιά και μελαψό δέρμα, είχε τοποθετήσει πάνω στο γραφείο της ένα πλαστικό δοχείο μέσα στο οποίο βρίσκονταν τα προσωπικά μου αντικείμενα.

Μου είχαν ήδη δώσει τα ρούχα μου πίσω, ένα τζιν στενό παντελόνι, ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι και ένα τζιν σακάκι και φυσικά ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Μετά από πέντε χρόνια, είχα βγάλει εκείνη την σαχλή πορτοκαλί στολή.

Τα προσωπικά μου αντικείμενα αποτελούνταν από ένα κινητό τηλέφωνο, ένα ρολόι χεριού και εκατό δολάρια. Τα πήρα όλα και τα τοποθέτησα στις τσέπες του σακακιού μου. Η φύλακας μου έδωσε να υπογράψω ένα έγγραφο και έπειτα, η κεντρική πύλη άνοιξε μπροστά μου.

Πέρα από τα ψηλά τείχη απλωνόταν ο ίδιος ουρανός, όμως ένιωσα την καρδιά μου να χοροπηδάει. Όμως δεν ήξερα αν ήταν από ανακούφιση ή από αγωνία. Δεν κοίταξα πίσω μου. Έκανα μόνο μερικά βήματα μπροστά και τελικά είχα βρεθεί από την άλλη πλευρά του τείχους. Ήμουν ελεύθερη!

Ο δρόμος έξω από το μεγάλο κεντρικό κτίριο της φυλακής ήταν άδειος. Δεν περνούσαν πολλά αυτοκίνητα. Όμως υπήρχε μια στάση λεωφορείου. Κάθισα εκεί. Δεν ήξερα πότε θα έφθανε το λεωφορείο, αλλά θα μου έδινε το χρόνο να σκεφτώ τι θα έκανα.

Χιλιάδες φορές είχα σκεφτεί τι θα έκανα, αν ποτέ έβγαινα από εκείνο το μέρος και τώρα που ήμουν ελεύθερη, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω ή που να πάω. Ένιωθα μουδιασμένη και πελαγωμένη.

Για αρχή, πήρα το λεωφορείο που έφθασε μία ώρα αργότερα και έφθασα μέχρι το Μπέλφορντ. Δεν έκανα παύση καθώς πήρα ξανά το λεωφορείο για Νέα Υόρκη.

Ήμουν στο δρόμο για μερικές ώρες αλλά όταν έφθασα στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων, μπορούσα να ακούσω το θόρυβο της πόλης. Αυτοκίνητα που κόρναραν, άνθρωποι που περπατούσαν, οικοδομές που χτίζονταν. Ήχοι, εικόνες, μυρωδιές.

Πήρα ένα ακόμη αστικό λεωφορείο με προορισμό το Μπρονξ. Πήρα μια βαθιά ανάσα καθώς άφηνα τον σταθμό. Περπατούσα και περπατούσα ανάμεσα στους ανθρώπους. Σκόνταφτα πάνω σε άτομα λόγω της πολυκοσμίας και άγγιζα τα μαλακά και βελούδινα ρούχα τους ή μύριζα τα ακριβά αρώματά τους.

Με τα χέρια στις τσέπες, συνέχισα την πορεία μου, ενώ το βλέμμα μου γύριζε προς όλες τις κατευθύνσεις λες και προσπαθούσα να αναγνωρίσω κάποια αλλαγή μετά από πέντε χρόνια. Στην πραγματικότητα, όλα μου φαίνονταν καινούργια.